Stefania Ελιωσα στα posts
Mέλος από: Feb 19, 2004 Μηνύματα: 630
|
Στάλθηκε: Παρασκευή 11 Νοε 2005, 14:24 GMT Τίτλος Μηνύματος: Στο κουτούκι του Αρίστου |
|
|
- Που θα πάμε?
- Στου Αρίστου.
- Φύγαμεεεεεεεεεεε!
Αμπελοφιλοσοφίες και πειράγματα. Χαρές και λύπες.
Όλη η παλιοπαρέα καθισμένη διάσπαρτα στο μαγαζί.
Φάτσες γνωστές, αγαπημένες υπό τους ήχους του Μάρκου, του Τσιτσάνη, του Μπάτη, αλλά και μαύρης blues!
Ο Χρήστος με τη Στελλίτσα, ο Πάνος με τη γυναίκα του τη Σαλονικιά (τα’ βαλε με θεούς και δαίμονες για να την πάρει), ο Κωστάκης ο περούκας και ο Ζουμπάς… αιώνια μπακούρια, ο Άρης με το μπουζούκι του, η Θεανώ η ονειροπόλα, η Νόρα με τις ατάκες της (από το μυαλό της περνάει κυλιόμενη μόνο μια φωσφορούχα λέξη: σεξ), η Αναστασία η ντροπαλή (αμάν ρε Νόρα ούτε νταλικέρης να ήσουν) χρόνια ερωτευμένη με τον Βασίλη, ο Βασίλης ο φλου… αν και έχει πατημένα τα 33 είναι περιπτωσάρα. Εργοστασιάρχης (αμ πως!), κοιμίκλας (οι κακές γλώσσες λένε ότι τον πήρε ο ύπνος πάνω στο πατάρι, ενώ τραγουδούσε), τραγουδιστής κ κιθαρίστας σε μπάντα, με αγαπημένο χόμπι να κυνηγάει αθώες 17 άρες, τέλος εγώ με τον Ν. (ακατονόμαστος) ψαροντουφεκάς και κιθαρίστας, δεινός σκιέρ, γύρω στα 31, που τον ελεύθερο χρόνο του πάει και μια βόλτα να δουλέψει από το μαγαζί του… συλλεκτικό ζευγάρι και χρόνια μαζί, απ΄ αυτά που από τη μια βαριέσαι να τους βλέπεις να κοντράρονται, και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο τα σαλιαρίσματα τους (ε! παιδιά σπίτι δεν έχετε να πάτε?)
Βροχερά χειμωνιάτικα βραδάκια σε ατμόσφαιρα ολοκληρωτικής τσίκνας!
Το κουτούκι ήταν πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για την παρέα.
Έγινε στέκι λόγω του καλού κρασιού, παραγωγής του Αρίστου που έχει δικά του αμπέλια, αλλά και για τα καλοψημένα παϊδάκια!
Όποτε και να πήγαινες εκεί μετά τις 9.00 θα έβρισκες κάποιον από τα παιδιά να περιμένει και τους υπόλοιπους, αλλά και κανένας να μην ερχόταν, ο Αρίστος ήταν σίγουρα η καλύτερη συντροφιά.
Ο Αρίστος…
Μάλλον μοναχικός τύπος!
Ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος, γύρω στα 45, συνειδητοποιημένος εργένης με πολλά ταξίδια στο ενεργητικό του.
Έμενε για κάποια χρόνια στην Αμερική και όταν γύρισε άνοιξε το ταβερνάκι που πήρε κληρονομιά από τον πατέρα του. Μονίμως καθισμένος στο πρώτο τραπέζι, δίπλα στην κουζίνα, έστριβε ήρεμα τον καπνό του μιλώντας αργά και χαμηλόφωνα… σαν να σου εμπιστευόταν κάποιο μυστικό!
Οι συζητήσεις μαζί του ήταν σκέτη απόλαυση.
Ευχόμασταν να μην έχει κόσμο το μαγαζί για να καθίσει μαζί μας και να φιλοσοφήσουμε ή να γελάσουμε με τις θεότρελες ιστορίες του.
Κάθε μέρα είχε και ένα καινούριο ανέκδοτο να μας πει. Το ατού του, ήταν όχι τόσο αυτά που έλεγε, αλλά ο τρόπος που τα εξιστορούσε.
Με το κρασί και το μπουζούκι μας έπαιρνε αργά το βράδυ, ξεχνιόμασταν εκεί μέσα με τις ώρες.
Παρόλα αυτά το πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά, μια χαρά μου φαινόταν… επειδή περνούσαμε καλά!
Ένα βράδυ που το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο καθόμασταν με τον μπαλαρίνο…(έτσι φωνάζω τον Ν.) και τον Αρίστο και ακούγαμε Μίλβα, δοκιμάζαμε το καινούριο κόκκινο κρασί και είχαμε παραγγείλει κινέζικο από delivery…!
Στο τέλος και με τα απαραίτητα τηλέφωνα μαζευτήκαμε πάλι όλο το τσούρμο και το ήσυχο κουτουκάκι κατέληξε σε Texas bar.
Μάλλον ήταν πολύ καλό το κρασί και ξεφύγαμε…
Εκείνο το βράδυ μαλώσαμε όλοι μεταξύ μας και ειπώθηκαν λόγια χοντρά… παλιές ξεχασμένες ιστορίες βγήκαν πάλι στο προσκήνιο και αν δεν ήταν ο Αρίστος να μας ηρεμήσει δεν ξέρω τι άλλο θα γινόταν…
Το επόμενο βράδυ όλοι μαζεμένοι γελούσαμε και αυτοσαρκαζόμασταν για την κατάντια της προηγούμενης μέρας. Το ξεπεράσαμε και συνεχίσαμε… άλλωστε έτσι είναι οι παρέες, αυτά γίνονται και στις καλύτερες οικογένειες!!
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κολλήσει πολύ με το κουτούκι… και εγώ είχα βαρεθεί!
Έλεγα στον μπαλαρίνο να ξεκόψουμε, να πάμε και πουθενά αλλού όταν βγαίνουμε. Σκεφτόμουνα ότι είμαστε νέοι και ότι είχαμε πέσει σε λήθαργο τόσα βράδια εκεί μέσα.
Ευτυχώς αυτή τη φορά συμφωνήσαμε! Είχαμε να πάμε καιρό στο ταβερνάκι…
Μια μέρα βρήκαμε τον Αρίστο έξω και καθίσαμε για καφέ.
Μας έλεγε ότι βαρέθηκε και αυτός με το μαγαζί, ήθελε να το πουλήσει και να αποσυρθεί. Είχε ένα εξοχικό κάπου κοντά στη θάλασσα και γούσταρε να μείνει εκεί.
Διάλειμμα έλεγε θα κάνω μόνο κάνα 2-3 χρονάκια και θα επανέλθω…θα ανοίξω μια ντισκοτέκ που θα κάνει πάταγο…
Μέσα σε λίγους μήνες νοίκιασε το μαγαζί και την έκανε…
Από εκείνη τη μέρα πέρασαν δυο χρόνια περίπου!
Ο περούκας ο μπακούρης παντρεύτηκε και μάλιστα έχει και κοριτσάκι.
Η Νόρα γνώρισε τον άντρα που πάντα έψαχνε… καλό παιδί, εργατικός και …sex maniac…μένουν μαζί και σπάνια βγαίνουν από το σπίτι!
Η Θεανώ μετακόμισε Θεσ/νίκη λόγω δουλειάς και εγώ με τον μπαλαρίνο χωρίσαμε επεισοδιακά.
Όλοι οι υπόλοιποι της παρέας σταθερές αξίες… παραμείνανε όπως ακριβώς ήταν!
Συναντιόμαστε όλοι μεταξύ μας και κάνουμε τρελά γλέντια, αλλά όπως είναι φυσικό τα χρόνια περνάνε και οι καταστάσεις αλλάζουν!
Τίποτα δεν είναι όπως τότε… και δεν το λέω με διάθεση μελαγχολική ή νοσταλγίας… όλα όσα περάσαμε μαζί ήταν ωραία για εκείνη την εποχή, όμως η ζωή πάει μπροστά και έρχονται άλλα καλύτερα!!
Ο Αρίστος πήγε στο σπίτι του στη θάλασσα και χάθηκε…
Τη ντίσκο δεν την άνοιξε ακόμα.
Πριν δυο μήνες τον πιάσανε με 50 κιλά χασίς και τον κλείσανε μέσα…μου το είπε ο Ν. και άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια μου!
Ο Αρίστος φυλακή… απίστευτα πράγματα… δεν είχα ιδέα για τα νταλαβέρια του!
Νόμιζα πως ότι κάνει το κάνει μόνο για τον εαυτό του.
Τελικά όλα παίρνουν το δρόμο τους και ο καθένας βρίσκεται εκεί που επέλεξε...
Αυτό είμαστε! Οι επιλογές μας…
Είμαι σίγουρη ότι κάθε που θα ακούω Μίλβα θα θυμάμαι τον Αρίστο.
Πριν τον γνωρίσω δεν ήξερα καν την ύπαρξη αυτής της υπέροχης φωνής…
Ελπίζω να βγει σύντομα έξω πιο δυνατός και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του!
Όλη η ζωή, ένα ταξίδι προς την γνώση και την ολοκλήρωση, ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα… και η διαδρομή το πιο ενδιαφέρων κομμάτι… με όλες τις φουρτούνες που σου επιφυλάσσει, κυρίως αυτές είναι το αλάτι… το θέμα είναι να μην βουλιάξεις.
Μια φλατ ζωή χωρίς αποχρώσεις είναι ζωή ξενέρωτη… αδιάφορη!
Περνάει και δεν ακουμπάει…
Γεννιόμαστε με έναν λευκό καμβά για φόντο και μέχρι να τελειώσει το ταξίδι πρέπει να τον έχουμε κάνει μπλου μαρέ.
* Τα ονόματα δεν είναι αληθινά! |
|