Λίγο ή περισσότερο, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια ζωντανή εμφάνιση τραγουδιστή ή συγκροτήματος..
Ποιες είναι αυτές που θυμόσαστε με τις καλύτερες αναμνήσεις;
Να σας πω τα δικά μου..
Πρώτη μεγάλη ξένη συναυλία που θυμάμαι με πολύ αγάπη (λόγω της παρθενικότητας της κυρίως) ήταν στο Παναθηναϊκό Σταδιο (καλλιμάρμαρο) όταν είδα Jerry Lee Lewis, Joan Jett, Run DMC, Black Uhuru..
Επίσης, στο ΡΟΔΟΝ στις Τρύπες είχα περάσει πολύ όμορφα, γιατί παρά το ότι ..τα είχα τα χρονάκια μου (1997 αν δεν κάνω λάθος), είχαμε φτάσει με την παρέα μπροστά και χοροπηδάγαμε με τα πιτσιρίκια, το οποίο ήταν τρελή γυμναστική και εκτόνωση.. (εκτοτε δεν το έχω ξανακάνει).. Η πλάκα ήταν ότι τα "αναρχικά" και "ανατρεπτικά" συνθήματα έδιναν κι έπαιρναν στο νεαρό κοινό κι όταν βγήκαν έξω στο τέλος της συναυλίας, τα περίμεναν οι γονείς με τις mercedes και τις BMW για να τα πάνε σπίτι!
Τέλος, για την ώρα, μου άρεσε το 2ο Live (στην καρριέρα τους, αν δεν κάνω λάθος) των Στέρεο Νόβα στο Can Can (στην Πέτρου Ράλλη) ενώ και το πρώτο τους (επίσης στο ΡΟΔΟΝ) δεν ήταν καθόλου κακό, παρά το άγχος της πρώτης ζωντανής εμφάνισης..
Αντε να πω κι άλλο ένα.. 1986 πρωτοχρονιά, στην πλ. Ομονοίας, συναυλία με τους Τερμίτες (και άλλους) όπου σαν μουσική δεν την θυμάμαι καθόλου, αλλά θυμάμαι που με το κασσετοφωνάκι είχα πλησιάσει (πιτσιρικάς τότε) τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του πήρα συνέντευξη.. Και το συγκινητικό είναι, ότι, όπως έμαθα πρόσφατα στον Ζυγό που τον συνάντησα πάλι, το θυμόταν κι αυτός ή πιο σωστά, αυτός μου το θύμησε..!
Περιμένω τα δικά σας.. Φυσικά και από μαγαζιά - μουσικές σκηνές παίζουν οι αναμνήσεις...
Τροποποιήθηκε από τον LavantiS την Τρίτη 14 Φεβ 2006, 16:49 GMT. Συνολικά τροποποιήθηκε 1 φορά
Λόγω δουλειάς, έχω πολύ καλή θέση, μπροστά, λίγα μέτρα από τη σκηνή.
Ο Dylan σε μεγάλα κέφια εκείνη τη νύχτα.
Είμαστε στη Βρετανία της Σιδηράς Κυρίας, η Μάγκυ Θάτσερ μεσουρανεί ακόμα και οι απεργίες δίνουν και παίρνουν. Έχει σημασία αυτό, θα δείτε παρακάτω.
Πλάνο γενικό: Στη σκηνή ο Dylan και ο Tom Petty με τη μπάντα του. Πίσω, σε κάτι μεγάλα κιβώτια, τρεις τύποι με την πλάτη στο κοινό, λικνίζονται στο beat του κάθε τραγουδιού. (κρατήστε αυτή την εικόνα για αργότερα)
Σκηνή 1: Τα φώτα σβήνουν. Ανάβει μόνο ένα μικρό κατακόρυφο κανόνι που φωτίζει τον Dylan από πάνω. Αφήνει την κιθάρα δίπλα του στο stand. Χτυπάει ρυθμικά τη μπότα στο πάτωμα. Spanish leather boots…. Ανοίγει το στόμα του και αρχίζει να τραγουδάει σε ύφος μακρόσυρτης «μπλουζιάς» το ..Ain’t gonna work for Maggie’s farm no more….έτσι, a capela χωρίς συνοδεία, ούτε καν της κιθάρας του.
Η πολιτική «μπηχτή» είναι σαφέστατη και οξύτατη. Το Arena σείεται κυριολεκτικά. Το τραβάει ο Dylan, το επιβραδύνει, κάνει κόλπα με το στόμα και τη φωνή. ..Aaaaaiiiiiiin’t gonna work for Maggie’s farm no moooooore yeah I said!
Σκηνή 2: λίγο αργότερα. Έχει προηγηθεί ένα απίθανο ντουέτο με τον Petty στο A hard rain is gonna fall. Σβήνουν τα φώτα πάλι.
O Bob Dylan κάτω από τον προβολέα μόνος με την κιθάρα του. One more cup off coffee for the road. Το Arena και παλι σείεται.
Περνάει όλο το τραγούδι, όπως στην πρώτη εκτέλεση στο Desire χωρίς τις ρέγγε επιδράσεις που ακολούθησαν. Τελειώνει, αλλά συνεχίζει να κρατάει το τέμπο στη κιθάρα. Το φως σβήνει.
Η κιθάρα παίζει. Μπαίνει ένα σόλο. Wow! Τι σόλο είναι αυτό....γλυκό και μακρόσυρτο. Κάτσε...ο ήχος είναι γνώριμος...λες να...;;;
Ανάβει ο προβολέας . Δίπλα στον Dylan που παίζει ακόμα το τέμπο ο E.Clapton. Χαμός. Πανζουρλισμός.
Παίζουν. Μπαίνει άλλη μια κιθάρα. Ο Clapton κάνει λίγο κόντρα τέμπο στον Dylan και συνοδεύει. Α
μέσως μετά μπαίνει και αυτός ξανά στο solo. Οι δυο κιθάρες συνομιλούν και ο Dylan συνοδεύει. ....Όπα! αυτός ο ήχος είναι πολύ γνωστός...θυμίζει...While my guitar gently weeps.. .ανάβουν όλα τα φώτα τη στιγμή που ξεσπάει όλη η μπάντα.
Στη σκηνή: Bob Dylan E. Clapton George Harrison Tom Petty και στα τύμπανα, ο Ringo Star.
Το One more cup of coffee ξαναρχίζει πανηγυρικά μέσα σε κυριολεκτική απογείωση σωμάτων και ψυχών. (Clapton, Harrison & R.Star ήταν βέβαια οι τρεις στα κιβώτια που σας έγραψα στην αρχή).
Βλέπω Μηνά έβαλες ένα "δύσκολο" topic.. Καλύτερο live ever..! Τι να πει κανείς, κ τι να θυμηθεί, μ' αυτό το θέμα..
Το να βρεις το καλύτερο live της ζωής σου είναι κάπως σχετικό, μιας κ κάθε συναυλία έχει τα "δικά" της, άλλο μια rock, metal συναυλία, άλλο μια jazz, άλλο μια βραδιά σε μια μπουατ, σε ένα ρεμπετάδικο..!
Εγώ, για παράδειγμα, αν ξεκινήσω να σκεφτώ για μια καλή συναυλία που μου χει μείνει, πρέπει να μετρήσω διάφορους παράγοντες, αλλά, ας πούμε, ότι οι πρώτες metal συναυλίες μου μου έχουν μείνει (Iron Maiden, Slayer) , η συναυλία του Bill Combam (jazz drummer) πριν κάποια χρόνια,άκόμα κ η συναυλία που δώσαν οι Τρύπες ( ναι, Μηνά αυτή, το 97..!) κ ας μην ήταν ποτέ το αγαπημένο μου συγκρότημα. Επίσης θέλω να προσθέσω κ κάποια live που είχα δει σε μίκρους χώρους από άγνωστα σχήματα, που ενώ μπορεί η συναυλία να μην ήταν η καλύτερη του κόσμου, τα συγκροτήματα να μπορούσαν κ καλύτερα, αλλά ήταν η αίσθηση των πρώτων live εμπειριών κ του ότι δεν είναι κ το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου να έχεις group κ να δίνεις live πάνω στη σκηνή ( ξεκίνησα drums, άσχετα αν δεν έκατσε να κάνω κάποιο group-άκι που να μείνει...). Ως πιο πρόσφατη και σημαντική θα έλεγα την εμφάνιση των Black Sabbath στο περασμένο Rockwave, εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες πολλών ανθρώπων 3 διαφορετικών γενεών...!!
ΥΣ:
Quote:
Η πλάκα ήταν ότι τα "αναρχικά" και "ανατρεπτικά" συνθήματα έδιναν κι έπαιρναν στο νεαρό κοινό κι όταν βγήκαν έξω στο τέλος της συναυλίας, τα περίμεναν οι γονείς με τις mercedes και τις BMW για να τα πάνε σπίτι!
Εγώ Μηνά τους περισσότερους "αναρχικούς" και "αντιεξουσιαστές" που έχω γνωρίσει είναι όλοι τους, σχεδόν, παι΄διά πλουσίων οικογενειών κ πολλοί απ' αυτούς γίναν κυριλέ κ τώρα κάνουν πως δε θυμούνται το "επαναστατικό" παρελθόν τους...
Πολύ ωραίο θέμα αλλά όντως δύσκολο…
Ειδικά με τις συναυλίες και τα vibes που εκπέμπει το κάθε live, είτε είναι ακουστικό ή ηλεκτρικό, η σχέση μου είναι μόνιμη και παθιασμένη.
Τι να γράψω και τι να αφήσω…
Γράφω στιγμές από live που για ξεχωριστούς λόγους έχουν μείνει μέσα μου… Δυστυχώς δεν μπορώ να επιλέξω μόνο ένα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την συναυλία του Νίκου Παπάζογλου στο Κηποθέατρο στη Λάρισα το 94, όπου ακόμα μαθήτρια, σκαρφάλωσα στα μυτερά ψηλά κιγκλιδώματα για να μπω μέσα.
Αφού έφτασα στην κορυφή από τα κάγκελα… πέρασα το πόδι μου από την άλλη πλευρά για να κατέβω πιο χαμηλά και μετά να πηδήξω… έχασα την ισορροπία μου και έσκασα μέσα στο συναυλιακό χώρο (ευτυχώς) φαρδιά πλατιά…
Η συναυλία ήταν από τις καλύτερες που θυμάμαι.
Ο Παπάζογλου τραγούδησε πολύ παραπάνω από την προκαθορισμένη ώρα και εγώ αν και πονούσα με το πόδι τούμπανο δεν κούνησα ρούπι... και δεν σταμάτησα να τραγουδάω στιγμή.
Το πλήρωσα πολύ ακριβά τελικά αυτό το live αφού έκανα εγχείρηση στον αστράγαλο και είχα γύψο για 2 μήνες μετά…
Την πρώτη φορά που είδα τον Μπαντούκ από τους Blues Wire να παίζει κιθάρα.
Καθοριστική στιγμή στις blues επιρροές μου…
Επίσης Uriah Heep στο Μύλο σε μια πολλών ρίχτερ συναυλία..
Κουνήθηκε η Λάρισα εκείνο το βράδυ… … ειδικά στα July Morning, Easy leavin, Lady in Black, Gypsy… κόντεψε να πέσει το μαγαζί.
Ξεχωρίζω την συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη, τη χρονιά που ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, στη προβλήτα μπροστά στο λιμάνι.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα και ήμουνα εκστασιασμένη, με τα φώτα, τον ήχο, τον Bono… όλη την κατάσταση…
Όταν τραγούδησε το with or without you τράβηξε μια κοπέλα από τον κόσμο που κάθονταν μπροστά, χόρευε μαζί της αγκαλιά ενώ παράλληλα τραγουδούσανε μαζί και ήταν λουσμένοι με μπλε φώτα.
Από τη συναυλία αυτή συνήλθα μετά από κάτι εβδομάδες…
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους Rolling Stones γιατί δεν θυμάμαι τίποτα…. Μόνο ότι παραδίπλα μου καθόταν ο Τσακνής και έπαθα μια αναλαμπή τη στιγμή που τραγούδησαν το she ‘s a rainbow.
Το μυαλό μου έπαθε black out εκεί και είναι σαν να μην πήγα ποτέ…
Μελίνα Κανά – Σωκράτης Μάλαμας, καλοκαίρι στο Δημοτικό Θέατρο Ν. Ιωνίας στο Βόλο. Τέλειωνε η συναυλία και η Κανά δεν είχε πει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Επειδή η δική μου φωνή δεν ακούγεται… έπρηζα το αγόρι μου να φωνάξει για να το πει.
Η Μελίνα μας καληνύχτισε, οι μουσικοί αποχωρούσαν… και εκείνη την ύστατη στιγμή φωνάζει πολύ δυνατά ο Ντίνος… το αερικόοοοοοοοοο και… απίστευτο… τον άκουσε… γύρισε πίσω και το τραγούδησε χωρίς όργανα… μόνο με την φωνή της ακαπέλα!
Πολύ δυνατή εκείνη η στιγμή για μένα!
Ένιωσα ότι μου χάρισαν τον ουρανό…
Manu Chao στην πλαζ Φρεατίδας & UB 40 στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Γης.
Και στις δυο συναυλίες χορεύαμε κ πίναμε μπύρες… μέχρι τελικής πτώσης.
The spirit of reggae reggae reggae…. Έντονες βραδιές, έντονα χαραγμένες.
Mode Plagal στη Σαμοθράκη.
Κανονικά αυτό πρέπει να είναι χωρίς λόγια…Απερίγραπτο το συναίσθημα…. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι παρόμοιο… παραδοσιακή μουσική με τζαζ… ο κόσμος στην παραλία σχεδόν δεν μιλούσε όσο έπαιζαν και ο ήχος τους ήταν μυστηριωδώς αποπλανητικός….
Nick Cave στη Θεσσαλονίκη σε ένα μαγαζί κάτι σαν αποθήκη - μπουάτ… έχω μέρος της συναυλίας ηχογραφημένη σε μαγνητοφωνάκι και επειδή ήμουνα πολύ μπροστά σε κάποια φάση με βλέπει ο Cave…το πήρε… τραγούδησε για μερικά λεπτά με το στόμα του κολλημένο στο μαγνητόφωνο και μετά πάτησε το stop και μου το έδωσε κάνοντας νόημα να μην ξαναπατήσω rec…
Στο καλύτερο μου το έκοψε….
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
