Φιλία... λέξη ευλογημένη!
Πόσες φορές έχω σηκώσει το ποτήρι ψηλά και πίνω στο όνομά της... με φιλαράκια καλά, σε παρείστικο κύκλο που είναι κεντημένος με χρυσή κλωστή αγάπης.
Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που έχω φίλους που άντεξαν στο χρόνο, που δοκιμάστηκαν και δεν κατέρευσαν στο πρώτο φύσημα... στη πρώτη δυσκολία.
Φίλους που κρατάνε απο την εποχή που πηγαίναμε σχολείο.
Που έχουμε μοιραστεί τοσα πολλά.
Δακρυα και γέλια και προβληματισμούς και ανησυχίες. Έρωτες και πάθη. Ίντριγκες και ατέλειωτες ώρες κουτσομπολιού με αμέτρητους καφέδες και τσιγάρα (είμαστε της υγιεινής...).
Με τις δυο κολλητές μου μετράμε 14 χρόνια φιλίας.
Πηγαίναμε με το αυτοκίνητο της Νατάσας, που το έπαιρνε κρυφα απο το μπαμπά της, στις εργατικές κατοικίες, λίγο έξω από το κέντρο της πόλης και αράζαμε...
Διαβάζαμε για τις πανελλήνιες εκείνη την εποχή.
Πίναμε μπύρες και κοιτούσαμε απο μακριά τα φώτα της πόλης.
Οι εργατικές κατοικίες ειναι σε ύψωμα.
Ετσι όπως διαγράφονταν τα φώτα θολά απο μακριά, έμοιαζε σαν να είμασταν μέσα σε καράβι και πιάναμε λιμάνι!
Το μέρος αυτο ήταν το λιμάνι μας.
Ακόμα και τώρα, έτσι το λέμε!
Βέβαια έχουμε κάτι χρόνια να πάμε, αλλά μέσα μας τα φωτα του λιμανιου δεν σβήνουν ποτέ!!
Πάνω στην τρέλα...
Φεύγαμε τα καλοκαίρια τα σαββατοκύριακα, χωρίς να το σκεφτούμε.
Ενα πάμε, ήταν αρκετό!
Δεν είχαμε που να κοιμηθούμε και βγάζαμε sleeping bag στην παραλία. Έτσι απλά... Χωρίς να φοβόμαστε για μαχαιροβγάλτες και βιαστές.
Το 3ημερο του Αγ. Πνέυματος εκεινη την χρονιά που γίνονταν η σύνοδος των ισχυρών απο τη μια και οι διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης απο την άλλη (το 2003 αν θυμάμαι καλά) είμασταν εκεί στη Θεσ/νίκη.
Και μετά τις άγριες καταστάσεις της πρώτης μέρας (ειχαμε σκοπό να μείνουμε και τις τρεις), αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο Χαλκιδική, να ξεσκάσουμε γιατί αρκετά κουραστήκαμε κράζοντας τους οικονομικούς παράγοντες του πλανήτη που δεν ιδρώνει ποτέ το αυτάκι τους.
Η ζεστη θυμάμαι ηταν ανυπόφορη... Ειμασταν 3 κορίτσια, μονο με τα μαγιο σ΄ένα suzuki vitara με τα παράθυρα ανοιχτά στον χωματόδρομο που πάει στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.
Σκόνη και η ουρά των αυτοκινήτων πιο αργη και απο την καθυστερηση. Πηγαίναμε σημειωτόν...
Κατα μήκος του δρόμου ανα ένα μέτρο ασφαλίτες (η Σύνοδος γινόταν στο Πόρτο Καρα).
Κάναμε απίστευτο καμάκι εκείνη την μέρα και γελούσαμε μέχρι δακρύων...
Σήμερα μετά απο τόσα χρόνια, είμαστε ακόμα μαζί.
Η μία ετοιμάζεται να παντρευτεί και η άλλη είναι στα σκαριά... τον ψήνει, αλλά είναι δύσκολη περίπτωση!!
Για μένα ψάχνουν να βρουν κανέναν να με φορτώσουν, αλλά δεν με θέλει κανείς
Χαίρομαι πάντα για τα κορίτσια όταν όλα πάνε καλά και νιώθω την θλίψη τους σαν δικιά μου.
Ειλικρινά αν έχανα τη φιλία αυτη θα ένιωθα μιση.
Ειναι εξάρτηση... ακόμα και αν δεν συναντιόμαστε καθημερινά!!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά όμορφα σκηνικά, αλλά δεν είναι εκεί η ουσιά.
Το ζουμί είναι ότι η αξία της πραγματικής φιλίας μαζί με την αγάπη και τον έρωτα είναι τόσο σημαντική όσο η ίδια η ύπαρξή μας.
Αξίες που μας κάνουν ευτυχισμένους!!
Εις υγείαν της φιλίας!!!
όταν η τύχη σου θα 'ναι φευγάτη
και εσύ μακριά από το ζεστό σου κρεβάτι
τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή
Εγώ και εσύ μαζί, εγώ και εσύ μαζί
Τα βάσανά σου είναι και δικά μου
και για τους δυο μας χτυπάει η καρδιά μου
δυο φιλαράκια με μια ψυχή
Εγώ και εσύ μαζί, εγώ και εσύ μαζί
Μπορείς αν θες να βρεις πιο έξυπνους φίλους
να 'ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί, μπορείς
Αλλά να ξέρεις τη δικιά μου αγάπη
δεν θα στη δώσει φιλαράκο κανείς
Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια
και η φιλία μας θα μένει αιώνια
είναι γραφτό μας μοίρα κοινή
Εγώ και εσύ μαζί, εγώ και εσύ μαζί, εγώ κι εσύ μαζί
..................................
Οχι μην το πεις,
οι παλιοι μας φιλοι
μην το πεις
για παντα φυγαν.
Περασαν για παντα ,οι παλιες αγαπες
οι παλιες ιδεες ,οι κραυγες,γινανε παιγχνιδι
στα χερια των παιδιων.
Ομορφη μερα ,θα το ξαναπω
ομορφη να σας μιλησω
βλεπω πυρκαγιες πανω απο λιμανια
πανω απο σταθμους ,κι ειμαι μαζι σας.
Οταν ο κοσμος μας θα καιγεται
οταν τα γιοφυρια πισω μας θα κοβονται
εγω θα ειμαι εκει,να σας θυμιζω
τις μερες τις παλιες.
..................................
Ζητείται φίλος, που να ξέρει να γελάει
Ζητείται φίλος με μεγάλη αμοιβή,
σπάνιο είδος στον αιώνα που γερνάει
Σπάνιο είδος, κι η φιλία ακριβή
Ζητείται κάστρο δουλεμένο από γρανίτη
για να σκεπάσω την ανθρώπινη γενιά
κι εκείνο τ’ άστρο, που το λεν αποσπερίτη
να κρεμάσω για λυχνάρι στη γωνιά...
..................................
Εμένα οι φίλοι μου
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου γράφουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας, μόνο για γλείψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας, στο λαιμό σας...
Διάβασα αυτο που έγραψες Στεφανία και ήθελα να απαντήσω... Βασικά δεν θα το έλεγα απάντηση αλλα περισσότερο κάτι του στηλ κάπου να πω τον πόνο μου.
Που λές εχω 2 φίλους... Κολλητούς!!! Είμαστε συνέχεια μαζί κάθε μέρα όλη μέρα! Αλλα φέτος τελειώνουμε το σχολείο... τώρα αυτό έχει τα καλά του αλλα και τα κακά του. Το μεγαλύτερο κακό ειναι ότι και οι τρείς θα πάμε να σπουδάσουμε κάτι ή τέλως πάντων να αρχήσουμε την ζωή μας και εδώ που είμαστε(Ρόδο) δέν έχει ουτε κάποια απο τις σχολές που θέλουμε ουτε κάτι να κανείς για το μέλλον σου... Λίγα πράγματα... Όπως καταλαβένεις θα χαθούμε ο ένας θα πάει στην Γερμανία να σπουδάσει εγω θα πάω Αθήνα και ο τρίτος μάλλον για αστυνομικός που είναι εσώκλειστοι... Αρα θα βλεπόμαστε (αν βλεπόμαστε) Πάσχα,Χριστούγεννα και καλοκαίρι...
Αυτά είχα να πώ... Δεν περιμένω κάποια απάντηση...(Αλλα αν υπάρξει θα έννοιωθα πολύ καλύτερα) Απλά ήθελα να τα πώ κάπου...
Mashcar εαν πραγματικά είστε κολλητοί φίλοι η απόσταση δεν θα σας χωρίσει.
Θα σου πω την δικία μου ιστορία με την κολλητή μου , με την οποία είμαστε μαζί απο 3 χρονών...Όταν τελειώσαμε το σχολείο εκείνη εφυγε για εξωτερικό ,όπου και εμεινε για 6 χρονια ( παραλλήλα έλειπα κι εγώ 2 χρονια -οπότε ήμασταν η μια εδώ και η άλλη εκεί ) ! Κάναμε κοντά 2 χρόνια να δούμε η μια την άλλη , άλλα τίποτα δεν μας εμπόδισε να διατήρησουμε αυτή τη φιλία ( και να σκεφτείς οτι δεν είχαμε ούτε διαδικτυακή επαφή καθώς δεν είχε προσβαση στο internet) !
Σε συμβουλεύω λοιπόν να μην ανησυχείς , η αλη8ινή φιλία δεν έχει σύνορα! 'Οσο μπορείς προσπάθησε να κρατήσεις "κοντά" σου τους φ'ιλους σου , χωρίς να γίνεσαι πίεστικος , (εννόω να μην γρινιάζεισ εαν χανονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα , η αν δεν υπαρχει επικοινωνια ) το ίδιο πρεπει να κάνουν κι εκείνοι για σένα βέβαια!
Η φιλία (όπως και όλεε οι μορφές αγάπης) θέλουν θυσίες και πρέπει να δοκιμάζονται στον χρόνο... και η απόσταση είναι μια πολύ καλή δοκιμασία!
Οι πραγματικά φίλοι σπάνια χάνονται.
Μπορεί η ζωή να σας οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους άλλά πάντα θα βρίσκεστε και θα τα λέτε.
Ακόμα και τα καλοκαίρια που θα συναντιέστεστε στη Ρόδο. Δεν θα προλαβαίνετε να πείτε τα νέα σας.
Μπορεί να φιλοξενεί ο ένας τον άλλο στις πόλεις που θα είστε, σαββατοκύριακα, αργίες κλπ. και ευτυχως που ο Μίστερ Μπελ ανακάλυψε τη μαγική συσκευή και όσο μακριά και αν είμαστε... μπορούμε και επικοινωνούμε!!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
