Κατόπιν παραίνεσης του Νίκου Αδάμου, ξεκινάω το topic τούτο!
Φανατικός του καφέ, όπως και η Στεφανία, πιστεύω θα ενθουσιαστεί!
Το αλφαβητάρι του φραπέ
Ο φραπές του Μαλάκα:
Πρώτα απ' όλα είναι πάντα πολύ καλά χτυπημένος (με τα χέρια φυσικά)! Του αρέσει να τον χτυπάει μόνος του και φυσικά και να τον πίνει μόνος του. Βέβαια καμία φορά ξεχνιέται και από το πολύ κούνημα γεμίζει τον τόπο αφρούς και καφέ, σταγόνες αλλά πάντα προετοιμασμένος για παν ενδεχόμενο έχει παραμάσχαλα το diana.
Ο φραπές του Αρχάριου, του Ασχετου και του πρωτάρη:
Διακρίνεται πολύ εύκολα ανάμεσα σε ένα πλήθος φραπεδούμπων, διότι αποτελείται 3/4 από αφρόγαλα και 1/4 από καφέ. Τι να πω για το άτομο αυτό, πιείτε τον παραπάνω καφέ ελαφρά τη καρδία και την αρκεστείτε σε ευγενικά σχόλια του τύπου "να' σαι καλά, πάνω που θα σου έλεγα ότι βιαζόμουνα" ενώ την επόμενη φορά "κάτσε κάτω μη μου κουράζεσαι θα κάνω εγώ τον καφέ, άραξε εσύ". Βέβαια αυτή είναι και γνωστή μέθοδος που χρησιμοποιείται από ένα μεγάλο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού για να μην τους ζητάνε να κάνουν καφέ "εεεε εγώ θα πάρω ένα χυμό. Δεν έχει; Βαλε μου τότε ένα νεράκι".
Ο φραπές του Τεμπέλη:
Λέγεται αλλιώς και φραπές του κουταλιού. Παίρνουμε νερό, ζάχαρη, καφέ, κουτάλι. Τα ρίχνουμε σε ένα ποτήρι. Ανακατεύουμε για 5 δευτερόλεπτα και voila!Έτοιμο το παρασκεύασμα προς πόση. Συνοδεύεται πάντα από καλαμάκι 1-2 μέτρων για να μη χρειάζεται ο καημένος να σκύβει αλλά μόνο να ρουφάει (αυτό βέβαια μέχρι να κυκλοφορήσει η νέα ηλεκτρική σκούπα γνωστής
εταιρίας που θα ρουφάει και θα φέρνει τον καφέ στα χείλια! Ονομασία: FRA1000! Το πιάσατε το υπονοούμενο με τα χείλια, έτσι);
Ο Μπεκρή φραπές:
Πως λεμε Μπεκρή Μεζές (Πολύ άσχετο)! Φτιάχνεται όπως ο irish coffee αλλά στην δικιά μας περίπτωση αντί για ουίσκι βάζουμε ρετσίνα! Βέβαια μπορείτε να πεταχτείτε σε καμία τελειωμένη ταβέρνα, να πάρετε χύμα κρασί
αλλά δεν σας εγγυόμαστε ότι θα έχετε τα ίδια γευστικά αποτελέσματα που θα είχατε με ένα Αγιορείτικο.
Ο φραπές Ματογυάλι - ΑΖΑΧ (Τα κάνει αόρατα):
Κάθεστε στην καφετέρια, παραγγέλνετε το καφεδάκι σας και περιμένετε. Επιτέλους έρχεται ο πολυπόθητος καφές. Aνάβετε και ένα τσιγαράκι (παει πολύ το άτιμο, δε συμφωνείτε;) σηκώνετε το ποτήρι και ω! Θαύμα! Μπορείτε και βλέπετε μέσα από το ποτήρι τον κολλητό σας που κάθεται στο τραπέζι απέναντι από εσάς! Ναι, ναι δεν πρόκειται για τρυκ, ούτε για οφθαλμαπάτη απλώς στην καφετέρια που καθίσατε δουλεύει ο γνωστός απλοχέρης Σκρούτζ που έκανε τον καφέ σας σύμφωνα με την γραμμή που έχει χαράξει το αφεντικό του (και που'σαι κούκλε μισή κουταλιά καφέ και πολύ είναι). Αυτό είναι που λεμε σε βλέπω στο ποτήρι μου.
Ο φραπές του Ανεπιθύμητου:
Φτιάχνεται κανονικά απλώς αντί για ζάχαρη βάζουμε αλάτι! Βέβαια αυτό υπάρχει και σε διάφορες παραλλαγές ανάλογα με το πόσο ανεπιθύμητος είναι ο πότης. Μπορείτε αντί για αλάτι να ρίξετε καθαρτικό, ξύδι, να βάλετε νερό από την τουαλέτα (χωρίς να έχετε τραβήξει το καζανάκι!) να του δώσετε καλαμάκι με το οποίο καθαρίζατε πιο πριν τα αυτιά σας. Αυτοσχεδιάστε!
Ο φραπές του Επ'Απειρον - Μπανιστηρτζίδικος:
Τον παραγγέλνουμε στην τύχη χωρίς κάποια ιδιαίτερη προτίμηση και αγναντεύουμε νωχελικά τις αιθέριες υπάρξεις που επιδεικνύουν τα κάλλη τους around (κοινώς νυφοπάζαρο). Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και οι καφέδες ακριβοί, παίρνουμε ένα φραπέ και όταν φτάσει στον αφρό κάνουμε επαναγέμιση του ποτηριού χρησιμοποιώντας το έξτρα νερό που έχουμε στο τραπέζι. Έτσι έχουμε όλο το χρόνο δικό μας να χαζέψουμε τριγύρω. Επίσης, καταφέρνουμε σιγά σιγά να μεταβούμε στην κατηγορία του καφέ ΑΖΑΧ.
Ατάκες φραπεδομαχητών
- Μη χτυπιέσαι πήραμε μιξεράκι
- Χτύπα, χτύπα αλλά πρόσεχε μη χύσεις
- Κοιτά πως τον κουνάει, φραπέ τον έκανε.
- Αυτός είναι φραπές.
- Καλά μιλάμε τέλειος ο καφές. Ποιος είσαι ο γιος του Λουμίδη;
- Αυτός είναι... παπαγάλος!
- Tον εμπιστεύομαι μέχρι την τελευταία σταγόνα.
- Ωραίος καφές λίγο γλυκός (πετιμέζι τον έκανε)
Φραπεδιά είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστό μας φραπέ. Για τους αδαείς, ο φραπές(που σωστά είναι "ο φραπέ") είναι ο "χτυπητός" καφές ο οποίος αποτελείται από καφέ(φυσικά), ζάχαρη και λίγο νερό. Μετά το χτύπημα συμπληρώνουμε με περισσοτερο νερό και με παγάκια και καλαμάκι. Όποιος θέλει βάζει και γάλα.
Η ονομασία φραπεδιά χρησιμοποιείται για να δώσει περισσότερη γκλαμουριά και χλιδή, στην ήδη θεϊκή ονομασία του φραπέ. Άλλη ονομασία είναι το φραπόγαλο, στην περίπτωση που ο φραπές περιέχει και γάλα. Να σημειώσουμε εδώ ότι η φραπεδιά είναι καθαρά ελληνική εφεύρεση, δείγμα του πολιτισμού αλλά και της κλίσης στο κωλοβάρεμα του λαού μας.
Χώρες "μαμάδες" του καφέ όπως είναι η Βραζιλία ή η Υεμένη(η οποία δημιούργησε τη μόκα, αυτό το 'μαθα στο trivial το επιτραπέζιο) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη του φραπέ και οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα το καλοκαίρι παίρνουν και μια συνταγή για φραπέ μαζί τους φεύγοντας.
Αν και ο φραπές έχει επικρατήσει να πίνεται το καλοκαίρι λόγω πιο αραχτής ατμόσφαιρας, εγώ ένα έχω να πω: Η φραπεδιά είναι ιδεολογία και πίνεται παντού και πάντα, είναι θέμα image. Ο ζεστός ή ο χλιαρός(γαλλικός) καφές είναι για τους φλώρους! Η μαγκιά είναι να είσαι παντού και πάντα έτοιμος για να πιεις φραπέ, να είσαι έτοιμος να αποφύγεις ανά πάσα στιγμή τα δουλικά υπαλληλικά σου καθήκοντα και να μπορείς να αράξεις ακόμα και κάτω από το απειλητικό βλέμμα του αφεντικού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πίνουν φραπέ, δεν ταιριάζει ούτε με την ιδεολογία τους ούτε με την προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Φραπέ επίσης δεν πίνουν ποτέ οι λιμενεργάτες, οι οικοδόμοι, οι ανθρακωρύχοι και οι υπόλοιποι "ξανθοπουλικοί" με τα σκληρά και βάρβαρα επαγγέλματα. Είπαμε, ο φραπές είναι γκλαμουριά.
Η φραπεδιά πρέπει υποχρεωτικά να πίνεται εκτός του χώρου εργασίας καθώς και εκτός της προσωπικής οικίας του καθενός και να συνοδεύεται από την ημι-ξαπλωτή στάση του σώματος με τα πόδια να βρίσκονται σε ψηλότερο επίπεδο από αυτό του κεφαλιού(όχι, δεν εννοώ χέρια κάτω, πόδια πάνω!). Εξαίρεση όσον αφορά το χώρο αποτελεί η περίπτωση που πίνουμε φραπέ στον/στην κολλητό/κολλητή. Εκεί επιτρέπεται.
Χαρακτηριστικά της φραπεδιάς:
• Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον καφέ, είναι μια εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας. Το καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο του ποτηριού. Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες, το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή.
• Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή. Η όλη κίνηση όπου σπας το καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα, αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
• Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη. Αν και κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε με νερό και να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο κατούρημα από τα πολλά υγρά. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς "σλουρπ". Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
• Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια. Τα παγάκια, πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό και δυνατό. Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος...
• Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και όποιος διαφωνεί σε αυτό τον παίρνει. Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος. Αυτό επιστημονικά δίνεται από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό. Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος. Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ; Εγώ όσο θυμάμαι τις ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς!
• Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι άλλο θα μπορούσε να ήτανε). Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με τα κακάκια μας όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά πειραματόζωα). Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20 ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού, δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του(σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καν αφεντικό), κλάνει και ρεύεται δημοσίως, έχει αποβάλλει κακές συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς. Αν ο φραπέ-lover είναι φοιτητής τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους(μιας και δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ) θέση του στο αμφιθέατρο.
Καλά είστε "άπαιχτοι"....
Φοβερές αναλύσεις για την φραπεδιά, εγκρίνω και επαυξάνω...
Και μην ξεχνάτε ότι η φραπεδιά πίνεται όλες τις ώρες, όλο το 24ωρο, πριν ή μετά φαγητού ! _________________ www.radiorainbow.gr
Ο καφές είναι ο καφές (γι αυτό άλλωστε και λέγεται και καφές και όχι κάπως αλλιώς). Οτιδήποτε πετάξει μέσα στον καφέ ο καθείς, αποτελεί παραλλαγή του είδους, σε σημείο που ΔΕΝ δικαιούται πια να χρησιμοποιεί το όνομα καφές για να περιγράψει το νέο μίγμα που προέκυψε.
Πολλοί για παράδειγμα (ναι, ξέρω πως θα σας σοκάρει αυτό που λέω αλλά η επιστήμη οφείλει να τα καταγράψει όλα) πετάνε μέσα στον καφέ τους γάλατα. Γάλατα σε σκόνη, γάλατα με το κουτάλι, γάλατα από το μπουκάλι, γάλατα από την κονσέρβα, γάλατα σφηνάκι από μικρό τζούνιορ κονσερβάκι. Έχω δει ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ γυναίκες (κάπου αναφέρθηκε ότι είδανε και άντρα, αλλά πιστεύω ότι είναι μόνο φήμη) να πετάνε μέσα στον καφέ ζάχαρες σε κύβους, σε σκόνη, από φάκελο μακρουλό, από φάκελο τετράγωνο, με τα κουτάλια, με ένα μηχάνημα που το γυρνάς ανάποδα και όσο είναι έτσι αμολάει ζάχαρη.
Στην μακρινή Δύση, εντοπίστηκε άνθρωπος που βάζει και αχνίζει τα γάλατα με ατμούς και μετά τα πετάει μέσα στον καφέ και επιπλέουν από πάνω του και τα πασπαλίζει με μπαχαρικά και τους ρίχνει και ζάχαρη.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε: Είναι προσωπικό θέμα του καθενός αν στον καφέ αποφασίσει να ρίξει λουκούμι, παστίτσιο, ζάχαρη, βυσσινάδα, γάλα, γιαούρτι, ροκφόρ, κρέμα γάλακτος, μαρέγκα, σαντιγί, κανέλα, πατάτες κλπ, αλλά αυτό που προκύπτει ΔΕΝ είναι καφές με λουκούμι, καφές με παστίτσιο, καφές με ζάχαρη.
Είναι κάτι άλλο. Αυτό το λάθος (που γίνεται συνήθως από γκέι κομμωτές -για να κάνω γέφυρα με άλλη συζήτηση-, γυναίκες και φοιτητές) έχει οδηγήσει σε απόγνωση και ασυνεννοησία. Πάει δηλαδή ο ειδήμων στο μαγαζί και ζητάει ένα καφέ και ο σερβιτόρος περιμένει να ακούσει μήπως και του πεις να πετάξει και κάτι άλλο μέσα. Αν μάλιστα δεν συμπληρώσεις σκέτο είναι ικανός να ρωτήσει κάτι σαν, να του ρίξω κάνα βερίκοκο μέσα, τίποτις ζάχαρες που έχουμε στη κουζίνα, Κανά γαλακτοκομικό;
Αξίωμα 2: Το γένος δεν κρίνεται από το φύλο, αλλά από τον καφέ
Οι άντρες πίνουν φραπέ, νες ή ελληνικό (τούρκικο). Οι υπόλοιπες κατηγορίες πίνουν φρεντοκοκολίνο, τσινοπιρπιρίνο, καπουτσινάκι, μις σεγκαρίνα, κοκο-μόκο, μπουσουλίνι-φρεντολίνι, φριφριδίνο και λοιπές κατηγορίες. Ένας εύκολος τρόπος να καταλάβει κανείς ποιοι καφέδες είναι για άντρες είναι να φανταστεί αν θα του ταίριαζε μια ομπρελίτσα μέσα, ή μια σημαιούλα Παναμά.
Ακριβώς όπως με τα κοκτέιλ φρούτων. Πολλοί μελετητές απορρίπτουν εντελώς την παραπάνω κατηγοριοποίηση και αντιπροτείνουν την απαλοιφή του νες από την κατηγορία καφές και την ένταξή του μαζί με το κακάο, καοτόνικ, σούπερ καοτόνικ και σοκολάτα.
Aξίωμα 3: Τον καφέ τον πίνουμε για να τον κρατήσουμε και όχι για να τον ουρήσουμε.
Αν κατουριέσαι μην τον πίνεις. Επιστημονικά αποδεδειγμένο είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν ένα σφικτήρα από την ουροδόχο κύστη τους μέχρι την έξοδο. Οι άντρες έχουν δύο βαλβίδες ασφαλείας. Αυτομάτως, αυτό συνεπάγεται ότι κυρά μου αφού δεν μπορείς να κρατηθείς μετά τον καφέ και θες να πας προς νερού σου, άστο να πάει στα κομμάτια, τράβα φάε ένα κρουασάν ζαμπόν τυρί καλύτερα και μην αναγκάζεις όλο το τραπέζι να σηκώνεται όρθιο επειδή η κατουρλού πάλι θέλει πιπί. Και εκνευρίζει τους υπόλοιπους και δεν είναι καλό για το image σου.
Αξίωμα 4: Ο καφές είναι για απόλαυση και όχι ναρκωτικό
Πολύ σημαντικό αυτό. Τι εννοούμε. Αν δεν έχεις χρόνο να τον πιεις άστο πιες τον αύριο. Είναι κατάσταση, σαν την γιόγκα ένα πράγμα. Η ζύμωση που έρχεται με την άνεση χρόνου, την συζήτηση, την κωλοβάρα κάνει τον καφέ καφέ.
Δεν είναι το ίδιο το προϊόν που χαρακτηρίζει την στιγμή αλλά η στιγμή που χαρακτηρίζει το προϊόν. Όποιος λοιπόν βιάζεται και ανησυχεί για το που είναι η παραγγελία, τι ώρα είναι κλπ δεν πίνει καφέ εκείνη την ώρα (ό,τι και να νομίζει).
Επίσης, συνέπεια του παραπάνω είναι πως ο εσπρέσο ΔΕΝ αποτελεί καφέ είτε σκέτος είτε με ταραμοσαλάτα μέσα του. Και όποιος πίνει εσπρέσο θυμίζει πρεζάκια που σνιφάρει στα κρυφά κόκες.
Αξίωμα 5: Παλαίωση του καφέ
Εξαιτίας του ότι ο καφές θέλει τον χρόνο του, ο ΝΕΣ και ο Ελληνικός συστήνονται μόνο μετά από μια ηλικία. Αυτό γιατί οι νέοι, ως ανυπόμονοι ΔΕΝ εκτιμούν τον κρύο ελληνικό και βιάζονται να τον πιουν ή αν τους κρυώσει δεν τον πίνουν. Οπότε η μόνη λύση είναι ο φραπές (ο φραπές κλίνεται για όποιον δεν το ξέρει).
Όταν μας τελειώνει προσθέτουμε κρύο νερό. Όταν ο αφρός εξαφανιστεί, κάτι που συμβαίνει στα 10 πρώτα λεπτά, ο καφές έχει ωριμάσει και είναι ιδανικός για πόση (με ζάχαρη και αβγό και διάφορα άλλα σκευάσματα έχω ακούσει πως αφρίζει σε σημείο να κάνεις και μπουγάδα και πως όσο περνάει η ώρα ο αφρός πετρώνει σα βαλσαμωμένος και θέλει να τον στριφογυρνάς με το παγοθραυστικό-καλαμάκι, αλλά αυτό δεν είναι η περίπτωσή μας).
Αξίωμα 6: Κετόνες και αλδεΰδες δεν χωράνε στον καφέ
Γυναίκες και καφές δεν παντρεύονται εύκολα. Όχι μόνο για τους βιολογικούς λόγους που αναφέραμε (με το κατούρημα) αλλά και για λόγους παράδοσης - αισθητικής. Οι γυναίκες αδυνατούν να κατανοήσουν το γεγονός ότι του άλλου του την χαλάει το να εμφανιστεί δίπλα του η γυναίκα όταν κάνει κάποιες δουλειές (πίνει καφέ με φίλους). Είναι τα ντεσιμπέλ της φωνής; αυτό το συριστικό διαπεραστικό της χροιάς; είναι που μυρίζει κετόνες, αλδεΰδες, μεθανόλες από τα πολλά πατσουλί στο κεφάλι της; είναι η ικανότητα να χέζει κάθε ενδιαφέρουσα συζήτηση; ποίος ξέρει. Πάντως στα καφενεία είχε παρατηρηθεί το πρόβλημα καιρό και είχε αντιμετωπιστεί με την πλήρη απαγόρευση της γυναικείας παρουσίας. Τώρα τελευταία που ψηφίζουν και οδηγούν έχουν αρχίσει και αγνοούν τον παραπάνω άγραφο νόμο.
Και δεν καταλαβαίνουν και ποίο είναι το κακό. Δηλαδή μαντάμ, είναι μια παραλία με γυμνιστές. Έτσι το χουν εκεί πέρα. Τσίτσιδοι μια ζωή, έτσι τη βρίσκουν. Πάς με το μαγιό σου, το παρεό σου, το αντηλιακό σου, το κινητό σου, τα τσόκαρά σου, το Μαρί Κλερ σου, χώνεσαι τσουπ στη μέση και απορείς τι ενοχλείς; Ίδιο πράγμα.
Aξίωμα 7: Άλλο ο σερβιτόρος και άλλο το ξέκωλο
Yπάρχει ο σερβιτόρος και ο φοιτητής-αλβανός-κονσοματρις. Πως ξεχωρίζουμε τα δύο είδη. Ο/Η σερβιτόρος είναι ανεξάρτητος φύλου. Φοράει στολή. Φέρνει αυτό που του ζητάς χωρίς λάθη. Είναι σοβαρός/η. Δεν λέει: "Θα με πληρώσετε τώρα γιατί κλείνω ταμείο;". Δεν χύνει στο δίσκο τα μισά πράγματα που κουβαλάει.
Δεν τα σπάει. Δεν χαμογελάει σαν ηλίθιος με σύνδρομο ντάουν ούτε και είναι μουρτζούφλης. Ο/Η σερβιτόρος είναι φλατ. Άχρωμος και άοσμος. Κλείνει τις προτάσεις του (σπάνια μιλάει) με ευχαριστώ ή παρακαλώ. Συνήθως δεν τις αρχίζει καν. Μόνο τις κλείνει.
Στριγκ, μασουράκια εισπράκτορα, palm pilot, φορητό Η/Υ, κινητό στην κωλότσεπη, ζελέ στα μαλλιά, σφηνάκι με λογαριασμό κουλουριασμένο σα φίδι μέσα του, άσπρα κολάν, κοντοβράκια μέχρι το γόνατο, κρεμίτες στα μάγουλα, μπογιές στα μάτια και στα ούλα, πλαστικά-ακρυλικά στα νύχια των ποδιών/χεριών, μαλλιά με την πούλια και τον αυγερινό, χαϊμαλιά και καθρεφτάκια, έξω η σπάλα έξω η νεφραμιά να αερίζονται είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ινδιάνου και δεν αποτελούν γνώρισμα σερβιτόρου.
Αξίωμα 8: Ο καφές είναι δύναμη
Κάθε τι έχει ένα λόγο που γίνεται. Ο καφές σαν κύριο λόγο ύπαρξης έχει το να μαζευτούν οι άντρες να τον πιουν και να μιλήσουν για ενδιαφέροντα πράγματα.
Έχει όμως και δευτερεύοντες. Ένας από αυτούς είναι η τόνωση που προσφέρει. Και για να τονώσει πρέπει να είναι δυνατός. Light καφέδες φυσικά και απορρίπτονται. Όπως και αραιοί (νερομπλούμ).
Aνθρωποι που τρώνε τα light γιαούρτια, τα light γάλατα, τα light κρέατα, τις light μπύρες, τα light τσιγάρα, τις light ή μη αλκοολούχες μπύρες είναι οι πιο χοντροί. Και χοντραίνουν γιατί δεν καταλαβαίνουν γιατί ακριβώς τρώνε κάτι light. Και αφού δεν καταλαβαίνουν γιατί τρώνε/πίνουν, τρώνε με απάθεια και μόνιμα. Γι αυτό και είναι σα μοσχάρια.
Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουν το light φαΐ και δεν υπάρχει και κίνητρο για να σταματήσουν. Η λέξη ντεκαφεϊνέ για τον καφέ είναι ότι η λέξη πλατωνικός για τον έρωτα. Εμείς εδώ ως επιστήμονες κυριολεκτούμε και χρησιμοποιούμε τις by the book (βιβλικές) έννοιες στους όρους.
Αξίωμα 9: Αν δεν μυρίζει καφές δεν είναι καφές
Ο γαλλικός είναι ο σατανάς. Ο γαλλικός πίνεται μόνο από γκετοποιημένα, περιθωριακά άτομα, χωρίς εναλλακτικές και διόδους διαφυγής (υπάλληλοι γραφείου το πρωί, συνωστισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο σε μια ουρά μπροστά από καφετιέρα ή εκείνο το πράγμα με το έμβολο, πωλητές σε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων Renault, γιατροί σε μικρές γκαρσονιέρες-γιατρειά στην Ομόνοια, κάτι φτωχές/μικροαστές γυναίκες που δεν δουλεύουν (οικιακά), έχουν παιδιά που τώρα είναι στο σχολείο και πρέπει να τα παραλάβουν σε κάνα δυο ώρες, ο άντρας τους ξενοπηδά και είναι μεσημέρι και είναι έγκλειστες σπίτι). Ο γαλλικός είναι ο σατανάς μεταμφιεσμένος.
Δούρειος Ίππος των γκέι να εισβάλουν (όπου φανταστεί ο καθείς). Γαλλικός με μπανάνα, αγριοκέρασο, βερίκοκο, μέντα, φιστίκι, αβοκάντο, βανίλα (έχει παρατηρήσει κανείς ότι χάθηκε το ι από την βανίλια. Αυτό είναι γιατί το γκέι κύκλωμα ή ψευδίζει ή από τις πολλές σιλικόνες έχουν πρηστεί τα χείλη τους ή νομίζουν ότι είναι πιο σεξουαλικό το λα (το έχουν δει σε γαλλική ταινία) και αρνούνται να προφέρουν το λια). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ένα ολόκληρο κράτος που έπεσε στην παγίδα αρωματικό ρόφημα (με Δούρειο Ίππο το τσάι, αυτή τη φορά) έγινε όλο γκέι: Αγγλία
- Φραπόγαλον το Ιστορικόν:
Οι απόψεις των ιστορικών διίστανται. Κάποιοι λένε πως γεννήθηκε στη Βέρμαχτ. Παραμονές του Β' Π. Π. έψαχναν ένα «μαγικό» ζουμί, που θα ξύπναγε τους ήρωες του Ράιχ στη σκοπιά ή στα χαρακώματα. Και να μη χρειάζεται φλόγα ή ζεστό νερό για την παρασκευή του. Η λύση ήταν στιγμιαίος καφές. Ξηρή σκόνη που την έριχνες στο παγούρι σου, το κοπάναγες σαν σέικερ και ...«φέρτε μου τον Ράιαν να τον τεντώσω, σνελ!» Κάποιοι άλλοι πάλι λένε για το...
Φραπόγαλον το Εμπορικόν:
Δεκαετίες πριν ετέθη το ερώτημα: «Πώς μπορεί κανείς να πουλήσει καφέ σε μια μεσογειακή χώρα με υψηλές θερμοκρασίες;»
Εκεί που οι Κελσίου συνηθίζουν να μαζεύονται τριάντα τριάντα κάνοντας καυτή εξέδρα με πρόστυχα συνθήματα και ο ζεστός καφές είναι σίγουρο χαρτί για το νοσοκομείο; «Τον κάνουμε παγωμένο σαν αναψυκτικό», ήταν η απάντηση.
Και επειδή το να τον βράσεις και μετά να τον κρυώσεις είναι τσάμπα μανούρα, απλά διαλέγεις στιγμιαίο, τον κοπανάς μαζί με το νερό και τα παγάκια.
Και τον ρουγκλώνεις με γάλα όπως τα ροκαμπίλια τα μιλκσέικ στις αμερικανικές ταινίες της εποχής.
Το κόλπο είχε τέτοια επιτυχία που κάποιοι προσπάθησαν να το επαναλάβουν με το κονιάκ και έβγαλαν στις ελληνικές εφημερίδες της εποχής διαφημίσεις του Μεταξά με πάγο και ομπρελίτσες σε κάποια παραλία.
Προφανώς έκαψαν μοτέρ τα ασθενοφόρα της εποχής να πηγαινοφέρνουν τεντωμένους από το κονιάκ, που τελικά έβρασε μέσα τους.
Φραπόγαλο το Λειτουργικόν:
Μέσα στο μικρό ποτήριον τούτο (διόρθωση: το φραπόγαλο έφτασε στις δόξες του να σερβίρεται από μαγαζιά σε ποτήρια διαστάσεων... ανθοδοχείου) η τεχνολογία συνάντησε την παράδοση με τρόπο μοναδικό. Οχι μέσα στον ίδιο τον καφέ, αλλά στο καλαμάκι.
Γιατί καλή η ιδέα με το σέικερ, αλλά ο πρώτος που πήγε να δοκιμάσει τον κόπο των έργων του βρέθηκε με μουστακιά κολοκοτρωνέικη που, έτσι και δεν την έπαιρνε χαμπάρι πριν στεγνώσει, την έβγαζε ως χαλάουα.
Το καλαμάκι είναι τρανή απόδειξη ύπαρξης του δαιμόνιου της φυλής.
Η οποία, όταν φτιάχνει κάτι λάθος δεν το πετάει για να το ξαναφτιάξει σωστά, αλλά απλώς το διορθώνει.
Το καλαμάκι ήρθε και ταίριαξε με τον φραπέ λες και ήταν φτιαγμένα ο ένας για τον άλλο.
Πού αλλού μπορείς να βάλεις το καλαμάκι και να μην το κυνηγάς γύρω γύρω με το στόμα; Στο φραπόγαλο έρχεται το καλαμάκι και πακτώνεται σαν περισκόπιο σε υποβρύχιο!
Φραπόγαλο το Ελληνικόν:
Μην τα ξαναλέμε ο ελληνικός καφές είναι τούρκικος (ή μάλλον αραβικός). Ελληνικός καφές είναι η φράπα.
Ούτε δέκα χρόνια πριν, προσπάθησα με μια παρέα να παραγγείλω φραπόγαλο σε κυριλέ ξενοδοχείο της Βουδαπέστης με τριάντα επτά είδη καφέ στον κατάλογό του.
Στην αρχή η υπέροχη μαγυάρα γκαρσόνα κατάλαβε «καφέ κρύο». Μας έφτιαξε έναν καφέ ζεστό σε πορσελάνινο φλιτζάνι και τον έφερε. Υποθέτοντας πως δεν κατάλαβε, πήγαμε να πιούμε και μείναμε κάγκελο. Είχε βάλει παγάκια κάτω από την κρέμα.
Οταν της εξηγήσαμε πώς φτιάχνεται, μας κοίταζε λες και της ζητήσαμε να βάλει ένα σωλήνα στον κώλο του ΕΤ (που έχει και το σωστό χρώμα) και να μας τον φέρει μπρούμυτα. Μετά ο μύθος λέει πως το έσκασε ένας Ελληνας για να σπουδάσει που, όταν κατάλαβε πως δεν τα παίρνει τα γράμματα, άνοιξε καφετέρια α λα γκρεκ.
Εκεί, σύμφωνα με τους ντόπιους, οι Ελληνες φοιτητές κάθονταν με τις ώρες κοπανώντας κάτι κόκαλα πάνω σε κομμάτια ξύλου και κάνοντας μπουρμπουλήθρες σε ένα αηδιαστικό καφέ πράμα σε μια περίεργη ιεροτελεστία που χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων, λέγετε «κωλοβάρα» και κανονικά θέλει φραπόγαλο.
Φραπόγαλο το Θρεπτικόν:
Καθότι οι γεννημένοι προ των 80'ς Ελληνες, λόγω μαγκιάς, σταμάταγαν να πίνουν γάλα όσο πιο μικροί μπορούσαν.
Γιατί τι να το κάνεις το ασβέστιο άμα σημειολογικώς παραπέμπει σε «βυζιανιάρικο».
Αλλωστε μέχρι το '88 δεν σε ένοιαζε να μείνεις ζουμπάς αφού όλοι οι μπαλαδόροι-πρότυπα, ζουμπάδες ήταν, μαυριδεροί και με στραβά πόδια. Μετά πήραμε το Ευρωμπάσκετ και μάθαμε την αξία του ύψους και της οβομαλτίνης.
Πριν από αυτή την εποχή λοιπόν η μοναδική πηγή γάλακτος για το νεοελληνικό οργανισμό ήταν το φραπόγαλο.
Ισως μάλιστα γι' αυτό και κάποιοι φραποπαρασκευαστές από το μακρινό Γκουρμεδιστάν πρόσθεσαν μυστικά στο μίγμα ασπράδι αβγού, προκαλώντας μερικό εθισμό σε ορδές μπακουριών, τα οποία κόλλαγαν στα συγκεκριμένα μαγαζιά όπως ο αφρός των συγκεκριμένων παρασκευασμάτων που, όταν κρύωνε, γινόταν κάτι ανάμεσα σε εποξική κόλλα και πολυεστερικός σιδηρόστοκος.
Φραπόγαλο το Σημειολογικόν:
Σύμφωνα με γνωστή ομάδα κοινωνικών ανθρωπολόγων του Παντείου Πανεπιστημίου (και για την ακρίβεια του καφενέ απέναντι, όπου ο υπογράφων έθεσε τις βάσεις του παρόντος πονήματος) υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στο φραπόγαλο και την Τουρκοκρατία.
Τετρακόσια χρόνια ήρθε και έμαθε ο Ελληνας στη φιλοσοφία του ναργιλέ. Το τρίπτυχο «αραλίκι, βαθιοί στοχασμοί και μπουρμπουλήθρα» μιας εποχής χωρίς ρολόγια. Χρόνια μετά από την επανάσταση ο ναργιλές συνδέθηκε και με πιο «βαριά» περιεχόμενα και έγινε παράνομος και εξοστρακίστηκε από τους καφενέδες.
Η ανάγκη του τρίπτυχου, όμως, ποτέ.
Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μπορεί να κατεβάζουν τους καφέδες τους στην τσίλια μονορούφι και εν ψυχρώ, για να πάνε στη δουλειά.
Ο καφές του Ελληνα είναι μια διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μέχρι και οκτάωρο. Ακόμα αράζει -δεν κάθεται, αράζει- κοζάρει τι παίζει γύρω του (κατά προτίμηση όπου έχει πέρασμα), αμπελοφιλοσοφεί, τσακώνεται πάντα για κάτι άνευ αξίας -πολιτική και μπάλα- και αντί για κομπολόι άντε να έχει κινητό. Απλώς ο ναργιλές του έχει γίνει μικρότερος, έχει αφρό και αντί για μαρκούτσι, μικρό πλαστικό καλαμάκι μιας χρήσεως.
Σπαστό για να απαιτεί το μίνιμουμ των κινήσεων για πρόσβαση στην τζούρα.
Φραπόγαλον το Απαραίτητο:
Αν στη διεθνή αρχιτεκτονική υπάρχει ο όρος greekism για τα καραμανλόσπιτα της επικράτειας με τις τσιμεντόπλακες, τα κουφώματα αλουμινίου και τα σίδερα του οπλισμού να μουτζώνουν τον ουρανό και την αισθητική με το άλλοθι του επόμενου ορόφου που κάποια στιγμή θα έρθει, ο φραπές είναι το υγρό τους αντίστοιχο.
Η ίδια η ιστορία του προδίδει πως το φραπόγαλο ήταν παιδί της ανάγκης και ουχί μιας γευσιγνωστικής περιπλάνησης στους τροπικούς του καφέ. Φανταστείτε να πρέπει να βγάλετε θητεία χωρίς φραπέ!
Είναι τέτοια η συμβολή του, που μία τουλάχιστον μονάδα θα έπρεπε να έχει σήμα δύο πλαστικά κύπελλα με τα καλαμάκια τους να διασταυρώνονται με φόντο ένα σπασμένο βλέφαρο.
Και κάθε κριτική στο φραπόγαλο να εκλαμβάνεται σαν πράξη αντιπατριωτική.
Εκτός και αν πείσουν οι lifestylers τους καψιμιτζήδες να σερβίρουν μεταμεσονύκτια εσπρεσάκια στις σκοπιές. Ή φανταστείτε να μπείτε σε πούλμαν για Αλεξανδρούπολη και ο οδηγός, αντί για πλαστικό κύπελλο με αφρό και με καλαμάκι καρφωμένο στο δόντι, να βαστά καπουτσίνο φρέντο με το μικρό δαχτυλάκι τεντωμένο.
Αμα κλείσετε μάτι, να με φτύσετε.
Εγώ εδώ θα γράψω ένα δικό μου στίχο (μπούρδα) από το "Κι ύστερα σου λέει (Αντι-Number 1)
Μια ζωή φορώ φαρδιά, μια ζωή φοράς στενά
Εσύ πίνεις φραπεδιά, εγώ πίνω ελληνικό διπλό και σκέτο
Εσύ φοράς κασκέτο, εγώ φοράω beanie
Εγώ οδηγώ ferrari, εσύ οδηγείς πατίνι
Μπόλνταρα το κύριο κομμάτι γιατί δεν πάει μόνο του με τον τρόπο που έχω φτιάξει το τργούδι _________________ Όποιος δεν κατάλαβε τι έγραψα μάλλον ξέρει καλά ελληνικά
Κατα την ταπεινή μου άποψη, σαν λάτρης του φραπέ, θεωρώ ότι το πιο σωστό είναι να πίνεται μέτριος με γάλα, διότι, τότε υπάρχει ισοροπία των γεύσεων (γάλα,ζάχαρη,καφές).
Όπως και να'χει η πιο διαδεδομένη μορφή φραπέ είναι ο γλυκός με γάλα. _________________ Katalavate paidakia?
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
