Στάλθηκε: Κυριακή 18 Απρ 2004, 14:01 GMT Τίτλος Μηνύματος: Ο Χατζηγιάννης, ο Κατσιμίχας, το έντεχο και η κόντρα!
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε συνέντευξή του στο ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας "Επτά", απορρίπτει το έντεχνο τραγούδι, το οποίο "δεν τον καλύπτει αισθητικά" και το χαρακτηρίζει ως "εγκλωβισμό". Η απάντηση έρχεται από τον Πάνο Κατσιμίχα, που διαβάζοντας την συνέντευξη του pop star, εξοργίζεται με όσα διαβάζει και στέλνει επιστολή-απάντηση στο "Επτά", θέλοντας να προσγειώσει τον ποπ τραγουδιστή, θυμίζοντάς του ότι χωρίς το έντεχνο ο νεαρός αστέρας θα ήταν τώρα στην αφάνεια.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Μ. Χατζηγιάννη και η επιστολή του Π. Κατσιμίχα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να αφιερώσετε λίγη ώρα για να τις διαβάσετε με προσοχή, ειδικά εκείνη του Π. Κατσιμίχα.
Συνέντευξη:
Μ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
«Η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε»
Διαψεύδοντας όσους με επιμονή προέβλεπαν ότι θα εκταμίευε την μέχρι τώρα επιτυχία του με έναν «λαϊκό» («λαϊκο-πόπ» ή «μοντέρνο λαϊκό», που θα έλεγαν και τα βραβεία Αρίων) δίσκο, ο Μ. Χατζηγιάννης απαντά με μια δουλειά σαφέστατα ποπ, πιο ηλεκτρική από τις προηγούμενες, με αγριεμένες κιθάρες και ήχο που επιβεβαιώνει απόλυτα την εικόνα του ως «Ρουβά του σκεπτόμενου ακροατή». Ο ίδιος γελάει μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς, και στην κουβέντα αποδεικνύει την αρχική εντύπωση του ανθρώπου-ορχήστρα, που στα 25 του πατά γερά στα πόδια του, είναι απολύτως σίγουρος για τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν χαρίζεται πια εύκολα σε κανέναν. «Δεν έχω καμία ανασφάλεια με τη δουλειά μου», τονίζει χαρακτηριστικά. «Δουλεύω μεθοδικά. Αν ξεκινήσω τώρα, ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε έξι μήνες. Υπάρχει μια εντελώς προσωπική στρατηγική που με βάση αυτή δουλεύω».
Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που επικρατεί για τον Μ. Χατζηγιάννη, ενός μικρού mastermind της μουσικής βιομηχανίας, που κινείται με σαφώς προδιαγεγραμμένη στρατηγική, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του τελικού προϊόντος -γι' αυτό και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ερμηνευτή, του συνθέτη και του παραγωγού: «Αυτό δεν είναι απαραίτητα ταλέντο», αντιτείνει. «Είναι διάθεση. Το κάνω επειδή είμαι δημιουργός. Κατ' αρχήν έχω μια αγάπη για το στούντιο, έχω τρέλα, θέλω να είμαι συνέχεια εκεί, μου αρέσει να ακούω τραγούδια, να φτιάχνω τραγούδια, να ακούω ξένα cd, να κοπιάρω ήχους... Πιστεύω ότι ο κόσμος πιστεύει στην καλαισθησία και στο γούστο μου και ευελπιστώ πως ό,τι αρέσει σε μένα αρέσει και στον ακροατή».
Ποια είναι λοιπόν η δική του μουσική ιδεολογία; «Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που παίζει σε όλα τα επίπεδα», παραδέχεται. «Οχι εκ του ασφαλούς, για να μη χάσω την εμπορικότητα, δεν θέλω να πάρω λίγο απ' όλα για να είμαι πάντα μέσα. Είμαι λαίμαργος σ' αυτό που κάνω, θέλω να είμαι για όλους. Δεν επιζητώ την επιβράβευση από όλους, αλλά μ' αρέσει να απευθύνομαι σε όλους».
Σε όλους; Οχι. Υπάρχει ένα μικρό χωριό ανυπότακτων οπαδών του εντέχνου, που απέρριψαν τον Μιχάλη, ειδικά μετά το «Κρυφό Φιλί», όταν το έντεχνο στοιχείο στη μουσική του υποχώρησε εμφανώς υπέρ του ποπ ήχου. Γι' αυτήν την πλευρά του τραγουδιού, ο Χατζηγιάννης είναι ένα σπαταλημένο ταλέντο, ένας παραδόπιστος καλλιτέχνης που σπαταλά το ταλέντο του σε ένα είδος που δεν έχει ουσία. «Δεν ήμουν ποτέ προστατευόμενος κανενός» διαμαρτύρεται, εμφανώς ενοχλημένος. «Στην Ελλάδα ή θα είσαι με τους μεν ή με τους δε. Δεν κομματικοποιούμαι στη μουσική, δεν ανήκω σε κανένα λόμπι, σε κανένα κύκλωμα, δεν προστατεύομαι από κανέναν και νιώθω τόσο ωραία και ελεύθερα που δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Οι του εμπορικού ρεπερτορίου είναι πιο αφελείς, αλλά καλόπιστοι. Οι του εντέχνου είναι πιο κλειστοί. Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της». Φωτεινή εξαίρεση σ' αυτήν την γλαφυρή περιγραφή θεωρεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που «έχει μια φρεσκάδα ως άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ακούνε πάρα πολλοί. Ο Αλκίνοος είναι απολύτως mainstream».
«Δεν είμαι δημιούργημα κανενός»
Η σύγκριση έχει ενδιαφέρον: αν μη τι άλλο, γιατί ο Μ. Χατζηγιάννης μοιάζει να είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με όλο το παιχνίδι της ποπ αισθητικής, που επιμένει ιδιαίτερα στο θέμα της εικόνας. Ακόμα και στις φωτογραφίσεις και τα video-clip του, φαίνεται να παίζει διάφορους ρόλους, πότε ενός unisex Μικρού Πρίγκιπα, πότε να προτείνει τη νεανική του αρρενωπότητα και να μεταμορφώνεται σε φαντασίωση για τα κοριτσάκια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν θέλουμε να εξοργίσουμε περισσότερο τον καλλιτέχνη: «Οσοι με κατηγορούν γι' αυτό το λόγο, είναι κομπλεξικοί και οι κομπλεξικοί άνθρωποι φαντασιώνονται, το μυαλό τους είναι γεμάτο μύθους και τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία στρατηγική, δεν υπάρχει τιμ που να δουλεύει για μένα. Κανένας. Δεν είμαι δημιούργημα κανενός στιλίστα και κανενός μακιγιέρ. Ντύνομαι μόνος μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου μόνος μου, κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να κουρεύομαι και μόνος μου», γελάει, πριν συμπληρώσει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. «Η εικόνα δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εγώ πιστεύω ότι κατ' αρχήν κάνω καλή μουσική. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα κάτι άλλο εκτός από μουσική. Επαιζα κιθάρα, πιάνο, τραγουδούσα, μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Η ζωή μου έγινε όμορφη μέσα από τα τραγούδια που άκουγα. Οταν άρχισα να ακούω μουσική, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, δεν έβλεπα εικόνα, άκουγα μόνο μουσική. Η εικόνα είναι μια επιπλέον ανάγκη που δημιουργείται λόγω εποχής και λόγω τηλεόρασης. Πήγαμε στην εικόνα γιατί χάσαμε την ουσία. Δεν υπάρχουν ερμηνευτές, δεν υπάρχουν συνθέτες και όλοι ασχολούνται με την εικόνα. Πού είναι ο Χατζιδάκις, πού είναι ο επόμενος Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος;»
Στάλθηκε: Κυριακή 18 Απρ 2004, 14:03 GMT Τίτλος Μηνύματος: Η Απάντηση του Πάνου Κατσιμίχα
Η απάντηση από τον Πάνο Κατσιμίχα. Διαβάστε την. (άραγε έχει καμία σχέση ότι μόλις κυκλοφόρησε δίσκο και χρειάζεται όση προβολή μπορεί να έχει;;
Επιστολή Πάνου Κατσιμίχα στο "Επτά" της Ελευθεροτυπίας:
Αγαπητό «Επτά»,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο-τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: «Δεν έχω ανάγκη κανέναν», δεν με βοήθησε κανείς, «τα κάνω όλα μόνος μου», «δεν με ενδιαφέρει τίποτα» κ.λπ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί «ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου» που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά του υπογραφή τη θανατική καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου «έντεχνου τραγουδιού» και συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της «σκεπτόμενης ποπ». Καινούριο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη και πατέντα.
Επειδή όλο αυτό το «κόλπο» είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω:
- Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα;
- Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;
Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων:
Οι «έντεχνοι» και το «έντεχνο» που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που ανοίξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.
Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το «έντεχνο» (όπως το ονομάζουν οι διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς «μαγαζί» και «αντιπροσωπεία». Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις;
Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις.
Παρεμπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία, το 1996; Τη διοργάνωνε ο Προσφυγικός Σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ενα παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και κουρεμένο κατ' εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ' ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία «έντεχνο τραγούδι» γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού «η αντιπροσωπεία έκλεισε». Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;
Ακουσε λοιπόν φιλαράκο δύο πράγματα και τελειώνω:
* Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα. Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;
* Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Εχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. «Ησουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα». Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησέ με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου.
Διάβασα από δυο φορές τόσο την συνέντευξη του Χατζηγιάννη, όσο και την επιστολή του Πάνου.
Όσον αφορά τον Χατζηγιάννη δεν μου φάνηκε να μιλάει καθόλου με έπαρση.
Δικαιολογεί την επιτυχία του στην σκληρή δουλειά "στρατηγική" όπως ονομάζει - άλλωστε τίποτα δεν ειναι τυχαίο και ειναι δικαίωμα του να βγάζει εμπορικά τραγουδάκια που πουλάνε.
Και καλά κάνει στο φινάλε!
Ουτε ο πρώτος ουτε ο τελευταίος είναι...
Εκεί που το τράβηξε και σκέφτηκα τι λεει τώρα πριν ακόμα διαβάσω την επιστολή είναι στο εξής σημείο:
Quote:
Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της».
Οκ είναι Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ και δικαίωμά του να την εκφράζει.
Δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε κιόλας.
Αυτός την λεει και απο' κεί και πέρα δικαίωμα όλων εμάς να την κρίνουμε.
Δεν θεωρώ με τίποτα ότι "έκλεισε αυτη η ιστορία με τα "έντεχνα" τραγούδια!
Ισα ισα ειναι μια φωτιά που καίει... και θα καίει για πολυ καιρο ακόμα!
Σίγουρα δεν βγάζεις τα τρελλά τα φράγκα με την μουσική αυτή, καθώς δεν είναι easy listening και δεν απευθύνεται στον πολύ λαό, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία της μέσα στο χρόνο και μέσα στις καρδιές μας.
Τα "έντεχνα" τραγούδια είναι ζωντανά όσο υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες που τα δίνουν πνοή με τη φωνή τους.
Δεν μπορείς να λες ότι η εποχή τα κατάργησε από μόνη της, γιατί αυτο ΔΕΝ ισχύει, όσο υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες όπως Περίδης, Μάλαμας, Μακεδόνας, Κανά, Βιτάλη, Θηβαίος, Ιωαννίδης, Δεληβοριάς, Λιδάκης, Φάμελλος, Θαλασσινός, Καλημέρη, Λέκκας, Παπάζογλου, Λεονάρδου και ... είναι μακρύς ο κατάλογος
...που πουλάνε ακόμα χιλιάδες δίσκους!
Ούτε ειναι τυχαίο πως τραγούδια του Ξυλούρη ή του Λοίζου (καλλιτεχνών που δεν είναι εν ζωή) γίνονται επανεκτελέσεις, παίζονται παντού ακόμα και στο ραδιόφωνο, ενώ οι δίσκοι τους βγαίνουν ξανά και ξανά.
Και θα μιλήσω προσωπικά αλλά έχω δακρύσει με τις απλές συγχορδίες μιας κιθάρας ή τον μελαγχολικό ήχο ενός φλάουτου... και με έχουν αγγίξει πολύ περισσότερο δυο όργανα και μια φωνή από ένα "καλοστημένο ηλεκτρονικό στουντιακό και συχνα ψυχρό ηχοσύνολο".
Από την άλλη ο φίλος Πάνος - τον οποίο συμπαθώ πολύ και έχω μεγαλώσει με τα τραγούδια - του το χόντρυνε.
Μια λέξη μόνο θα πώ. Υπερβολικός.
Ιδιαίτερα αυτά τα τελευταία:
Quote:
* Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα. Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;
* Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα.
Σαν κακιά ζηλιάρα πεθερά μιλάει...και δεν του αρμόζει!
Θα μπορούσε να διαφωνήσει αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς...γιατί αν κάποιος φαίνεται καβαλημένος αυτός δεν είναι ο Χατζηγιάννης (κατά την γνώμη μου πάντα)
Πάνο με απογοήτευσες
Καμια φορά η σιωπή ειναι χρυσός!
Εντάξει και ‘γω δε συμφωνώ με τον τρόπο που αντέδρασε ο Π. Κατσιμίχας ,δείξε τη περιφρόνησή σου με την αδιαφορία σου ρε μεγάλε. Κάθεσαι και δίνεις τόση σημασία στα λόγια ενός απαίδευτου ‘παιδιού’. Εκτός αυτού η έλλειψη σεβασμού και η έπαρση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των νέων καλλιτεχνών , όσο καλοί και αν είναι. Εδώ δηλώνει τραγουδίστρια η Μπεζεντάκου και κάτι άλλες και έχουν και άποψη περί μουσικής
Κατά τα άλλα ο Χατζηγιάννης συμπαθητικός είναι, έχει ωραία ερμηνεία και ρεπερτόριο , ε την είδε νέος Παβαρότι , Νταλάρας κουράγιο αγόρι μου. Κάνε υπομονή και συ , να εύχεσαι να σε περιλάβει η Τατιάνα και όχι ο Μάκης(remember Korkolis).
επειδή σας αρέσει ένας καλλιτέχνης δεν σημαίνει πως πρέπει να τον λιβανίζετε και να τον υποστηρίζετε σε οτιδήποτε δηλώνει...
το μ@$^&%^ένο (edited by admin - προσέχουμε please) ο Χατζηγιάννης, ένας ακόμα φθηνός ποπ τραγουδιστής θα καταλήξει...
Σαν στιχουργός πάντα ήταν ένα τίποτα, ακόμα και το τόσο "θρυλικό" πια "Πάρτυ" είναι ένα τίποτα, ένας ακόμα Πασχάλης είναι ο Χατζηγιάννης της νέας εποχής...
Σαν συνθέτης δεν είναι κακός, αλλά τώρα πια έχει καταλήξει να φτιάχνει τα φθηνά ποπ beatakia που φυσικά δεν θα αντέξουν στον χρόνο και σε 20 χρόνια θα μας φαίνονται αστεία, όπως μας φαίνεται τώρα η disco...
Αλλά μην λέμε κι ότι θέλουμε, θα πει το έντεχνο απλό με ένα λαούτο και μια κιθαρούλα, άντε κι ένα βιολί να "τσιμπάει"; καταρχήν ας μας ορίσει και αυτός και ο ίδιος ο ηλίθιος ο δημοσιογράφος την κατηγορία μουσικής "έντεχνο". Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει "Έντεχνο" μιας και υπάρχει "άτεχνο" τύπου Βίσσης, Βανδής και όλων των σκυλάδων...
Για να μην φλυαρούμε, κι επειδή όπως είπα όταν ένας καλλιτέχνης μας αρέσει δεν πρέπει πάντα να τον υποστηρίζουμε, πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί. Λοιπόν, το να ασχοληθεί ο Κατσιμίχας και να αγανακτήσει με ένα παιδάκι, όπως είναι ο Χατζηγιάννης είναι εντελώς χαζό. Γιατί να ασχοληθείς με τον πουθενά τον Χατζηγιάννη, όπως όταν και όπως ο ίδιος λες έχεις τόσα χρόνια ιστορίας στην πλάτη σου; κακώς ασχολήθηκες, αλλά δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι αυτό είναι διαφημιστικό κόλπο και απ'τους δύο. Ενώ τον Χατζηγιάννη, εννοείται ότι τον έχω εντελώς ικανό, τον Πάνο ποτέ δεν θα τον είχα ικανό για κάτι τέτοιο... Δεν έκανε καλά λοιπόν ο Πάνος που ασχολήθηκε, αλλά δτα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσα τα αναφέρει η "Στεφανία". Σκέψου λίγο, δεν είναι ψώνιο ο Χατζηγιάννης; Γιατί; επειδή ο ίδιος λέει ότι δεν τον αφορά η εικόνα του; Το βλέπουμε αυτό. Το βλέπουμε όταν τα φτιάχνει με την γλάστρα την Ολυμπίου και της αφιερώνει ερωτικό τραγούδι, όταν βγαίνει φωτογραφήσεις σαν να είναι ο Έλληνας Brad Pit, όταν δεν έχει χάσει Mad Music Awards και όλες τις π1π3ς όπου συχνάζει η υποκουλτούρα.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
