Ανοίγω αυτό το νέο θέμα γιατί κάπου πρέπει να γράφω και εγώ τις ανησυχίες μου.
Το ανοίγω γιατί ειναι ωραιο οταν εχεις κατι ασχετο να πεις να εχει τη θεση του σε ενα σχετικο topic.
Το ανοίγω γιατι εχω συχνα την αναγκη να μιλήσω για τις ασχετες μαλακιες μου.
Το ανοιγω γιατι θελω και κοινο να με "ακουει".
Το ανοιγω και κάνω κοινωνικο λειτουργημα.
Το ανοιγω για όλα οσα θέλετε να γραψετε αλλά δεν τα γραφετε τελικά.
Το ανοιγω προς τιμην της απελευθερωσης του γραπτου λόγου.
Προς τιμην της αξιας που εχει μια στιγμιαία μαλακια που περναει αστραπιαια απο το μυαλο σου.
Ειναι τοσο ακριβη που πρεπει καπου να αποτυπωθει.
Τοσο γρηγορη που την ξεχνας.
Σου δινω την ευκαιρια... να την περάσεις στην ιστορια.
Ανοιγω αυτο το θεμα και ξερω ότι θα γράφω μονη μου.
Δεν ξερω κατα ποσον κολλαει αυτο εδω, αλλα θα ηθελα να το πω.
Ειναι η φιλοσοφια της ζωης μου, ειναι ο τροπος που ζω και θελω να ζω.
Θελω καθε βραδυ που ξαπλωνω στο κρεβατι μου και κανω τον ατυπο απολογισμο της ημερας, να νιωθω οτι οι πραξεις που εκανα με κανουν να χαιρομαι και με ικανοποιησαν, δεν θελω να ξαπλωνω με αποριες, αγχος για τις επιλογες μου και φοβιες. Αν το καταφερνω αυτο ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ τοτε θα καταφερω να ζω ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ χαρουμενος, ικανοποιημενος και χωρις αγχος. Πρεπει ομως να παλευουμε να χαιρομαστε την καθε ημερα που πεαρνει και να μην κοιταμε το απομακρο μελλον? Εγω τουλαχιστον αυτο κανω, κοιταω την σημερινη ημερα, για να νιωσω καλα αποψε...
Αυτό που πάντα ένιωθα έντονα αλλά κυρίως πιο έντονα τον τελευταίο καιρό...να γεννιόμουν ξανά...
Με κάποιο μαγικό τρόπο η ψυχή μου να γινόταν λευκή όπως ενώς μικρού μωρού που γνωρίζει τον κόσμο και δεν έχει μέσα του κακία,πονηριά και πίκρα...Μια γιγάντια λευκή σελίδα έτοιμη να γραφτούν πάνω της γραμμές εμπειριών και συναισθημάτων....Όλα από την αρχή...
Ειναι η πιο καλή ώρα εδώ, στο γραφείο δεν εχουν πλακώσει ακόμα οι βάρβαροι και ο νταβέλης λείπει εκτος... έχει ησυχία.
Χθες ξενύχτησα πάλι.
Είχε ενα πανηγύρι σε ένα χωριό έξω απο την πόλη μου. Διονυσιακή γιορτη. Γιορτη του κρασιού.
Θίασος μεγάλος και το πάλκο στημένο σ ΄ένα βουνό.
Πλανόδιοι μικροπωλητές. Κόσμος παντού... γελαστοί... φαινομενικά ανέμελοι... ντουμάνια από σουβλάκια και λουκάνικα σε παιρνουν από παντού... αυτά τα βρώμικα ειναι τα καλύτερα.
Τα ντάτσουν έχουν την τιμητική τους στο πανηγύρι αυτο και το παζάρι των τιμών το σύνθημά τους.
Τεράστια πιθάρια - σειρήνες τίγκα στο μοσχάτο κρασί παραμονεύουν ανά 2 μέτρα.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν θέλεις να ξεφύγεις. Σε φωνάζουνε γλυκά, αποπλανητικά.
Γουλιά γουλιά ο δουλεμένος σταφυλλένιος μούστος απελευθερώνει την ψυχή σου.
Και μετά ξεκινά η κορυφαία σκηνή στο χθεσινοβραδινό "έργο".
Η στιγμή που τα κλαρίνα ξεκινάνε το τραγούδι τους.
Κυκλικοί χοροί, ξέφρενοι, έτσι όπως μόνο οι μερακλήδες ξέρουν να χορεύουν.
Γίνονται ένα με τις νότες και περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους σε ένα ορεινό χωριό ανάμεσα στα δέντρα … μεχρι το πρωί και ξέρουν όλοι ότι η επόμενη μέρα είναι σκληρή. Τα χωράφια κάτω στον κάμπο τους περιμένουν.
Τέλος έργου. Πέφτει η αυλαία. Επιστροφή στην πόλη.
Κοιτάω αυτό το γαμημένο θαύμα… την λαμπερή φέτα πάνω από την βεράντα μου.
Ανάβω το τελευταίο τσιγάρο της νύχτας και είμαι χαρούμενη.
Λίγο έξω από τα κέντρα των πόλεων… μακριά από την βρώμα και την ανθρωπόμαζα υπάρχει έμπνευση, ζωντάνια…
Άνθρωποι πιστοί στο θεό τους. Την φύση.
Την γιορτάζουν κάθε χρόνο με γιορτές του μεταξιού, του κρασιού, του σιταριού.
Άνθρωποι φτωχοί… απλοϊκοί θα έλεγε σνομπάροντας η Γιούλα… χωρίς κουλτούρα και επίπεδο… που όμως κρύβουν βαθιά αρχέγονη σοφία.
Χθες άλλαξα χρώμα στα μαλλιά μου.
Τι να σου κάνουν και οι κομμωτές??? Δεν κάνουν θαύματα.
Εσύ χρειάζεσαι μυαλό στο κεφάλι σου – όπως θα έλεγε και η Γιούλα – η μαμά μου.
Ειναι νωρίς το πρωί... πάνω στην ανατολή του ήλιου.
Κάνει μια ψυχρούλα που με ανατριχιάζει αλλά μ' αρέσει... είναι αναζωογονητική αυτή η ώρα ξέρεις... η αγαπημένη μου!
Η νέα μερα γεννιέται και το χθες αχνιζει απο μακριά...
Delete.
Η ταχύτητα ξέφρενη... τα μαλλιά ανεμίζουν...
Το σεβρολέτ είναι ανοιχτό... καταπράσινο. Τα καθίσματα δερμάτινα μαύρα.
Το ράδιο παίζει Iggy Pop "All we've got is the silence...ιn the deathcar, we're alive, so come on mandolins, play..."
Σιγομουρμουράω στο ρυθμό του τραγουδιου... γέρνω το κεφάλι μου στο κάθισμα... και σκέφτομαι πόσο όμορφος είσαι μωρό μου... τα μαυρα σου γυαλιά - γυάλινος τοίχος - μπροστα στα γαλάζια φωτεινά σου μάτια...πόσο θέλω να τα δώ... έτσι όπως με κοιτάνε, κάθε που η σιωπή ανάμεσα μας μεγαλώνει...
Λένε τόσα πολλά... τόσα μυστικά... μου αρέσει η σιωπή σου μωρό μου.... έχω μάθει και την αφουγκράζομαι...
Περνάς το χέρι σου πίσω απο τα μαλλιά μου....με κοιτάς και χαμογελάς... ανοίγεις το volume και τραγουδάμε μαζί... " When I touched you, i felt that you still had your baby fat, and a little taste of baby's breath, makes me forget about death".
Ο δρόμος μπροστά μας στενός... μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει απο τη θάλασσα δίπλα μας... τη θάλασσα που έχει πάρει χίλια χρώματα τώρα... αισθάνεσαι την αύρα???
Πρωινή κάθαρση στα βρώμικα όνειρά μας.
..........................
delete.
Τροποποιήθηκε από τον Stefania την Τετάρτη 8 Σεπ 2004, 19:21 GMT. Συνολικά τροποποιήθηκε 1 φορά
re Stefi na se rwthsw kati polu sobara??????
exeis skeftei na grapseis kanena biblio?pisteuw oti me ton tropo pou grafeis ua mporouses aneta.san na diabaza biblio htan.sthn ek8esh eprepe na eixes kalo ba8mo.polu kalo......ante grapsei tipota na diabasoume na xa8oume...... _________________ Floating on mist ,crept up by caverns of my brain,receving no warning,from nothing to a life code,walk,with me,you'll never leave,wait to see your spirit free,tell me how your heart's in need...
OPETH - DELIVERANCE
re Stefi na se rwthsw kati polu sobara??????
exeis skeftei na grapseis kanena biblio?pisteuw oti me ton tropo pou grafeis ua mporouses aneta.san na diabaza biblio htan.sthn ek8esh eprepe na eixes kalo ba8mo.polu kalo......ante grapsei tipota na diabasoume na xa8oume......
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν να γράψω πριν καν διαβάσω την απάντησή σου JaM !
Αλήθεια Στεφανία, με μαγεύει ο τρόπος γραφής σου.. _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Παιδιά να΄στε καλά... ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια...
Γράψτε και εσείς τίποτά όμως!!!!
Δεν χρειάζεται να είναι όμορφες εκφράσεις... καλολουστραρισμένες κλπ. για να "πετάξετε" την σκέψη σας με το κουμπάκι "αποστολή".
Αυτά τα πηγαία - αυθόρμητα, ειναι και τα καλύτερα...
Βασικά... ξεκίνησα να γράψω για κάτι που μου την έσπασε σήμερα... θα τα "έχωνα" πολύ στο μήνυμά μου...
Ξέρετε, δεν βρίζω καθόλου στην καθημερινότητά μου, αλλά μάλλον έχω βρώμικο μυαλό... γιατί στα θυμωμένα μου γραπτά... ή τα παραπονεμένα, χρησιμοποιώ αρκετές λέξεις... βρισιές... ιδανικές για να περιγράψουν σωστότερα αυτό που σκέφτομαι... τα γράφω και οκ μετά μου φεύγουν όλα!!!!
Σήμερα το βραδυ θα πάω σε μια συναυλία.
Ελπίζω να εκτονώσω εκεί το θυμό μου... και να μετατραπεί η ένταση που νιώθω σε ανατριχίλα... τα καλά τα λάιβ πάντα με ανατριχιάζουν...
Γενικά η μερα ξεκίνησε άσχημα.
(Ένα τηλέφωνο έχει τόση δύναμη... είναι ικανό να σου χαλάσει όλη την ψυχολογία)
Θα την κάνω όμως να τελειώσει μαγικά...
Και η εκδίκηση που παίρνω είναι η απουσία του μηνύματος που αρχικά είχα σκοπό να γράψω...
Δεν θα χαραμίσω ούτε μια λέξη...
* Ειχα γράψει στο πρώτο μου μήνυμα σε αυτό το θέμα ότι το ξέρω ότι θα γράφω μόνη μου.
Μην με επιβεβαιώσετε...
Μαίρη, που χάθηκες??? Εσύ έμπαινες σε καθημερινή βάση... καιρό έχω να σε "δώ".
Χμμ...!!! Δυστυχως εγω δεν εχω την δικη σου συγγραφικη ικανοτητα Stefania αλλα κατι μου βγαινει να πω.
Ισως εσυ το διαμορφωνες καλυτερα.
Τις τελευταιες 10 μερες ημουν πολυ απογοητευμενος. Απογοητευμενος και εξοργισμενος γιατι ειδα ανθρωπους που πιστεψα, που σεβαστηκα και που επενδυσα επανω τους την καλυτερη μου σταση και τα πιο αγνα μου συναισθηματα να μου γυρνουν την πλατη.
Καποιους απο αυτους του ξερω χρονια, καποιους αλλους μονο 2-3 μηνες. Ομως τελικα το χρονικο διαστημα δεν παιζει κανενα ρολο. Ειναι σαν την αποσταση του πυροβολισμου... δεν εχει σημασια απο ποσο μακρυα θα ερθει το βολι.
Απογοητευτηκα γιατι ειδα οτι το μονο που θελει ο καθενας -οσο αγνη και να ειναι η βιτρινα του- ειναι να οφελειται, να κανει οτι τον βολευει καλυτερα και να κερδιζει απο εσενα χωρις καν τυψεις. Φιλοι, σχεσεις, συνεργατες, απλοι γνωστοι, ολοι σχεδον το ιδιο. Παιρνουν, ξαναπαιρνουν, φευγουν... μετα γυριζουν μηπως υπαρχει κατι αλλο να παρουν... και το παιρνουν και αυτο... σαν αχορταγα αρπακτικα, σαν τερμιτες της ερημου, μεχρι να μεινει το κοκκαλο.
Το χειροτερο ειναι οτι τελικα βλεπεις αυτο που ζητησες ως πρωτο συστατικο εμπιστοσυνης και που ο καθενας διαρρυγνυει οτι δεν κανει "ποτε" και "μισει", ειναι το πρωτο που πεφτει στο τραπεζι της..."εμπορικης συναλλαγης" που εχει αντικαταστησει σημερα τις ανθρωπινες επαφες.
Ψεμα.
Παντου και διαρκες...
Και το πιο πνιγηρο ειναι οτι βλεπεις ανθρωπους που λατρεψες να λενε ψεματα στον εαυτο τους, ισως για να τον πεισουν οτι ετσι ειναι καλα...καλυτερα...αριστα!!! Εξαλλου, ποιος νοιαζεται σημερα για φιλοτιμο, αγαπη, ερωτα, φιλια, σεβασμο, αξιοπρεπεια?
Αν υπαρχουν χρηματα, "κονε", επαφες και δημοσιες σχεσεις τοτε ολα ειναι καλα. Αυτο ειναι που κανουμε σημερα ειναι δημοσιες σχεσεις και εμπορικες συναλλαγες, οχι φιλιες και δεσμους.
"Τοσα δινω, ποσα θες", μεγαλη αληθεια....
Φιλοι που λενε "Δεν εχω να κερδισω τιποτα απο εσενα πλεον"
Συντροφοι που λενε "Τωρα καταλαβα τι θελω και τελος"
Αλλοι φιλοι που λενε "Εχασα τοσο καιρο να ασχολουμαι μαζι σου, και πραγματικα λυπαμαι που τον σπαταλησα ετσι"
Ολοι πηρατε... μαλλον... παιρνατε, διαρκως, και μολις σας ζητησαν σας χαλασε, μολις ζοριστηκατε δειλιασατε, μολις σας μιλησαν αληθινα τρομαξατε με αυτο που σας αποκαλυπτοταν μπροστα σας... και ας ηταν ο ιδιος σας αληθινος εαυτος... ξερετε, καποιοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σας δειχνουν τον αληθινο σας εαυτο και οχι το ανδρεικελο που θελετε να παρουσιαζετε στον κοσμο... αντεχετε??
Ευτυχως, η φυση φροντιζει να διατηρει τις ισορροπιες, παντα το εκανε, και ακομα και μεσα στο απολυτο σκοταδι που γινεται πηχτοτερο και απο λασπη, αναβει ενα φως, μια μικρη φωτιτσα, μια ελπιδα.
Ισως αναβει μακρυα, ισως διπλα μας, ισως μεσα σε ενα Λουνα παρκ, ισως απλα μπροστα στα ματια μας... ισως ηταν απλα εκει... αλλα υπαρχει!!!
Ευτυχως, η φυση φροντιζει να διατηρει τις ισορροπιες, παντα το εκανε, και ακομα και μεσα στο απολυτο σκοταδι που γινεται πηχτοτερο και απο λασπη, αναβει ενα φως, μια μικρη φωτιτσα, μια ελπιδα.
Ισως αναβει μακρυα, ισως διπλα μας, ισως μεσα σε ενα Λουνα παρκ, ισως απλα μπροστα στα ματια μας... ισως ηταν απλα εκει... αλλα υπαρχει!!!
Αισιοδοξος ανθρωπος ειμαι. (ισως για το ανθρωπος παιζεται!!!!)
Στεριωμενος στις αποψεις μου ειμαι.
Ισχυρος χαρακτηρας ειμαι.
Γενικα δεν πολυζοριζομαι με καταστασεις που δεν αξιζουν. Κυριως με ανθρωπους που δεν αξιζαν καν την προσοχη μου τελικα!
Εγραψα ολο αυτο το κειμενακι γιατι ετσι απλα ηθελα να τα καταθεσω καπου ολα αυτα. Ειλικρινα σε ευχαριστω πολυ για την ευχη σου και πολυ πιθανον να γινει πραγματικοτητα στο αμεσο μελλον!
Εξαιρετικό κείμενο Deep Oblivion...
Έχω να προσθέσω και εγώ κάτι σε αυτό...
Η ζωή από μόνη της είναι μια ζούγκλα και επικρατεί ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε...
Ένα εγώ ξέρω...αν κάποιος δεν εκτιμήσει αυτά που του δώσαμε αυτά που νιώσαμε για εκείνον...μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πότε δεν μας αγάπησε και ποτέ δεν ένιωσε κάτι για μας...
Είναι σκληρή η πραγματικότητα και την έχουμε βιώσει όλοι,άλλοι πιο μαλακά και άλλοι ίσως με τον πιο βιαίο τρόπο...
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες γιατί και εγώ κάποτε τα ένιωθα έντονα...όταν με πρόδωσε άτομο στο οποίο είχα κάνει κατάθεση ψυχής...
Τώρα δεν τα βιώνω με τον ίδιο έντονο τρόπο...όμως δεν έχουν εξαφανιστεί...πάντα θα σιγοκαίει μέσα μου το "γιατί"...
Απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό τι αίσθημα ... και προχωράς...
Σαν ξαφνική βροχή οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν.
Σε τυραννούν και σε μπερδευουν.
Σε κάνουν χάλια και νιώθεις μόνος.
Μονος με χίλια γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις.
Καρφωμένες σαν τα πόστερ που έβαζες μικρός.
Κολλημένες σαν τις τσίχλες κάτω απο το θρανίο σου.
Να αιωρούνται στα μονοπάτια του μυαλού σου...
Και το ξέρεις καλά ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει.
Τις απαντήσεις τις ξέρεις μόνο εσύ.
Ειναι και αυτό ένα παιχνίδι που πρέπει να παίξεις.
Ενα παράξενο παιχνίδι που σου τρώει το μυαλό.
Δεν είναι παιχνίδι γνώσεων.
Δεν θέλει καν να είσαι έξυπνος.
Όχι.
Όι "έξυπνοι" να το ξέρεις είναι οι πιο τυφλοί.
Με μάτια κλειστά και καρδιά αγνή
προσπέρνα τη λογική και πήγαινε ευθεία στο μέλλον.
Στρίψε αριστερά στο παρόν και θα δεις μπροστά σου το παρελθόν.
Κάπου εκεί ανάμεσα θα χαθείς απο αυτά που θα αντικρίσεις.
Στιγμές, εμπειρίες, συναισθήματα, πάθος, τρέλα, ηθική, ανηθικότητα, όνειρα, αδιέξοδα, φόβος.
Αυτογνωσία.
Και ένα σύμπαν που γυρνάει αφηνιασμένα γύρω σου...
Εκεί θα βρεις αυτα που ψάχνεις.
Ειναι η ζωή σου.
Μια παρένθεση σ΄ένα χοντρό βιβλίο.
Που δεν το βαριέσαι γιατί ποτέ δεν ξέρεις το τέλος...
...........................
Η συμβουλή της ημέρας.
Τεκίλα... μόνο να σε ανεβάσει μπορεί...αρκεί να ξέρεις να την πίνεις αργά αργά.... ποτέ σφηνάκια... αυτά είναι που σε χαλάνε... και σε στέλνουν από νωρίς για ύπνο... να βγάζεις τα άντερά σου...
Περίεργη αλήθεια τούτη η τύχη
ταξιδευτής σ' απάτητα λιμάνια να γυρνώ.
Και πόσο δύσκολο τον καιρό να λογαριάζω
να χαράζω την πορεία
όταν η καρδιά "να πας" σου λέει
μα το μυαλό σε μέρη σκοτεινά σε ταξιδεύει.
Κι όμως σαν τα πανιά ανοίξεις
μήτε τα κύματα ψηλά σαν κάστρα σε τρομάζουν
μήτε ο θυμωμένος Ποσειδώνας
μπορεί σκιά στα μάτια σου να ρίξει.
Είναι η απόφαση - όπλο παλιό -
δεμέμενο μ' ατσάλι και χρυσό
που το αργό πλεούμενό σου οδηγεί
μέσα από λάμιες και γοργόνες σβέλτα να προσπεράσει.
Σαν το ταξίδι μες στην καρδιά σου φώλιασε
καλόδεχούμενος κάθε καιρός και δυσκολία
γιατί φωτιά μες στην καρδιά σου καίει.
Κι ο άνεμος -φίλος πια- σου ψιθυρίζει:
"Ω! τι θεική τρέλα να ψάχνεις μες στην άπνοια
την τελειότητα της θύελλας"
Αυτή η καρέκλα με τ΄αναμμένα τσιγάρα...
αυτά τα μπουκάλια με το νερό
και η απόλυτη σιωπή των μαυρισμένων τοίχων...
Αυτές οι κραυγές απόγνωσης πάνω στην άσφαλτο..
και η αγωνία ζωγραφισμένη στο βλέμμα...
Κάποτε ο Σεπτέμβρης δεν ήταν μήνας του θανάτου
αλλά του τρύγου μόνο
και ίσως κάποιων θλιμμένων ερώτων
που έλεγαν αντίο στο καλοκαίρι...
Τα φέρετρα έχουν άμετρη χωρητικότητα
όχι όμως και το δάκρυ της μάνας
που μετρά το χώρο με την Απουσία
και το χρόνο με αίμα...
Στο Μπεσλάν και στους δρόμους ο Σεπτέμβρης
ξαναφόρεσε κατάσαρκα το θάνατο...
"Ο δεκάλογος του εξαποδώ"
Ουστ... στην βία που μαυρίζει τις ψυχές μας!
Ουστ... σε όλους όσους την ακολουθούνε!
Ουστ... στους ασυνείδητους οδηγούς!
Ουστ... στην γκαντεμιά του να βρεθείς την λάθος στιγμή στο λάθος μερος!
Ουστ... στον θάνατο!
Ουστ... στην αδικία!
Ουστ... στην Ψευτιά!
Ουστ... στα πρόβατα!
Ουστ... στους ανέραστους!
Ουστ... στην μιζέρια!
Προς Στεφανία:
`Ολοι είναι ικανοί να γράψουν μουσική, το θέμα είναι κατά πόσο εξωτερικεύονται ως χαρακτήρες με σκοπό να "μαθαίνονται" οι στίχοι στον κύκλο. Αν δημοσίευα αυτά που έγραψα στο γυμνάσιο και το λύκειο...but I won't
Deep, nice try though
Παρεπιμπτόντως, πώς τα έκανες κόπιραϊτ; `Η το λες κοροϊδευτικά; _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
All times are GMT + 3 Hours Σελίδα 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8Επόμενο
Σελίδα 1 από 8
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
