Σιωπή. Απόλυτη.
Βραχνό το κρόξιμο του γλάρου ξυπνά το μυστικό τραγούδισμα της μαγεύτρας αυγής.
Η γη χαρακώνεται και φλόγες πετάγονται ως τον ουρανό.
Κάθε τέτοια ώρα γεννιέται ο Θεός και πεθαίνει. Οι ίσκιοι σβήνουν στις πέτρες και ξεπλένονται στα χρώματα.
Γέννηση και Θάνατος γίνονται ένα, σμίγουν σε αγκάλισμα ερωτικό με φόρα με ορμή και τρικυμίζουν τούτη την άκρη.
Οι ψαλμωδίες της νύχτας σταματούν και τα ξωτικά στέκονται να αφουγκραστούν. Και ξάφνου βουνά, θαλάσσες, ουρανός γίνονται σώμα κι όλα μαζί φωνάζουν"ΟΜΟΡΦΙΑ" _________________ Μέσα σε όστρακα παφλάζει η καρδιά μου....
Το Σαββατοκύριακο η έκλειψη με έριξε! Για την ακρίβεια με διέλυσε…
Ένα σφίξιμο… και ένας κόμπος που προς το βράδυ της Κυριακής με έπνιξε τελείως! Μυστήριο πραγματικά αυτό που γίνεται με τα φυσικά φαινόμενα, τις εκλείψεις και τα γεμάτα φεγγάρια!
Ανεξήγητο πως μπορούν να κάνουν τόσο blue την διάθεσή σου!
Κάπου άκουσα πως εμάς τις γυναίκες λέει, μας επηρεάζουν περισσότερο!
Τι να πω και εγώ… αυτοί κάτι παραπάνω θα ξέρουν!
Το Σαββατόβραδό μου ίσως ήταν φορτισμένο και για ένα επιπλέον λόγο.
Το Funk n jazz ένα μπαράκι από τα συλλεκτικά νυχτερινά της Λάρισας, κατεδαφίζεται… και το Σάββατο είχε το αποχαιρετιστήριο πάρτυ!
Ήταν όλοι εκεί… όλοι όσοι έπαιξαν και τραγούδησαν στο μικρό ξύλινο stage του!
Όλοι όσοι τόσα χρόνια ταξιδέψαμε με τις μουσικές του!
‘Όλοι όσοι στήριξαν ένα μαγαζί που την χρονική περίοδο που άνοιξε ήταν ένα παράτολμο επιχείρημα… μέσα στο εμπορικό – λαϊκό παραλήρημα που επικρατούσε!
Παρόλα αυτά όμως όχι μόνο άντεξε στο χρόνο, αλλά με τα χρόνια έγινε κλασική επιλογή για τα βράδια… τόπος συνάντησης για συζητήσεις με φίλους, αλλά και απρόοπτα σκηνικά που θα μου μείνουν αξέχαστα!
Πόσες φορές γίνονταν λαιβάκια χωρίς να έχουν προγραμματιστεί… και τελικά το βράδυ μας έβρισκε να χορεύουμε σε funky ρυθμούς!
Πως μπορώ να ξεχάσω εκείνο το βράδυ που έπαιζε μια μπάντα από Αθήνα και από το πολύ τσίπουρο που ήπιαν ήταν όλοι λιωμένοι… καθώς έπαιζαν σιγά σιγά, αργά και σταθερά, αποχωρούσε ένας ένας από το ξύλινο πατάρι… στο τέλος έμεινε μόνο η κοπέλα που έκανε τα φωνητικά με τον πληκτρά και τραγούδησε το «Καίγομαι»!
«Σήμερα καήκαμε εδώ» έλεγε…
Αχ… πόσα καλοκαιρινά βράδια την βγάλαμε στην πλακόστρωτη αυλή του, κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο και το Φρούριο!
Η πόλη έλιωνε αλλά στο εκεί Funk n jazz η αλλαγή θερμοκρασίας ήταν αισθητή, δίπλα στο ποτάμι εκτός από τζούρες νικοτίνης ρουφούσαμε και δροσιά!!!
Ένα τέτοιο καλοκαίρι σ΄ αυτήν την αυλή, πίνοντας τεκίλα ερωτεύτηκα και τον Ν.
Θυμάμαι ήταν το 1999, μόλις είχα γυρίσει από την Κομοτηνή όπου έμενα τότε και τον ξαναείδα μετά από 2 χρόνια!
Καθίσαμε στο μπαρ και γελούσαμε… γελούσαμε…
Η μεγαλύτερη σχέση μου… πόσα βράδια σκοτωθήκαμε εκεί μέσα… πόσα άλλα τα ξαναβρήκαμε ρίχνοντας φλογερές ματιές!!
Το 2004 μας βρήκε πάλι στο ίδιο μπαρ… να χωρίζουμε!
Και η μουσική πάντα εκεί… μάρτυρας σε όλες τις στιγμές.
Και ο πειρατής στο κέντρο του μαγαζιού, και αυτός μάρτυρας.
Ακούραστος με τα κιάλια του, πάνω στην ανεμόσκαλα…πόσα έχουν δει τα μάτια του εκεί μέσα…
Το Σάββατο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ… στο μπαράκι δεν έπεφτε καρφίτσα.
Όλοι έδωσαν με την παρουσία τους έναν φόρο τιμής σε ένα μαγαζί που έγραψε τη δική του ιστορία!
Είδα φίλους από το σχολείο που είχα χρόνια να συναντήσω!
Ανθρώπους που κατά περιόδους κάναμε κολλητή παρέα και μετά χαθήκαμε…
Έπαιξαν και τραγούδησαν πολλοί μουσικοί κατά τη διάρκεια της βραδιάς, με blues, rock, διαλείμματα από τα πικάπ!
Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη… συγκινησιακά φορτισμένη, ιδιαίτερα τη στιγμή που ανέβηκε στο πατάρι ο ιδιοκτήτης και φίλος του μαγαζιού… και δεν μπορούσε καν να μιλήσει.
Το μαγαζί κατεδαφίζεται, τους πετάνε έξω… γιατί στην θέση του θα χτιστεί μια πολυκατοικία!!!
Η αυλαία πέφτει!
Μερικά από τα ονόματα που φιλοξένησε η σκηνή του:
Aroma Caribe, Blues wire, Nasa funk, Soul fire, Grasshopers, Κ. Μαγγίνας, Σύλβιο Σύρας, David Lynch, Graig Bailey, Sam Newsome, Herman Olivera, Roberto Pia, Louisiana red, Sanni Orasma, Mark Turner, Dick Grifin…
Καμιά φορά με πιάνει το παράπονο… νιώθω ότι όλα προχωράνε, όλα αλλάζουν και εγώ σαν να είμαι σε μια στασιμότητα!
Σαν να έχω κολλήσει σε μια φάση που από τη μια μου αρέσει αλλά από την άλλη δεν με πάει μπροστά!
Και ενώ θέλω κάτι να με ταρακουνήσει… να με σπρώξει να ξεφύγω… δεν κουνιέται φύλλο στο ορίζοντα!!
Σιχαίνομαι τα σαββατοκύριακα που μένω στην πόλη!
Δεν θέλω να με βρει άλλο Σάββατο εδώ… θέλω να ξυπνάω τις Κυριακές και να κόβω βόλτες σε ξεχασμένα χωριά και σκονισμένα σοκάκια, να πίνω κόκκινο φτιαχτό κρασί σε χαμηλοτάβανες ταβέρνες, να τρώω παϊδάκια δίπλα στο τζάκι και να γλύφω τα δάχτυλά μου, να βλέπω την άγρια ομορφιά της θάλασσας του χειμώνα, να κοιμάμαι σε ξενώνες και πανσιόν αγκαλιά….
Και μετά τα πρωινά της δευτέρας στην δουλειά… θα είναι διαφορετικά!!
Ορκίζομαι ότι δεν θα ξαναγκρινιάξω καμιά δευτέρα!!!
`Αρα δεν είσαι λύκαινα Stefania , είσαι απλώς ένας απλός ευαισθητοποιημένος άνθρωπος που λυπάται για ένα μέρος που φεύγει το οποίο σ'έχει γεμίσει τόσες αναμνήσεις.. Αυτές δε μπορεί να στις πάρει κανείς, και μπορείς να προχωρήσεις μ'αυτές παρακάτω..Προσοχή όμως, μην κολλάς στο παρελθόν..είναι παγίδα..η ζωή συνεχίζεται δίχως πάντα να το βλέπουμε.. _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Και όμως αυτό μας εξουσιάζει!
Ένα παλαβό τόξο που στο πέρασμά του λαβώνει αθώους και ανυποψίαστους.
Αθώα ευάλωτα σώματα… Ματώνουν στην κόψη της αιχμή του.
Ανυποψίαστες χάρτινες καρδιές… σκίζονται στο παραμικρό άγγιγμα του.
Και όλα όσα χρόνια σου έμαθαν για άμυνες και πανοπλίες, βλέπεις πως εδώ δεν πιάνουν.
Μας πιπιλίζουν το μυαλό με χίλιους τρόπους για αυτοπροστασία, ηρεμία και γαλήνη.
Yoga και ρυθμικές αναπνοές. Φέιγκ σούι και ασκήσεις μακροζωίας από γκουρού…
Μακριά από μας ο πόνος , η θλίψη, η φτώχεια, η μιζέρια…
Τελικά ξυπνάς ένα πρωί μέσα στο δωμάτιο με τα κλειστά πατζούρια από τη νύχτα χωρίς να βλέπεις τον ήλιο.
Πνίγεσαι…
Κλείνεις πόρτες.
Κρύβεσαι κάτω από τα σκεπάσματα.
Δεν θέλεις να δεις κανέναν.
Αδυνατείς να σηκωθείς… θέλεις να κοιμηθείς, να κοιμηθείς, να κοιμηθείς για να μην σκέφτεσαι…
Και ναι! Πονάς…
Και σύντομα, ίσως πιο γρήγορα από όσο είχες φανταστεί… έρχεται ένα βράδυ!
Δεν πας μακριά. Μέχρι την άκρη της βεράντας σου.
Ένας άλλος κόσμος υπάρχει εκεί έξω…
Μυρίζει νωπό χώμα.
Αναπνέεις βαθιά…αργά, έχεις μάθει να ζεις με το τραύμα σου και δεν σε πονάει πια, παρόλο που το φουσκωμένο στήθος πιέζει την καρδιά σου!
Νιώθεις χαρούμενος! Δυνατός! Εξαγνισμένος!
Θέλεις να γελάσεις τόσο δυνατά που να σε ακούσουν δέκα τετράγωνα πιο κάτω!
Να ουρλιάξεις μέσα στη νύχτα…
I did it my way!!
… ανακούφιση!!
Πόνεσες ναι!
Το έξυσες… το μάτωσες… ομοιοπαθητικά ανάρρωσες!
Έτσι όπως έπρεπε να γίνει…
Το να αποφύγεις τον πόνο είναι ανέκδοτο.
Ανέφικτο…
Το να εθελοτυφλείς στην ύπαρξή του, παραμυθιάζεις το εγώ σου…
Αντιμετώπισέ τον στην αληθινή του υπόσταση.
Βάλε το μαχαίρι στο κόκαλο!
…και άσε τους δειλούς και τους αποστειρωμένους με τις πανοπλίες και τα "αναλγητικά χαπάκια"...
Η απόφαση πάρθηκε.
Χρυσός κι ατσάλι η ψυχή
σφιχτά αγκαλιάζει τη θέληση.
Και να που βγαίνει ο μέγας άρχοντας -
από ώρα τον καρτερούσαν οι παλιάτσοι
στα παγωμένα στασίδια του θεάτρου.
Η φωνή του διαπεραστική.
Αδιάφορα αυτός μιλά για δίκιο
βρίσκει τους δίκιους και τους παινεύει
βρίσκει τους άδικους και μαζί την τιμωρία τους
μυρίζει τα κουφάρια τους
που σαν σκιές δέρνονται στον Άδη.
"Εγώ είμαι πάνω απ' όλους" φωνάζει
"η ζωή σκύβει μπροστά μου το κεφάλι
ο θάνατος στα χέρια μου παιχνίδι.
Κι αν η ψυχή φωνάζει
ο νόμος ας μείνει ο δυνατός".
Μα μια κραυγή ακούγεται
σα πληγωμένου ζώου
με καυτή και χολιασμένη την πληγή του:
"Άμυαλε! άδικος γίνεσαι
μες την δική σου δικαιοσύνη.
Ο άνθρωπος είναι μικρός
μα έχει μεγάλο Χρέος.
Ποιός είσαι 'συ του λόγου σου
να κρίνεις τον προδότη;
'γώ αψηφώ τους νόμους σου
Κι αν πέσει η τιμωρία σου σαν κεραυνός
επάνω στη ματιά μου
ο Αγώνας μου τον φόβο τον εδιώχνει.
Οχι. Δεν σε φοβάμαι άρχοντα
τις απειλές, λοιπόν, σταμάτα."
Τα λόγια τούτα ξάφνιασαν.
Οι παλιάτσοι στα στασίδια
ένιωθαν ανακούφιση πίσω απ΄το μασκάρεμά τους.
Ανακαθίσαν περιμένοντας.
(Ότι "έμεινε" μετά από μια παράσταση της Αντιγόνης στην Επίδαυρο) _________________ Μέσα σε όστρακα παφλάζει η καρδιά μου....
Μου ξεφεύγεις...
Δεν μπορώ να σε βρώ.
Δε μπορώ να σε κατανοήσω.
Μπορώ να καυχηθώ ότι στους εννέα απο τους δέκα, μπορώ να προβλέψω τις κινήσεις τους ή να νιώσω τον παλμό της καρδιάς τους.
Αλλά στο δέκατο απελπίζομαι.
Είναι πέρα απο μένα...
Είσαι αυτός ο δέκατος.
έβαλε κρύο εδώ..
νιώθω μια σιωπή να θέλει να με πλησιάσει αλλά δε μπορεί..
μήπως δε θέλει..; _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Monh mou, xiliades milia makrya.. Poso ponaei h proth fora pou katalavaineis pos eisai monos.. H proth fora.. Pseydaisthiseis, pote den hsoun mazi mou. Panta monh hmoun, panta monh me afhnes.. Pali monh me afhses..
Kai h nyxta proxoraei.. Koitazo apo to parathyro. Vrexei ksana. Eimai xiliades milia makrya sou. Epsaxna apegnosmena ellhnikh mousikh online kai epesa sthn yperoxh ayth selida.. Akouo mousikh pollh ora syntrofia me tis katatheseis psyxhs oson grafete edo.. Eyxaristo, giati ksafnika enoiosa pos thelo na grapso ki ego. Den exo grapsei ksana. Oi skepseis mou pote den eginan lekseis pano se xartia, pote den mpikan se seira, pote den tis diavase kapoios. Mono vomvardizan anelehta to myalo mou.. Hthela omos na sou grapso, isos giati ksero pos pote den tha me diavaseis... H' apla giati pote den me diavases... Hthela na sou grapso kai meta na peraso apenanti. Kai na meino ekei...
Den ftais esy, h fantasia mou ta ftaiei.. Etsi den elege to tragoudi? Se evlepa panta opos ithela ego. Sto myalo mou mono, giati st'alhtheia pote den yphrkses ayto pou kathreytizotan sta matia mou. Poso ponaei h proth fora pou afhneis ton eayto sou na dei thn alhtheia. Yphrxa gia emas kai esy gia sena. Yphrxes pantou ki ego pouthena. Eimai xiliades milia makrya kai pio monh apo pote. To xamogelo mou stazei vroxh. Ksyno ksana kai ksana thn plhgh pou anoikses sthn psyxh mou. Deno akoma pio sfixta ton kompo pou gemizei to stithos mou. Se skeftomai, mas skeftomai. Mas thymamai...
"Mallon den s'agaphsa pote, ksekolla re"....
To "mallon" sou ponese pio poly ap'ola.. Oute gia ayto den hsoun sigouros... Mallon yphrksa pio vlakas ap'oso tha mporouses na perimeneis. Sou xarisa osh xrysoskonh eixa mesa mou kai emeina me ton kompo sto stithos kai thn vroxh sto xamogelo. Ki efyga xiliades milia makrya sou, apla gia na katalavo pos panta h idia apostash mas xorize.
Ekso vrexei akoma.. Den stamataei h vroxh se ayth thn xora? Den stamataei h vroxh se ayth thn kardia?
Sas eyxaristo gia osa diavasa apopse kai pou me kanate na grapso.. Sygnomh an varyna thn atmosfaira..
Καλώς ήρθες στον Hotstation και φυσικά δεν βάρυνες την ατμόσφαιρα, εδώ είναι ένας χώρος απολογίας της ψυχής, μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις, ό,τι νιώθεις και καλύτερα στα ελληνικά γιατί ένα όμορφο κείμενο σαν το παραπάνω θα ήταν πιο ευανάγνωστο
ΥΓ1: Αγγλία είσαι; _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.. Χαίρομαι που είμαι εδώ και λυπάμαι αν σας κούρασα γράφοντας με λατινικούς χαρακτήρες... Η δύναμη της -κάκής- συνήθειας :ο)
Ναι, είμαι Αγγλία εδώ και δύο εβδομάδες. Σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν να χωρούσε λίγος από τον ήλιο μας στις αποσκευές μου... Θα άνοιγα την βαλίτσα και θα γέμιζε το δωμάτιο φως και ζεστασία... Ευτυχώς ο βρετανικός ουρανός με λυπήθηκε και σήμερα ένας αδύναμος αλλά γλυκός ήλιος μου έκλεισε το μάτι.
Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι, πως και η ζωή μου κλείνει το μάτι χαμογελώντας και είναι άλλες, που νομίζω πως κλείνει και τα δυό της μάτια και με γράφει κανονικά.. Κάπως έτσι και χθες βράδυ..
εσύ απλώς να κρατάς τις στιγμές που η ζωή σου χαμογελάει, γιατί απ'αυτές παίρνεις δύναμη, και ν'αφήνεις τις άλλες στην άκρη.. _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Έχω στο μυαλό μου μία εικόνα... Είναι ένας τυπάκος, που χαμογελά ενώ θυμάται τις μικρές-μεγάλες στιγμές του. Χαμογελά όταν αναπολεί τα όμορφα που του συνέβησαν, χαμογελά και όταν σκέφτεται όλα όσα τον λύγισαν. Χαμογελά όταν θυμάται αυτά που τον πόνεσαν, τους ανθρώπους που πέρασαν απο την ζωή του και χάθηκαν, τα αναπάντητα γιατί που κάποτε του έκλεβαν τις νύχτες. Χαμογελά γιατί δεν πονάει πια.. Δεν χρειαστηκε να ξεχάσει.. Αγκάλιασε το παρελθόν του και να έχτισε πάνω του το μέλλον. Ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει μπροστά. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μην τρελαθεί...
Είναι δύσκολο να μπορείς να είσαι αυτός ο τυπάκος.. Ίσως γι'αυτο και τόσο όμορφο..
Μπορείς πολύ εύκολα να γίνεις μια τύπισα σαν και αυτόν τον τυπάκο...
Ο χρόνος είναι το κλειδί!!
Άσε τον χρόνο να μαλακώσει τον πόνο...
και τότε και εσύ, όταν θα σκέφτεσαι το παρελθόν, από απόσταση πλέον...οι εικόνες και οι μνήμες θα είναι σαν ένα κινηματογραφικό σενάριο, σαν ένα μεσημεριανό όνειρο που το θυμάσαι έντονα αλλά πάει περασε πιά....ξύπνησες και χαμογελάς...
και αν όλα αυτά που περίμενα ν΄αρθουν είναι εδώ
να μη μου πεις να μη σου πω τίποτα άλλο
μόνο μια θέση να κρατάς εκεί που πάς
στον ουρανό στον βυθό μαζί σου θ΄άρθω...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
, είσαι απλώς ένας απλός ευαισθητοποιημένος άνθρωπος που λυπάται για ένα μέρος που φεύγει το οποίο σ'έχει γεμίσει τόσες αναμνήσεις.. Αυτές δε μπορεί να στις πάρει κανείς, και μπορείς να προχωρήσεις μ'αυτές παρακάτω..Προσοχή όμως, μην κολλάς στο παρελθόν..είναι παγίδα..η ζωή συνεχίζεται δίχως πάντα να το βλέπουμε..
