η βάρκα κουνιόταν γλυκα στο απαλό κύμα,
η στεριά ανεβοκατέβαινε μεθυστικά.
Μέσα σ'αυτή την ομορφιά θυμήθηκε εκείνο το ηλιοβασίλεμα
που είχαν δει μαζί. Αυτή έβλεπε τον ήλιο να δύει και εκείνος
το καθρέπτισμά του ήλιου μέσα στα μάτια της. Όταν το πάντρεμα θαλασσας
και ήλιου ολοκληρώθηκε την κοιταξε μεθυσμένος
- Σ'αγαπώ
- Σ'αγαπώ
Κι όμως, θα ορκιζόταν πως καθώς την φιλούσε ο ήλιος πρόβαλε για μια κλεφτή ματιά. Ναι, εκείνο το απόγεμα ο ήλιος ανέτειλε... ανέτειλε απο την δύση.
Από τότε πέρασε καιρός. Τόσα όνειρα, τόσες ελπίδες, τόσα σχέδια. Στο τελευταίο του γράμμα της ζητούσε να έρθει κοντά του. Το σκέφτηκε καλά, δεν ήταν δα και μικρό πράγμα να αφήσει φίλους, συγγενείς και να πάει σε ένα τόπο που δεν ξέρει σχεδόν κανέναν παρά μονο εκείνον. Τόση αγωνία, τόσα ερωτηματικά. Αβεβαιότητα μα και σιγουριά μαζί. Σιγουριά πως όλα θα γίνουν όπως τα ονειρεύτηκε, άλλωστε όλο αυτό μόνο σαν όνειρο το περίμενε και τώρα το ζούσε. Ζούσε το όνειρο που θα εκδικηθεί όλους τους εφιάλτες που είχε ζήσει.
"Θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!" είπε και κοιταξε προς το μόλο
… Το βλέμμα της τώρα ήταν καρφωμένο μπροστά.
Μόνο μπροστά… δεν είχε καμία διάθεση να κοιτάξει ξανά πίσω.
Δεν ήθελε τίποτα να την κρατήσει πίσω.
Η απόφαση πάρθηκε και για πρώτη φορά ένιωθε τόσο δυνατή…
Η στεριά πλησίαζε ολοένα και περισσότερο, ένα μικρό κομμάτι γαλάζιο τη χώριζε πια από τη νέα γη, ενώ η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή… ήξερε, έλπιζε πως αυτός θα ήταν εκεί.
Θα την περίμενε ανυπόμονα απέναντι στο φωτισμένο λιμάνι να την κλείσει πάλι στην αγκαλιά του και αυτή τη φορά ίσως τίποτα δεν θα μπορούσε να τους χωρίσει…
Από την ακτή έρχονταν στ΄ αυτιά της ήχοι!
Μπορούσε να ακούσει καθαρά πια ένα γνώριμο ρυθμό… ο αέρας ταξίδευε τις νότες μακριά μέσα στο ανοιχτό πέλαγος…
Χαμογέλασε!
Ήξερε πως και αυτό ήταν ένα σημάδι.
Τα σημάδια έρχονται να μας καθοδηγήσουν την κατάλληλη στιγμή. Να μας ενθαρρύνουν, να μας προειδοποιήσουν ή να μας αποτρέψουν.
Αυτή είχε μάθει να τα βλέπει… να τα αφουγκράζεται… και να τα ακολουθεί!
Οι σκιές στο λιμάνι άρχισαν να ξεδιαλύνουν… μια αγαπημένη μορφή διακρίνεται… αυτός πρέπει να είναι… ναι, δεν μπορεί να κάνω λάθος!
Η καρδιά της χοροπηδάει, γίνεται πουλί και θέλει να πετάξει… ο ρυθμός του τραγουδιού μπιτάτος, ακολουθεί τους χτύπους της…
είναι το Νέα ζωή – Stereo Nova...!
*(Που κολλάει το ξύλινο ανεμοδαρμένο καράβι με τα πανιά που κάνει μερόνυχτα να φτάσει στον προορισμό του, με τους ηλεκτρονικούς ήχους των Stereo Nova…
Έγινε άλμα ενός αιώνα… από την γαλήνη στις αρχές του 19ου αιώνα στο πολύβουο 2000.
είπα να βάλω μια δόση σουρεάλ… )
Είχαν φτάσει. Ήταν εκεί, την περίμενε πάνω στο άλογό του. Όπως πάντα χαμογελαστός. Καθώς έδενε η βάρκα διάβαζε στην έκφρασή του διάβαζε τα ίδια ερωτηματικά και την ίδια ελπίδα που είχε μέσα της. Περίεργο γιατί, μα αυτό την ζέστανε.
Βγήκε απο την βάρκα περπατησε προς το μέρος του καθώς εκείνος κατέβαινε απο το άλογο. Συναντήθηκαν κάπου στη μέση. Χώθηκε στην αγκαλιά του, τα χείλη τους ενώθηκαν κι ήλιος πρόβαλε μέσα απο τα λιγοστά συννεφα πιστός κι αυτός στο ραντεβού τους.
- Καλως ήρθες.
- Καλως σε βρήκα καλέ μου.
Λίγα βήματα μπροστά τους ήταν το όμορφο άλογο. Πανέμορφο, δυνατό καθαρο. Η καλοχτενισμένη χαίτη του ανέμιζε στο γλυκο αεράκι και εκείνο την κοιτούσε σαν να της έγνεφε το καλωσόρισες. Εκείνος την βοηθησε να ανέβει κι ανέβηκε κι αυτός πίσω της. Η ζεστασιά του την γέμισε σιγουριά ενώ η μυρωδιά του θυμαριού και των αγριολούλουδων που στόλιζαν το νησί πλήμυρισαν τις αισθήσεις της. Ένοιωσε την αγκαλιά του, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά γεμάτη απο ευτυχία.
- Μωρό μου κοιτα μπροστά τι βλέπεις
- Αγαπημένε μου είναι όλα τόσο όμορφα, βλέπω το βουνό...
- Αγάπη μου...
την διέκοψε
- Μπροστά είναι η ζωή μας. Απο αυτό το μικρό μονοπατι θα πορευτούμε μαζι για παντα. Σ'αγαπω
Έσκυψε πήρε τα γκέμια και με την στεντόρεια φωνή του προσταξε το άλογο να ξεκινήσει. Πέρασαν τον κάμπο και δίπλα από ένα πανέμορφο δάσος. Ο καλός της έδειχνε ανήσυχος.
"
Αγάπη μου, σε αυτό το δασος μην μπεις ποτέ. Πρέπει να μαθεις κάποτε την ιστορία του. Η ομορφιά του ξεμυάλισε πολλους, μα κανεις δεν γύρισε για να μας πει τι είδε.
"
Παραξενεύτηκε μα δεν έδωσε σημασία, είχε τόσα να σκεφτεί. Σημερα θα γνώριζε τους γονείς του. Ήθελε τόσο να κανει καλή εντύπωση. Παρά τα καθησυχαστηκά λόγια του καλού της, η σκέψη αυτή είχε καρφωθει στην άκρη του μυαλού της
Λίγο έξω απο το δάσος διεκρινε ένα χωριό μικρό, γραφικό, μαγικό, που νόμιζες πως το είχε φτιάξει χέρι αγγέλου. Η βρύση δίπλα στον πλάτανο, το εκκλησάκι της Παναγίας, τα καντούνια, οι αυλές των σπιτιών, όλα τόσο ομορφα και τόσο αρμονικα δεμένα με την φύση.
Σε αυτό το χωριό ήταν το σπίτι του, το σπίτι τους, η φωλιά τους. Κατέβηκαν απο το άλογο αυτός το έδεσε και μπηκαν μέσα μαζί. Ένα πανέμορφο χωριατόσπιτο γεμάτο θαλπωρή και αγάπη. Τους περίμεναν, ήταν εκεί όλοι όσοι ήξερε μέσα από τα γράμματα του. Οι γονεις του, ο αδερφός του με την οικεγένειά του, οι γιαγιάδες και οι παππούδες του, οι φίλοι του. Είχε τόση αγωνία. Θα με συμπαθήσουν; Θα τα παμε καλά; Είναι καλοί ανθρωποι; σκεφτόταν. Χιλιάδες ερωτηματα και αγωνίες ξεπηδούσαν απο κάθε της κύτταρο.
Το τραπέζι ήταν στρωμένο και οι γνωριμίες έγιναν γρήγορα.
"Θα τα πουμε καθως τρώμε" είπε ο αδερφος του και έτσι κάθισαν.
Η αρχική αμηχανία έδωσε την θέση της σε ευχαριστη συζήτηση σε γέλια, που κι αυτά ζέσταναν πιο πολύ την ατμόσφαιρα. Έλαμπαν και οι δύο. Αυτή η λάμψη ορατή από όλους όσους καθησαν σε εκείνο το τραπέζι. Πλέον έβλεπε στα μάτια τους την ειλικρίνια και την ζεστασιά που τόσο της έλειπε.
Ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος σταμάτησε τα γέλια. Όλοι παγωσαν. Ένα δυνατό φτερούγισμα εσκισε την σιωπή που έδωσε την θέση της σε φωνες απογνωσης. Δεν καταλάβαινε τι γινόνταν μα φοβήθηκε. Όλοι ήταν ανησυχοι και μιλούσαν για πράγματα που δεν είχε ακουσει ποτέ ξανα. Το μυαλό της πήγε αμέσως στο δάσος και τα μυστικά που έκρυβε. Η εξήγηση ήρθε απο τα χειλη του παππού: "Κόρη μου, πριν απο χρόνια το χωριό μας το κυβερνούσε ένας κακός δράκος. Κάθε χρόνο παντρευόταν την πιο όμορφη κοπέλα του χωριού. Αυτή πέθαινε είτε απο την καυτή ανασα του δράκου την πρώτη κιόλας νύχτα, είτε... από τον φόβο και την αγωνία της. Είχε πολλά χρόνια να εμφανιστεί και πιστέψαμε πως μας άφησε πια στην ησυχία μας. Όμως γύρισε και ένας Θεός ξέρει τι γυρεύει πάλι"
Οι ντελάληδες φώναζαν τον κόσμο στην πλατεία του χωριού ...
Sorry re paidia, alla afou apo to prwto post ths cy_melissa h kopela pataei ta podia ths sth gh, giati thn 3anabazete na 8alassodernei sth barka? Exei hdh ftasei. Kopste kamia skhnh mh bgoume kai ektos budget.
Epishs, agaphth Stefania, to kommati twn Stereo Nova einai tou 1994 kai oxi tou 2000 kai o titlos tou einai "Nea Zwh 705". Den anaferetai sth dhmiourgia mias neas zwhs, alla sth grammh lewforeiwn 705 pou yphrxe tote kai synedee to kentro ths a8hnas me th synoikia "Nea Zwh" (sto Peristeri). Profanws mesa se ena lewforeio auths ths grammhs empneusthke o Kwnstantinos Bhta auto to track. Me tis allages pou ekane o OASA liga xronia argotera, h grammh antikatasta8hke apo thn A14. E den h3eres. E de rwtages;
(Sorry gia tous latinikous xarakthres. Texnikes dyskolies me ton IE.)
Φοβόταν...η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά... κρατούσε το χέρι του αγαπημένου της τόσο σφιχτά... κρύφτηκε στην αγκαλιά του.. κι αυτός την κρατούσε τόσο δυνατά...
Παντού, σε κάθε γωνιά του χωριού ειχαν γεμίσει γυναικόπαιδα και άντρες... Μητέρες κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά τα παιδιά τους,τα μικρά παιδια γραπώνονταν απ'αυτές κλαίγοντας.. Ο τρόμος διαγραφόταν στα πρόσωπά τους,στα μάτια τους...
Κι αυτοι εκεί... Αγκαλιασμένοι, περιμένοντας..
-θα πάω στο δάσος,της ειπε ξαφνικά
Τον κοίταξε ξαφνιασμένη, δεν ήξερε τι να πεί
-Δεν καταλαβαίνω...πώς..
-Θα πάω τώρα!!
-Οχι, οχι κινδυνεύει η ζωή σου,δεν..
-Σσσσσ..της ψιθύρισε..Εβαλε απαλά το χέρι του στα μαλλία της,τη φίλησε, της είπε "σ'αγαπώ!!" Την κοίταζε ξανα και ξανά,δεν χόρταινε να κοιτάζει το προσωπό της, φοβόταν οτι αυτή θα ηταν η τελευταία εικόνα απ'αυτήν, φοβόταν οτι δεν θα την ξαναέβλεπε ποτέ..
Τον κοίταζε στα μάτια,αμίλητη, βουρκωμένη, παρακαλούσε με το βλέμμα της να μην ηταν αλήθεια, να άκουγε λάθος..
Αγκαλιάστηκαν τόσο δυνατά..
- Εμείς. δεν θα χωρίσουμε ποτέ!!Θα γυρίσω πίσω!!! Σ'αγαπώ!!!
Τα λόγια του φανέρωναν σιγουριά ομως τα μάτια του λέγαν άλλα...
Επρεπε να φύγει...Την άφησε.. Ανέβηκε στο άλογό του, έγνεψε στους υπόλοιπους, την κοίταξε ξανά και ξεκίνησαν..το άλογο δίεσχιζε το μονοπάτι μαζί με τα άλλα..
-Θα γυρίσω πίσω αγάπη μου....Θα γυρίσω για σενα, σου το υπόσχομαι..της φώναξε απο μακρυά.. Η καρδιά του ηταν βαριά΄και τα μάτια του βουρκωμένα..Διέσχιζε το μονοπάτι ομως μπροστά του βρισκόταν η μορφή της..Την αγαπούσε..
Δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια της, έκρυψε το προσωπό της...Αρχισε να τρέχει... έτρεχε, έτρεχε πίσω του, προσπαθώντας να κρατήσει την τελευταία εικόνα του...σταμάτησε, γονάτησε στο κρύο έδαφος, έκλαιγε..πονούσε...Τώρα δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρα μόνο το μονοπάτι άδειο, χωρίς κανέναν να το διασχίζει..άκουγε μόνο τον χτύπο της καρδιάς της και πίσω της τις φωνές του πλήθους και κλάμματα παιδιών.. Κι αυτή εκεί, μόνη νομίζοντας οτι ζει σε εναν κακό εφιάλτη και ελπίζει οτι απο στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσει..
Sorry re paidia, alla afou apo to prwto post ths cy_melissa h kopela pataei ta podia ths sth gh, giati thn 3anabazete na 8alassodernei sth barka? Exei hdh ftasei. Kopste kamia skhnh mh bgoume kai ektos budget..)
Παραμύθι είναι ότι θέλουμε γράφουμε!!
oblitron έγραψε:
Epishs, agaphth Stefania, to kommati twn Stereo Nova einai tou 1994 kai oxi tou 2000 kai o titlos tou einai "Nea Zwh 705". Den anaferetai sth dhmiourgia mias neas zwhs, alla sth grammh lewforeiwn 705 pou yphrxe tote kai synedee to kentro ths a8hnas me th synoikia "Nea Zwh" (sto Peristeri). Profanws mesa se ena lewforeio auths ths grammhs empneusthke o Kwnstantinos Bhta auto to track. Me tis allages pou ekane o OASA liga xronia argotera, h grammh antikatasta8hke apo thn A14. E den h3eres. E de rwtages;
To 2000 το έγραψα στο περίπου για να μου βγει ο αιώνας!
Τις υπόλοιπες πληροφορίες που γράφεις αλήθεια δεν τις ήξερα...
Να΄σαι καλά που με ενημέρωσες!
Πολύ ενδιαφέρων μου ακούγεται να εμπνεύστηκε το κομμάτι στο λεωφορείο 705.
Επειδή απο παλιά είχα συνδιάσει αλλιώς το κομμάτι μέσα μου... κάθε φορά που το ακούω μου μυρίζει ανανέωση, δύναμη, πάμε μπροστά και όπου μας βγάλει και τέτοια.... τώρα, μετά την παρατήρησή σου αποπροσανατολίστηκα αλλά ευχάριστα... μου δημιουργήθηκαν άλλες εικόνες!
Βρισκόμαστε βαθιά μέσα στο δάσος… Στο σημείο αυτό δεν είναι εύκολο να διακρίνεις ουρανό.
Τα δέντρα είναι τόσο ψηλά και πυκνά που ακόμα και τη μέρα το φως είναι λιγοστό…
Μετά βίας καμιά παιχνιδιάρικη αχτίδα ξετρυπώνει για να λούσει με φως αυτή τη σκοτεινή γωνιά.
Οι ρίζες των δέντρων στο χώμα είναι χοντρές και ενώνονται όλες μεταξύ τους… μπερδεύονται και σχηματίζουν περίεργα σχήματα.
Μια χελώνα κουβαλάει κουρασμένη το καβούκι της… σκοντάφτει πάνω σε μια ρίζα και γυρίζει ανάσκελα… προσπαθεί μάταια να ξεκολλήσει... Παραδίπλα μια σειρά από μυρμήγκια κουβαλάνε τροφή στη φωλιά τους… ενώ ένας αετός κάνει ακροβατικά σε χαμηλές πτήσεις ανάμεσα στα δέντρα.
Ζουμ σε ένα από τα αιωνόβια πλατάνια του δάσους. Ζουμάρουμε και άλλο… και άλλο…
Είμαστε μπροστά στην κουφάλα του πλάτανου, η οποία ξεπερνάει τα 8 μέτρα πλάτος.
Η είσοδος της κουφάλας είναι καμουφλαρισμένη με μεγάλες φτέρες και κλαδιά. Δεν διακρίνεται εύκολα…
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι κρύβει μέσα στα σωθικά του αυτός ο φαινομενικά συνηθισμένος πλάτανος…
Στο εσωτερικού του κούφιου δέντρου μια δάδα πάνω σε ένα κομμένο κορμό σιγοκαίει. Ένα βαζάκι μέλι, λίγα ξερά σύκα και καρύδια είναι σκόρπια πάνω στον κορμό που είναι ότι πρέπει για τραπέζι.
Τριγύρω υπάρχουν πολλά ξύλινα ράφια με πιατικά και κουζινικά, ενώ μέσα σε τσουβάλια μπορείς να δεις να ξεχειλίζουν ρύζι, κάστανα, αλεύρι και φακές.
Δίπλα από την είσοδο περήφανη προβάλλει μια μικρή πορτοκαλή φωτιά κυκλωμένη από μεγάλες πέτρες και πάνω της βράζει ένα τσουκάλι.
Τα εσωτερικά τοιχώματα της κουφάλας είναι ντυμένα με πολύχρωμα ανατολίτικα υφάσματα.
Το κρύο δάπεδο καλά προστατευμένο, το τυλίγουν μάλλινες βελέντζες.
Κάποιος κάθεται εκεί μέσα και περιμένει να βγει η σούπα από τη φωτιά σκαλίζοντας ένα κομμάτι ξύλο.
Ποιος είναι αλήθεια αυτός που μένει σε αυτήν την κρυψώνα? Και γιατί κρύβεται?
Από έξω ακούγονται φωνές!
Οι μανιασμένοι από το φόβο τους χωρικοί έχουν πλέον φτάσει στη καρδιά του δάσους… Στην πρώτη γραμμή διακρίνεται το παλικάρι, το οποίο παρεμπιπτόντως τον λένε Αλέξη*.
Τους καθοδηγεί θαρραλέα και αποφασιστικά.
Την ίδια στιγμή ένα άγριο διαπεραστικό μουγκρητό καθηλώνει τους άντρες… τα άλογα χλιμιντρίζουν και σηκώνονται στα δυο τους πόδια… η χελώνα από το φόβο της… κάνει μια απότομη σπασμωδική κίνηση και επανέρχεται επιτέλους στην αρχική της θέση…
Ο άγνωστος τύπος στην κουφάλα φοράει το βαρύ παλτό του και σφυρίζει ένα σκοπό…
Δεν βγαίνει από την είσοδο, αλλά σκαρφαλώνει στον κούφιο κορμό και μεμιάς βρίσκεται πάνω στα πιο ψηλά κλαδιά του δέντρου.
Από εκεί πάνω παρακολουθεί το σκηνικό μαζί με τον κολλητό του, τον τρυποκάρυδο, ενώ συνεχίζει να σφυρίζει αινιγματικά το...ο χαμένος τα παίρνει όλα - Γιάννης Αγγελάκας...
* (Κάπως πρέπει να το λέμε το παλικάρι και επιπλέον οι Αλέξηδες είναι πάντα ωραίοι και δυναμικοί βλέπε Μ. Αλέξανδρος, Αλέξης Γεωργούλης κλπ.)
* (Κάπως πρέπει να το λέμε το παλικάρι και επιπλέον οι Αλέξηδες είναι πάντα ωραίοι και δυναμικοί βλέπε Μ. Αλέξανδρος, Αλέξης Γεωργούλης κλπ.)
Και η Αlexis από τη Δυναστεία!
Η κουφάλα είναι ντυμένη με ανατολίτικα υφάσματα και περιέχει μέλι, σύκα και καρύδια... Πολύ σεξουαλικό το περιβάλλον... Μήπως αυτός που κρύβεται είναι ο βοσκός από το "Σκύψε Ευλογημένη;" E; Το βρήκα;
Εχεις πολύ πρόστυχο μυαλό Oblitron... ο νους σου όλο στο σεξ γυρνάει...
Αλλά επειδή με έκανες και γέλασα προς τιμήν σου ο άγνωστος τύπος δεν θα είναι πια ανώνυμος.
Απο τώρα τον βαφτίζω Gousgounitron!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
