Απο τα μερη χαθηκα γιατι ειχα ματωσει
κι ουτε ντροπη νιωθω γι' αυτο, ουτ' εχω μετανιωσει
Μα ηρθε η ωρα η καλη απαντηση να δώσω
Και σ' τούτο το κεφάλαιο κατάληξη να δώσω
ειπα να φυγω, να ξεχάσω και να ξεχαστώ
είπα να φύγω, να το κάνω έυκολο για σένα, να χαθώ
κι αδραξες της ευκαιρίας να "χτυπήσεις" κάτω από τη μέση
νιώθοντας την άνεση της απουσίας μου
κι έδειξες κι απόδειξες ακόμα μια φορά ποιος στ' αλήθεια είσαι
να κρύβεσαι πίσω απ' το μικρό σου δακτυλάκι
και με το δείκτη να κατηγορείς με θράσος
και να το παίζεις αθώος και καλός
και να ρίχνεις και το μίζερο σου δακρυακι
υποκριτής καλός μα στη ζωή χαμένος
νομίζεις πως έχεις αρ***ια, μα δεν τα 'χεις
γιατι αν ειχες θα μου τα 'λεγες στα μουτρα
οπως και εκανα τότε εγω μαζι σου
Άσχημα δε σου εμίλησα, παρόλο που έπρεπε σου
Που σαν την κότα τσίριξες τις τάχα "προσβολές" σου
Και ποια φωτια θα βαλεις, ε; Στα καμένα τι πια να κάψεις;
Στάχτη και σκόνη έμεινε, φωτιά πια δε θ' ανάψει
πόνεσες, ε; μπορείς στ' αλήθεια να πονάς;
βεβαια και μπορεις, και να πονας και να πληγωνεις τους άλλους ψυχρα
κι ο πονος που με εκανες να βιωσω ηταν για σενα και βάρος μεγάλο
κι ας μ' έλεγες "αγάπη σου για πάντα", μη ξεχνάς
γι' αυτό του χαραχτήρα σου είναι, μάλιστα, κακία να κρατάς
κυρίως άμα δε γίνεται αυτό που αγαπάς
και όταν σκόνη στη μούρη φάς
κι οταν καταφατσα δεις πως ο ντουνιας
γυρω απο σενα σταματησε πια να γυρνα
τι καθεσαι αμιλητος, αμηχανια μεγάλη;
κι οι άλλοι που δε σου μιλούν, πια σε έχουν καταλάβει
την "προσβολή" που "σου 'κανα" στην έχουν κάνει κι άλλοι
πήγες να κάνεις το καλό; πήρες μαχαίρι φάλτσο
να μη το νιώσω έντονα κι αποτομα αντιδρασω
αργα αργά το βύθιζες κι ο πονος να ζαλιζει
πληγη βαθια μου εχαραξες και αιμα να αναβλυζει
αν σε αποπηρα εγω, τοτε συγχωρα με αγιε
που το αγνο χαμογελο σκορπας καλε παναγιε
μαλθακη εγω ημουνα που γυρευα αγαπη
και σ' ευκαιριακη τιμη με πούλησες στον άδη
Εμενα με παρακαλείς; Κι αλλη κοροϊδία;
Για το χαμόγελο σου αυτό πες μας το άλλη μία
Που δόντια πίσω κρύβονται με δηλητήριο μέσα
Και γλώσσα έχεις φιδιού που ολο μιλάει με μπέσα
Γι αυτο και το χαμόγελο σου αυτο δεν ειναι αδυναμια
Μονο εγω ξερω τη φατσα σου, ξινη κι αναποδη, γεμάτη υποκρισία
Ασχημα δε μου μίλησες; Έπαθες αμνησία;
Και ασχημα μου εφέρθηκες και με είχες προσβάλει
Κι αν σωας εχεις τας φρένας σου, θα τα θυμούνται κι άλλοι
αν εχει κάποιον που πρόσβαλε, εσύ να ξέρεις είσαι
στο "ποίημα" όμως που έγραψες με μένα ασχολείσαι
Και το καμάρωμα αυτό κόφ' το να μη στραβώσεις
Τις αηδίες που μας λές κανείς δεν θα σηκώσει
Και τα σκάρτα τα λόγια σου δεν θα τα καμαρώσει
Και για φορά να μη θαρρείς πως θα υπάρξει κι άλλη
Τι νόμισες, πως σαν σκυλί αφέντη μου θα σ' έχω
και πίσω σε σένα θα γυρνώ, τα κόκαλα να έχω;
Πολλή ελπίδα έχεις θαρρώ πως θα γυρίσω πίσω
και μετα φόβου και σιωπής θα 'ρθω να προσκυνήσω
Θαρρώ με υποτίμησες πολύ για να πιστεύεις
πως η αγάπη μου μπορεί θύμα σου να με έχει
Γι αυτό να ξέρεις πια καλά πως ότι σου μιλάω
Καλά τα ξέρω και στη φάτσα σου άνετα στα πετάω
Εκεί που πήγαν οι "άλλοι", αυτοί που σε διέγραψαν με μια ψυχή μεγάλη
Εκεί θα πάω κι εγώ, ευτυχώς, εκεί θα ευτυχήσω
Κι εκεί που σε ξαπόστειλα δε θα ξαναγυρίσω
Στη θάλασσα των ψεμμάτων σου να πας να κοινωνήσεις
Εκεί που μ' έπνιξες βαθιά, να πιεις και να γλεντησεις
Κόκκινη θα' ναι η θαλασσα, το αιμα μου θα πίνεις
Να γευεσαι τον πονο μου, τα δακρυα να πινεις
Κι απ το τζαμακι της ζωης με εχεις τωρα χασει
προσπερασα πριν καν με δεις, και δε θα με προλαβεις
Συγγνώμη; Φίλοι σου καλοί; Εσύ φίλους δεν έχεις
Τους ψάχνεις στο διαδίκτυο, λύπηση για να έχεις;
Αυτή την τρέλλα σου, εύχομαι κανενός να μην του λάχει
Μπροστά του να την ξαναδει, κι ας σ' έχει καταλάβει
Ένα κεράκι άναψα στον άγιο για να γιάνω
για να πεθάνεις μέσα μου και τάφο να σου κάνω
Τι ν' αξιζες, τον πόνο μου; ή την αγάπη πού 'χα
Ότι κι αν είχα σκότωσες, μαζί σου ας τα πάρεις
Εγώ ξαναγεννήθηκα, πια μ' έχασε ο άδης
Και οι δεκάρες που σου εδωσε εμένα σαν πουλούσες
Φτάνουν και περισσεύουνε εσένα να θρηνούσε
Φτανει πια σιωπη και βλακεια, εχουμε και τα ορια μας.
(οπως υπογραφεις αλλωστε κι εσυ)
Καλή Κυπραιοπούλα μας καλώς μας ήρθες πίσω και με το ποίημα αυτό δεν ήθελα να σε κακοκαρδίσω. Δεν με πρόσβαλες ποτέ θα στο αναγνωρίσω και αυτό εδώ το μήνυμα δεν θα παρεξηγήσω.
Επ' ουδενί το ποίημα "η προσβολή" εσέ δεν είχε στόχο άλλοι με επροσβάλανε, καημό ακόμα το χω. Ο κόσμος σίγουρα δεν γυρνά τριγύρω από μένα, άραγε τι σε έπεισε πως ήρθε κατ’ εσένα;
Χτύπημα ύπουλο κακό ποτέ δεν έχω δώσει πόσο λοιπόν σε σένανε που δεν μ' έχεις προδώσει. Όλες αυτές τις προσβολές που γράφεις δημοσία, θα δεις πως δεν τις άξιζα κι ας έχω αμαρτία. Όταν καλλίτερα σκεφτείς θα μου το αναγνωρίσεις κι αυτή την αγανάκτηση πίσω θα την γυρίσεις.
Το ότι δεν είμαστε μαζί το έχω αποφασίσει απ' την στιγμή που ζήτησες εσύ να σταματήσει. Πίσω ποτέ σου μην κοιτάς μπροστά είν' η ζωή σου και γω πίσω ποτέ δε θα σου πω να ρθεις αυτό ξανά θυμήσου.
Από σοφία ή από δισταγμό χωρίσαμε μια μέρα και έμεινες μόνη εσύ εκεί και μόνος εγώ εδώ πέρα. Χαίρομαι που είσαι καλά και το χεις ξεπεράσει σου εύχομαι το καλλίτερο και ας με καταριέσαι. Για τίποτα δεν σε κατηγορώ κακία δεν γυρίζω κι ας είδα μόνο προσβολές στο ποίημα το γκρίζο. Μια μέρα που θα το σκεφτείς θα το μετανοήσεις και για την αδικία σου το δάκρυ θα αφήσεις. Εγώ κρατώ τα πολλά καλά που πέρασα μαζί σου για όλα αυτά σε ευχαριστώ και μια ευχή μαζί σου.
Νεοκλής
Υ.Γ. Πάντα τα λόγια τα παχιά εύκολα ξεστομίζεις μα δεν ενδιαφέρεται κανείς να μάθει, δεν νομίζεις; Εγώ εδώ το σταματώ βεντέτα δεν αρχίζω της λογοτεχνίας την γωνιά δεν θέλω να μαυρίζω.
ElLiAgNe έγραψε:
Απο τα μερη χαθηκα γιατι ειχα ματωσει
κι ουτε ντροπη νιωθω γι' αυτο, ουτ' εχω μετανιωσει
Μα ηρθε η ωρα η καλη απαντηση να δώσω
Και σ' τούτο το κεφάλαιο κατάληξη να δώσω
ειπα να φυγω, να ξεχάσω και να ξεχαστώ
είπα να φύγω, να το κάνω έυκολο για σένα, να χαθώ
κι αδραξες της ευκαιρίας να "χτυπήσεις" κάτω από τη μέση
νιώθοντας την άνεση της απουσίας μου
κι έδειξες κι απόδειξες ακόμα μια φορά ποιος στ' αλήθεια είσαι
να κρύβεσαι πίσω απ' το μικρό σου δακτυλάκι
και με το δείκτη να κατηγορείς με θράσος
και να το παίζεις αθώος και καλός
και να ρίχνεις και το μίζερο σου δακρυακι
υποκριτής καλός μα στη ζωή χαμένος
νομίζεις πως έχεις αρ***ια, μα δεν τα 'χεις
γιατι αν ειχες θα μου τα 'λεγες στα μουτρα
οπως και εκανα τότε εγω μαζι σου
Άσχημα δε σου εμίλησα, παρόλο που έπρεπε σου
Που σαν την κότα τσίριξες τις τάχα "προσβολές" σου
Και ποια φωτια θα βαλεις, ε; Στα καμένα τι πια να κάψεις;
Στάχτη και σκόνη έμεινε, φωτιά πια δε θ' ανάψει
πόνεσες, ε; μπορείς στ' αλήθεια να πονάς;
βεβαια και μπορεις, και να πονας και να πληγωνεις τους άλλους ψυχρα
κι ο πονος που με εκανες να βιωσω ηταν για σενα και βάρος μεγάλο
κι ας μ' έλεγες "αγάπη σου για πάντα", μη ξεχνάς
γι' αυτό του χαραχτήρα σου είναι, μάλιστα, κακία να κρατάς
κυρίως άμα δε γίνεται αυτό που αγαπάς
και όταν σκόνη στη μούρη φάς
κι οταν καταφατσα δεις πως ο ντουνιας
γυρω απο σενα σταματησε πια να γυρνα
τι καθεσαι αμιλητος, αμηχανια μεγάλη;
κι οι άλλοι που δε σου μιλούν, πια σε έχουν καταλάβει
την "προσβολή" που "σου 'κανα" στην έχουν κάνει κι άλλοι
πήγες να κάνεις το καλό; πήρες μαχαίρι φάλτσο
να μη το νιώσω έντονα κι αποτομα αντιδρασω
αργα αργά το βύθιζες κι ο πονος να ζαλιζει
πληγη βαθια μου εχαραξες και αιμα να αναβλυζει
αν σε αποπηρα εγω, τοτε συγχωρα με αγιε
που το αγνο χαμογελο σκορπας καλε παναγιε
μαλθακη εγω ημουνα που γυρευα αγαπη
και σ' ευκαιριακη τιμη με πούλησες στον άδη
Εμενα με παρακαλείς; Κι αλλη κοροϊδία;
Για το χαμόγελο σου αυτό πες μας το άλλη μία
Που δόντια πίσω κρύβονται με δηλητήριο μέσα
Και γλώσσα έχεις φιδιού που ολο μιλάει με μπέσα
Γι αυτο και το χαμόγελο σου αυτο δεν ειναι αδυναμια
Μονο εγω ξερω τη φατσα σου, ξινη κι αναποδη, γεμάτη υποκρισία
Ασχημα δε μου μίλησες; Έπαθες αμνησία;
Και ασχημα μου εφέρθηκες και με είχες προσβάλει
Κι αν σωας εχεις τας φρένας σου, θα τα θυμούνται κι άλλοι
αν εχει κάποιον που πρόσβαλε, εσύ να ξέρεις είσαι
στο "ποίημα" όμως που έγραψες με μένα ασχολείσαι
Και το καμάρωμα αυτό κόφ' το να μη στραβώσεις
Τις αηδίες που μας λές κανείς δεν θα σηκώσει
Και τα σκάρτα τα λόγια σου δεν θα τα καμαρώσει
Και για φορά να μη θαρρείς πως θα υπάρξει κι άλλη
Τι νόμισες, πως σαν σκυλί αφέντη μου θα σ' έχω
και πίσω σε σένα θα γυρνώ, τα κόκαλα να έχω;
Πολλή ελπίδα έχεις θαρρώ πως θα γυρίσω πίσω
και μετα φόβου και σιωπής θα 'ρθω να προσκυνήσω
Θαρρώ με υποτίμησες πολύ για να πιστεύεις
πως η αγάπη μου μπορεί θύμα σου να με έχει
Γι αυτό να ξέρεις πια καλά πως ότι σου μιλάω
Καλά τα ξέρω και στη φάτσα σου άνετα στα πετάω
Εκεί που πήγαν οι "άλλοι", αυτοί που σε διέγραψαν με μια ψυχή μεγάλη
Εκεί θα πάω κι εγώ, ευτυχώς, εκεί θα ευτυχήσω
Κι εκεί που σε ξαπόστειλα δε θα ξαναγυρίσω
Στη θάλασσα των ψεμμάτων σου να πας να κοινωνήσεις
Εκεί που μ' έπνιξες βαθιά, να πιεις και να γλεντησεις
Κόκκινη θα' ναι η θαλασσα, το αιμα μου θα πίνεις
Να γευεσαι τον πονο μου, τα δακρυα να πινεις
Κι απ το τζαμακι της ζωης με εχεις τωρα χασει
προσπερασα πριν καν με δεις, και δε θα με προλαβεις
Συγγνώμη; Φίλοι σου καλοί; Εσύ φίλους δεν έχεις
Τους ψάχνεις στο διαδίκτυο, λύπηση για να έχεις;
Αυτή την τρέλλα σου, εύχομαι κανενός να μην του λάχει
Μπροστά του να την ξαναδει, κι ας σ' έχει καταλάβει
Ένα κεράκι άναψα στον άγιο για να γιάνω
για να πεθάνεις μέσα μου και τάφο να σου κάνω
Τι ν' αξιζες, τον πόνο μου; ή την αγάπη πού 'χα
Ότι κι αν είχα σκότωσες, μαζί σου ας τα πάρεις
Εγώ ξαναγεννήθηκα, πια μ' έχασε ο άδης
Και οι δεκάρες που σου εδωσε εμένα σαν πουλούσες
Φτάνουν και περισσεύουνε εσένα να θρηνούσε
Φτανει πια σιωπη και βλακεια, εχουμε και τα ορια μας.
(οπως υπογραφεις αλλωστε κι εσυ)
ΕΛΛΙΑΓΝΗ
_________________ War does not determine who is right, war determines who is left
Καλή Κυπραιοπούλα μας καλώς μας ήρθες πίσω και με το ποίημα αυτό δεν ήθελα να σε κακοκαρδίσω. Δεν με πρόσβαλες ποτέ θα στο αναγνωρίσω και αυτό εδώ το μήνυμα δεν θα παρεξηγήσω.
Επ' ουδενί το ποίημα "η προσβολή" εσέ δεν είχε στόχο άλλοι με επροσβάλανε, καημό ακόμα το χω. Ο κόσμος σίγουρα δεν γυρνά τριγύρω από μένα, άραγε τι σε έπεισε πως ήρθε κατ’ εσένα;
Χτύπημα ύπουλο κακό ποτέ δεν έχω δώσει πόσο λοιπόν σε σένανε που δεν μ' έχεις προδώσει. Όλες αυτές τις προσβολές που γράφεις δημοσία, θα δεις πως δεν τις άξιζα κι ας έχω αμαρτία. Όταν καλλίτερα σκεφτείς θα μου το αναγνωρίσεις κι αυτή την αγανάκτηση πίσω θα την γυρίσεις.
Το ότι δεν είμαστε μαζί το έχω αποφασίσει απ' την στιγμή που ζήτησες εσύ να σταματήσει. Πίσω ποτέ σου μην κοιτάς μπροστά είν' η ζωή σου και γω πίσω ποτέ δε θα σου πω να ρθεις αυτό ξανά θυμήσου.
Από σοφία ή από δισταγμό χωρίσαμε μια μέρα και έμεινες μόνη εσύ εκεί και μόνος εγώ εδώ πέρα. Χαίρομαι που είσαι καλά και το χεις ξεπεράσει σου εύχομαι το καλλίτερο και ας με καταριέσαι. Για τίποτα δεν σε κατηγορώ κακία δεν γυρίζω κι ας είδα μόνο προσβολές στο ποίημα το γκρίζο. Μια μέρα που θα το σκεφτείς θα το μετανοήσεις και για την αδικία σου το δάκρυ θα αφήσεις. Εγώ κρατώ τα πολλά καλά που πέρασα μαζί σου για όλα αυτά σε ευχαριστώ και μια ευχή μαζί σου.
Νεοκλής
Υ.Γ. Πάντα τα λόγια τα παχιά εύκολα ξεστομίζεις μα δεν ενδιαφέρεται κανείς να μάθει, δεν νομίζεις; Εγώ εδώ το σταματώ βεντέτα δεν αρχίζω της λογοτεχνίας την γωνιά δεν θέλω να μαυρίζω.
ElLiAgNe έγραψε:
Απο τα μερη χαθηκα γιατι ειχα ματωσει
κι ουτε ντροπη νιωθω γι' αυτο, ουτ' εχω μετανιωσει
Μα ηρθε η ωρα η καλη απαντηση να δώσω
Και σ' τούτο το κεφάλαιο κατάληξη να δώσω
ειπα να φυγω, να ξεχάσω και να ξεχαστώ
είπα να φύγω, να το κάνω έυκολο για σένα, να χαθώ
κι αδραξες της ευκαιρίας να "χτυπήσεις" κάτω από τη μέση
νιώθοντας την άνεση της απουσίας μου
κι έδειξες κι απόδειξες ακόμα μια φορά ποιος στ' αλήθεια είσαι
να κρύβεσαι πίσω απ' το μικρό σου δακτυλάκι
και με το δείκτη να κατηγορείς με θράσος
και να το παίζεις αθώος και καλός
και να ρίχνεις και το μίζερο σου δακρυακι
υποκριτής καλός μα στη ζωή χαμένος
νομίζεις πως έχεις αρ***ια, μα δεν τα 'χεις
γιατι αν ειχες θα μου τα 'λεγες στα μουτρα
οπως και εκανα τότε εγω μαζι σου
Άσχημα δε σου εμίλησα, παρόλο που έπρεπε σου
Που σαν την κότα τσίριξες τις τάχα "προσβολές" σου
Και ποια φωτια θα βαλεις, ε; Στα καμένα τι πια να κάψεις;
Στάχτη και σκόνη έμεινε, φωτιά πια δε θ' ανάψει
πόνεσες, ε; μπορείς στ' αλήθεια να πονάς;
βεβαια και μπορεις, και να πονας και να πληγωνεις τους άλλους ψυχρα
κι ο πονος που με εκανες να βιωσω ηταν για σενα και βάρος μεγάλο
κι ας μ' έλεγες "αγάπη σου για πάντα", μη ξεχνάς
γι' αυτό του χαραχτήρα σου είναι, μάλιστα, κακία να κρατάς
κυρίως άμα δε γίνεται αυτό που αγαπάς
και όταν σκόνη στη μούρη φάς
κι οταν καταφατσα δεις πως ο ντουνιας
γυρω απο σενα σταματησε πια να γυρνα
τι καθεσαι αμιλητος, αμηχανια μεγάλη;
κι οι άλλοι που δε σου μιλούν, πια σε έχουν καταλάβει
την "προσβολή" που "σου 'κανα" στην έχουν κάνει κι άλλοι
πήγες να κάνεις το καλό; πήρες μαχαίρι φάλτσο
να μη το νιώσω έντονα κι αποτομα αντιδρασω
αργα αργά το βύθιζες κι ο πονος να ζαλιζει
πληγη βαθια μου εχαραξες και αιμα να αναβλυζει
αν σε αποπηρα εγω, τοτε συγχωρα με αγιε
που το αγνο χαμογελο σκορπας καλε παναγιε
μαλθακη εγω ημουνα που γυρευα αγαπη
και σ' ευκαιριακη τιμη με πούλησες στον άδη
Εμενα με παρακαλείς; Κι αλλη κοροϊδία;
Για το χαμόγελο σου αυτό πες μας το άλλη μία
Που δόντια πίσω κρύβονται με δηλητήριο μέσα
Και γλώσσα έχεις φιδιού που ολο μιλάει με μπέσα
Γι αυτο και το χαμόγελο σου αυτο δεν ειναι αδυναμια
Μονο εγω ξερω τη φατσα σου, ξινη κι αναποδη, γεμάτη υποκρισία
Ασχημα δε μου μίλησες; Έπαθες αμνησία;
Και ασχημα μου εφέρθηκες και με είχες προσβάλει
Κι αν σωας εχεις τας φρένας σου, θα τα θυμούνται κι άλλοι
αν εχει κάποιον που πρόσβαλε, εσύ να ξέρεις είσαι
στο "ποίημα" όμως που έγραψες με μένα ασχολείσαι
Και το καμάρωμα αυτό κόφ' το να μη στραβώσεις
Τις αηδίες που μας λές κανείς δεν θα σηκώσει
Και τα σκάρτα τα λόγια σου δεν θα τα καμαρώσει
Και για φορά να μη θαρρείς πως θα υπάρξει κι άλλη
Τι νόμισες, πως σαν σκυλί αφέντη μου θα σ' έχω
και πίσω σε σένα θα γυρνώ, τα κόκαλα να έχω;
Πολλή ελπίδα έχεις θαρρώ πως θα γυρίσω πίσω
και μετα φόβου και σιωπής θα 'ρθω να προσκυνήσω
Θαρρώ με υποτίμησες πολύ για να πιστεύεις
πως η αγάπη μου μπορεί θύμα σου να με έχει
Γι αυτό να ξέρεις πια καλά πως ότι σου μιλάω
Καλά τα ξέρω και στη φάτσα σου άνετα στα πετάω
Εκεί που πήγαν οι "άλλοι", αυτοί που σε διέγραψαν με μια ψυχή μεγάλη
Εκεί θα πάω κι εγώ, ευτυχώς, εκεί θα ευτυχήσω
Κι εκεί που σε ξαπόστειλα δε θα ξαναγυρίσω
Στη θάλασσα των ψεμμάτων σου να πας να κοινωνήσεις
Εκεί που μ' έπνιξες βαθιά, να πιεις και να γλεντησεις
Κόκκινη θα' ναι η θαλασσα, το αιμα μου θα πίνεις
Να γευεσαι τον πονο μου, τα δακρυα να πινεις
Κι απ το τζαμακι της ζωης με εχεις τωρα χασει
προσπερασα πριν καν με δεις, και δε θα με προλαβεις
Συγγνώμη; Φίλοι σου καλοί; Εσύ φίλους δεν έχεις
Τους ψάχνεις στο διαδίκτυο, λύπηση για να έχεις;
Αυτή την τρέλλα σου, εύχομαι κανενός να μην του λάχει
Μπροστά του να την ξαναδει, κι ας σ' έχει καταλάβει
Ένα κεράκι άναψα στον άγιο για να γιάνω
για να πεθάνεις μέσα μου και τάφο να σου κάνω
Τι ν' αξιζες, τον πόνο μου; ή την αγάπη πού 'χα
Ότι κι αν είχα σκότωσες, μαζί σου ας τα πάρεις
Εγώ ξαναγεννήθηκα, πια μ' έχασε ο άδης
Και οι δεκάρες που σου εδωσε εμένα σαν πουλούσες
Φτάνουν και περισσεύουνε εσένα να θρηνούσε
Φτανει πια σιωπη και βλακεια, εχουμε και τα ορια μας.
(οπως υπογραφεις αλλωστε κι εσυ)
ΕΛΛΙΑΓΝΗ
Ευχαριστω για την επαληθευση.
Και γι' αυτα που εγραψα φυσικα δε μετανιωνω.
Κάθε άλλο. Τα εννοώ.
ρε παιδιά sorry που πετάγομαι σαν το ...μανιτάρι απ'το πουθενά, αλλά περιμένετε να λύσετε τα προσωπικά σας μέσα από δω? `Αντε από κοντά και βρείτε τα. Είστε και οι δύο καλά παιδιά και όλο αυτό φαίνεται κάπως. `Αντε ώριμοι άνθρωποι είμαστε ε?
Βουρρρρρρρρρρρ _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
