Ξερω, οι 99 απο τους 100 που θα ξεκινησετε να διαβαζετε το κειμενο μου θα πιστεψετε οτι αναφερομαι στον "μεγαλο τελικο"που εγινε στη χωρα μας.
Ναι, ειμαι φιλαθλος, μου αρεσει να βλεπω τα γεγονοτα αυτα, ειμαι και Λιβερπουλ απο μικρος οποτε εκατσα και ειδα το ματς με την παρεα, πηραμε και μπολικα καλαμακια, απολαυσαμε τον αγωνα, αλλοι πανηγυρισαν, αλλοι συνεχαρησαν τους πρωτους.
Ηρθε η ωρα να φυγουμε οποτε μπηκαμε στα αυτοκινητα, εγω πηρα το διτροχο μου και περασα και μια βολτα απο το κεντρο, ειδα τους Ιταλους να πανηγυριζουν και τους Αγγλους να πινουν!!!
Καποια στιγμη εφτασα στο σπιτι μου, κλειδωσα το οχημα, μπηκα στην πολυκατοικια, ανεβηκα στον 2ο οροφο που μενω και βγαινοντας απο το ασανσερ, βλεπω εναν τυπο να στεκεται μπροστα στην πορτα μου.
Αιφνιδιασμενος και μην γνωριζοντας ποιος και τι ειναι αυτος που καθοταν εξω απο το σπιτι μου στις 2 τα ξημερωματα, μεσα στα σκοταδια και σκεπτομενος οτι μεσα στο σπιτι η μητερα μου κοιμοταν ανυποπτη και αμεριμνη, δεν εχασα χρονο, τον απραξα απο το λαιμο, τον κολλησα στον τοιχο σηκωνοντας τον 10 ποντους απο το εδαφος και τον ρωταω τι κανει στην πορτα μου.
Εκει επαθα το σοκ της βραδυας. Ο ανθρωπος μου ζητησε συγνωμη χιλιες φορες για την αναστατωση, αλλα ηταν αστεγος και εψαχνε ενα μερος να περασει το βραδυ και το χαλακι της εισοδου μου του φανηκε πολυ βολικο.
Κοντεψα να βαλω τα κλαμματα, ο ανθρωπος ηταν αξιοπρεπεστατος, δεν ηταν ουτε κλεφτης, ουτε κακοποιος, ουτε τιποτα αλλο. Απλα ηταν καποιος που τα χρεη και η ζωη τον ειχαν φερει στα 30 του να ψαχνει ενα μερος να κοιμηθει που να μην κανει κρυο και να μην βρεχει, με μονα του υπαρχοντα μια σακουλα με φυστικια Αιγινης.
Ειχα σαστισει, δεν μπορουσα να το δεχτω. Η κοινωνια μας δεν ειναι πλεον αναλγητη, ειναι μισανθρωπικη. Δικαζει και εκτελει χωρις σεβασμο στην ζωη και την αξιοπρεπεια του αλλου. Εχουμε ξεφυγει απο το σημειο οπου απλα δεν βοηθαει καποιον, εχουμε φτασει στο "εξοντωσου γιατι δεν μου κανεις πια".
Τον ανθρωπο τον εχουν στιψει και του εχουν αφαιρεσει το δικαιωμα να ονειρευεται.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην μπορεις να ονειρευεσαι
Δεν το δεχομαι.
Το παληκαρι εκανε να φυγει, τον σταματησα στη εισοδο του ασανσερ μηπως και μπορουσα να κανω κατι γι'αυτον.
Ξερετε κατι?
Δεν δεχτηκε, το μονο που εκανε ηταν να φυγει γεματος ντροπη. Ντροπη για το καταντημα του.
Δεν ειχα ουτε την ευκαιρια να ακουσω την ιστορια του...
Τι να του πει εκεινου ο τελικος?
Τι να του πει οτι εχει χαλασει ο θερμοσιφωνας μου?
Τι να του πει οτι τα παπουτσια μου ειχαν βραχει απο τη βροχη?
Ξερετε τι σκεφτομουν? Eιμαστε ολοι κοματι της κοινωνιας αυτης. Εγω, εσυ, ο διπλα, ο φιλος σου, η κοπελα σου, η μητερα σου, η μητερα μου, ο δασκαλος, ο καθηγητης...
Απο την παρεα που τρωγαμε και βλεπαμε το ποδοσφαιρο, ειχαν περισεψει 2 καλαμακια και 6 πιτες. Τα πεταξαμε στα σκουπιδια...
Δεν παμε να γ..... ολοι μας λεω εγω...
Βλέπουμε καθημερινά τέτοιες παραστάσεις, στο δρόμο, στα σοκάκια, στις ταινίες, όχι όμως και στο σπίτι μας και γι'αυτό τις ζούμε πιο έντονα. Εγώ θα ερχόμουνα σε δύσκολη θέση.
Η κοινωνία, εκτός απ'το ότι μας έχει κάνει ψυχρούς μας έχει γεμίσει και φοβίες/ανασφάλειες γιατί δε ξέρεις τι μυαλά κουβαλάει ο καθένας, κι αν έβγαζε κανα μαχαίρι/όπλο ο τύπος?Τι να του κάνουν τα καλά σου λόγια και η αθώα σου ψυχή?
Και όμως, εμείς οι ίδιοι διαλύουμε την κοινωνία μας..
Τα όνειρα όμως οφείλουν να υπάρχουν... _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Μα οπως ειδες και εμενα η πρωτη μου αντιδραση ηταν η επιθεση αμεσα πριν την δεχτω γιατι το μυαλο μου πηγε στο κακο. Να σου πω την αληθεια αν δω παλι κανενα εξω απο το σπιτι μου παλι στο κακο θα παει πρωτα ο νους μου.
Δεν με στενοχωρησε η αντιδραση τοσο, οσο το οτι τα κρουσματα φτωχιας πληθαινουν. οπως σχολιασα... ισως βλεπουμε το μελλον μας σε αυτους τους ανθρωπους και απλα το αγνοουμε.
Επαναλαμβανω οτι δεν ηταν ο τυπικος αστεγος, μεθυσος και 1002 αλλα
Το πιο σπουδαίο σε αυτό τη μήνυμα για μένα ήταν το εξής. Οτι ο φίλος μας ο Χρήστος (με την ομολογουμένως ευγενική ψυχή του) αναγκάστηκε να θυμήθει. Με τον πλέον ωμό και κατηγορηματίκο τρόπο που θα μπορούσε αυτό να γίνει. Να θυμηθεί κάτι που ενδόμηχα δεν ήθελε να ξεχάσει ποτέ γιατι ξέρει πως αν το κάνει, δεν θα διαφέρει σε τίποτα απο αυτούς που κατηγορεί.. ενδόμηχα και πάλι. Δεν ήθελες φίλε Χρήστο να ξεχάσεις τους ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη γιατι θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις. Η ειρωνία όμως είναι οτι εκείνοι δεν το ξέρουν.. τους ψάχνεις και σε ψάχνουν και όταν σου δόθηκε η δυνατότητα να κάνεις πράξη την επιθυμία σου, έχασες την ευκαιρία..
Μην αισθάνεσαι όμως τύψεις γιατι με αυτήν σου την κίνηση διόρθωσες την προηγούμενη αμέλεια.. Θύμησες και σε έμας δυο τρείς αξίες όπως προσφορά, αλτρουισμό και δοτικότητα που σαν αντάλαγμά έχουν μόνο την ηθική ικανοποίηση. Το ξεπλήρωσες και με το παραπάνω λοιπόν.. Να σαι καλά.
Να μην ξεχνάμε αυτους που έχουν την ανάγκη μας, γιατι θα ξεχαστούμε και εμείς..
Η αληθεια ειναι οτι οι τυψεις μου ειναι αυτες που με οδηγησαν να δημοσιοποιησω το γεγονος. Ετσι για να το βγαλω απο μεσα μου αλλα και για να μας δωσω ολους εναυσμα να ξυπνησουμε μεσα μας λιγο ανθρωπισμο.
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, θέλω όμως να προσθέσω και μια άλλη παράμετρο στην κουβέντα.
Όλοι μας στην Ελλάδα έχουμε πληρώσει και πληρώνουμε φόρους διαφόρων τύπων. ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος, εισφορές σε δημόσια ταμεία, δημοτικά τέλη, κλπ. Ένα κομμάτι αυτών των φόρων υποτίθεται ότι διατίθεται σε υπηρεσίες Πρόνοιας, για άτομα που, για τον οποιοδήποτε λόγο, έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα ή και καθόλου. Προφανώς, αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε γιατί έχουμε μπει σε μια νοοτροπία όπου το κράτος έχει δικαιώματα (να εισπράττει φόρους), δεν έχει όμως υποχρεώσεις (να δίνει λόγο στους πολίτες για το πώς αξιοποιεί αυτά τα χρήματα). Έτσι, ενώ πληρώνουμε φόρους από υποχρέωση ή από συνήθεια, δεν περιμένουμε να δούμε να πιάνουν τόπο.
Αναλογιστείτε λοιπόν πως όλοι μας έχουμε ήδη κάνει κάτι για όλους αυτούς τους άπορους, πληρώνοντας αυτούς τους φόρους. Πρέπει όμως και να πιέζουμε και να ελέγχουμε το κράτος για το πόσο ανταποκρίνεται στισ υποχρεώσεις του, ώστε να μην υπάρχουν τόσοι άστεγοι που αναγκάζονται να ζητήσουν προσωπικά από τον καθένα μας βοήθεια αφού η βοήθεια που τους δίνουμε μέσω του κράτους δε φτάνει σε αυτούς.
Από εκεί και πέρα, αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι παραπάνω, είναι άξιος επαίνου, αλλά, χωρίς να γίνομαι περιπαικτικός, δεν είναι πρακτικό κάθε φορά που περισσεύουν σουβλάκια να βγαίνουμε στους δρόμους να ψάχνουμε για πεινασμένους.
Σημασια εχει οτι βλεπουμε δυο διαφορετικες εικονες.
στη μια βλεπουμε τους εαυτους μας. καταναλωνουμε αβερτα και ασχολουμαστε πολλες φορες με θεματα ανευ ουσιας συν το οτι καποια πραγματα τα θεωρουμε δεδομενα (την υγεια, τη στεγη, τη τροφη)
και στην αλλη εικονα "πρωταγωνιστουν" ανθρωποι που αγωνιζοντε για να ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ.
ξερετε τι θυμηθηκα καθως διαβαζα το κειμενο του Χρηστου?
θυμηθηκα οτι πριν 2 σχεδον μηνες σκεφτομουν να δωσω 400 ευρω
για να αγορασω καινουριο υπολογιστη οχι γιατι ο παλιος ειχε καποιο
προβλημα αλλα μονο και μονο επειδη ηθελα κατι νεο και πιο γρηγορο
και ας κανω μια χαρα τη δουλεια μου με αυτον που ηδη εχω.
και αισθανθηκα ασχημα βρε παιδια...
και σκεφτομαι επισης ποσες φορες καθομαι και προβληματιζομαι με θεματα. που αν τα ακουσει ενας ανθρωπος σαν αυτον που συναντησε ο Χρηστος,
μαλλον θα γελασει.
(οπως λες κι εσυ "τι τον νοιαζει τ΄οτι χαλασε ο θερμοσιφωνας?")
παντως κατι ακομη που μπορουμε να κανουμε ειναι το εξης:
εστω ρουχα που δεν θελουμε ή δεν μας κανουν ειναι κριμα να τα πεταμε, υπαρχουν πρασινοι ειδικοι καδοι σε διαφορες γειτονιες οπου μπορουμε να τα αφησουμε. (πχ γνωριζω οτι στη περιοχη του Χαλανδριου υπαρχουν 2-3) αν εχετε και εμπιστοσυνη στον ιερεα της ενοριας σας μπορειτε και σε εκεινον. (αυτο βεβαια ειναι αλλο θεμα που δεν θελω τωρα να το σχολιασω)
να 'σαι καλα βρε Χρηστο που μοιραστηκες μαζι μας αυτη την εμπειρια σου!
Πολλά απο αυτά που γράφτηκαν με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.
Ξεκινώντας από το Χρίστο που λέει: "Eιμαστε ολοι κοματι της κοινωνιας αυτης. Εγω, εσυ, ο διπλα, ο φιλος σου, η κοπελα σου, η μητερα σου, η μητερα μου, ο δασκαλος, ο καθηγητης..."
Από τη στιγμή που είμαστε μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, το τι συμβαίνει δίπλα μας και παραδίπλα μας, μας επηρεάζει έμμεσα και πολύ συχνά άμεσα. Το ότι δεν συμβαίνει μέσα στο σπίτι σου δεν σημαίνει οτι δεν σε αφορά ή ότι δεν έχει κάποιο αντίκτυπο στη ζωή σου.
Βέβαια και ο Oblitron είναι σωστός που λέει ότι αντί να νιώθει ο καθένας μας χάλια για τα κοινωνικά προβλήματα, ας αναρωτηθούμε που στο @&*&^%$@# πάνε όλα τα χρήματα που δίνουμε ετησίως για την "κοινωνική πρόνοια".
Εγώ θέλω να μείνω λίγο στο κομμάτι των τύψεων που νιώθουμε όλοι λίγο έως πολύ για όλα τα φρικτά προβλήματα που βομβαρδίζουν τον πλανήτη..
Ξεκινώντας απο μια απλή βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Κάθε φανάρι και καημός. Από χαρτομάντιλα, μέχρι όλες οι πληγές του Φαραώ. Λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί κι εσύ να προσπαθείς να εξηγήσεις πρώτα στον εαυτό σου γιατί είσαι τόσο καθίκι που δεν αγοράζεις το 100στο πακετάκι με χαρτομάντιλα που εμφανίστηκε στο παράθυρό σου. Φτάνεις για καφέ και αρχίζει η παρέλαση των αναπήρων.
Οκ, θα μείνω σπίτι. Ανοίγεις την τηλεόραση και αρχίζουν οι ειδήσεις. Νέο μαρτύριο ξεκινά. Διαπολιτισμικό και απείρως πιο σκληρό. Από τις αδικίες στο Ιράν, τα παιδάκια στο Σουδάν, την πείνα στην Αφρική, τον μανιακό που εξόντωσε ολόκληρο σχολείο στην Αμερική, την καπιταλιστική εκμετάλλευση των Ανατολικών χωρών, την πορνεία, την παιδική κακοποίηση την, το, τα, ουφ!
Εσωτερικές ειδήσεις... κατάντια στα νοσοκομεία, χωματερές, μόλυνση, ατυχήματα στους δρόμους (πόσα παιδιά πέθαναν?), παιδάκια που χάθηκαν και τα ψάχνουμε, (να θυμάμαι την φωτογραφία του αυτή την εβδομάδα...)
Εντάξει, γυρίζω στις ειδήσεις του Star... (περνάνε τρία λεπτά και αναρωτιέμαι πόσο ηλίθια με θεωρούν και χειρότερα πόσο μπορεί να είμαι!)
Το γυρίζω σε ντοκιμαντερ: τα δέντρα που καίγονται, οι φώκιες που σφάζονται, το Δέλτα του Εύρου που μολύνεται, τα Πάντα που δεν γονιμοποιούνται, ο Αμαζόνιος που εξαφανίζεται, οι κορμοράνοι που χάνονται, τα φύκια που πεθαινουν, οι φάλαινες που υποφέρουν, οι πετρελαιοκηλίδες που... ουφφφφφφφ.....
Τόσες τύψεις κι εγω ακινητοποιημένη. Όλα με ενδιαφέρουν, όλα με πονάνε, όλους θα ήθελα να τους βοηθήσω. Να υιοθετήσω ένα παιδάκι της Αφρικής; Να στείλω χρήματα στους Γιατρούς χωρίς σύνορα, ή στη UNICEF; Ναι αλλά και ο Πλανήτης; H Greenpeace κάνει δουλειά ή κάποιος τσεπώνει τα χρήματά μου; Τι να πρωτοκάνω;
Και δεν κάνω τίποτα!!! Και νιώθω χάλια... και μετά κάνω αλλά και πάλι χάλια νιώθω γιατί φυσικά αυτό που κάνω δεν είναι αρκετό...
Είναι τόση η ενημέρωση της παγκόσμιας ανάγκης που τελικά όλοι χοντροπετσιάζουμε, μαθαίνουμε να ζούμε με τον ανθρώπινο πόνο και νιώθουμε ανεπαρκείς να προσφέρουμε το ελάχιστο. Και το μόνο που μένει καθημερινά είναι οι τύψεις μας που ποτέ δεν κάνουμε τίποτα αλλά και που όταν κάνουμε είναι τόσο λίγο μπροστά στα παγκόσμια προβλήματα....
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να δημιουργήσεις ανθρώπους που δεν νοιάζονται, είναι να τους ενημερώσεις πλήρως για όλα τα προβλήματα μέχρι να μάθουν να τα αποδέχονται και να νιώθουν μονίμως καθίκια που αυτοί είναι οι τυχεροί και τολμάνε να ζουν καλά!
μπορείς εσύ να κάνεις κάτι γι'αυτό? μπορώ εγώ να κάνω κάτι? μπορεί ο γείτονας? όχι. όσο κι αν βοηθήσουμε έκαστος, ο δημόσιος φορέας-που φέρει και την ευθύνη-παραμένει άπραγος όπως επισήμανε παραπάνω ο oblitron. Χαρά μου να βοηθήσω αρκεί να ξέρω ότι θα πάει κατευθείαν σ'αυτούς και όχι στους μεσάζοντες λιγούρηδες _________________ τέως dmitspan
- διαβάζουμε τους κανόνες για την καλύτερη χρήση των forums
Ο αόρατος και απρόσωπος εχθρός το ΚΡΑΤΟΣ ξαναχτυπά... εδώ και αιώνες.
Το κράτος κυρίες και κύριοι ξεκινά από τον πολίτη που δεν παραβιάζει το κόκκινο, που δεν πετάει σκουπίδια στον δρόμο, που ζητάει απόδειξη όταν πληρώνει, που δεν κλέβει την εφορία που αντιλαμβάνεται ότι κάθε μέρα πρέπει να δίνει μια μάχη με τον εαυτό του ώστε να είναι σωστός και έπειτα να επιρρήπτει ευθύνες δεξιά και αρριστερά.
Πολλές φορές θα γούσταρα ένα κάμπριο... ή ένα καφάσι μπύρες σαν φοιτητής, ή να μένω μόνος μου και να να ντύνομαι με τα πλέον ακριβά ρούχα...
...και το να πάρεις δάνειο πλέον είναι ότι πιο εύκολο... μια ταυτότητα όλη και όλη...
...επίσης και εγώ έφαγα τα στραπάτσα σε αυτή την ζωή, και στην γειτονιά μου έπρεπε να είσαι λίγο "μαγκάκος" για να μην αποκλειστείς... αλλά δεν πήρα ποτέ μου ναρκωτικά...
Βέβαια δεν είναι όλοι το ίδιο δυνατοί σαν χαρακτήρες και δεν είχαν όλοι την στήριξη που πρέπει αλλά... υπάρχει και το παράδειγμα του ανθρώπου που ξεκίνησε ξυπόλυτος και έχτησε σπίτι με την τύχη να τον "μαστιγώνει" την ώρα που ο γιος του επιχηρηματία γεννήθηκε σε βύλα...
Μόνο που ο δεύτερος παίρνει προβολή και γίνεται πρότυπο ενώ ο πρώτος ΟΧΙ.
Χρήστο καλά έκανες και τον κόλλησες στον τοίχο. Το ένστικτο της προστασίας έβγαλες προς ένα πρόσωπο που σε αγαπάει και σε φροντήζει. Την μάνα σου... Μπορεί να έκανες λάθος εκτίμηση αλλά όλοι μας έχουμε κάνει λάθος εκτιμήσεις.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
