Στάλθηκε: Δευτέρα 24 Οκτ 2005, 10:47 GMT Τίτλος Μηνύματος: Η κυρία Κούλα η πολίτισα!
Κυριακή Κ. Θ.
Γεννήθηκε στην Πάνορμο της Μ. Ασίας και έζησε μέχρι τα 12 στην Κων/πολη με τη γιαγιά και τον παππού της οι οποίοι ήταν έμποροι.
Μετά τον διωγμό τους κατά την Μικρασιατική καταστροφή, έμειναν για λίγο στην Καβάλα και τελικά εγκαταστάθηκαν στη Λάρισα.
Δεν ξέρω τι έγινε με τους γονείς της, αλλά η ίδια δεν τους θυμάται καθόλου… δεν ήθελε να μας πει ή ίσως και η ίδια δεν ήξερε πως χάθηκαν.
Όμορφη, μελαχρινή, ψηλή και αρχοντική γυναίκα.
Νομίζω πως ποτέ δεν γέρασε… από μωρό ίδια τη θυμάμαι.
Περιποιημένη και κομψή, δεν κράτησε μπαστούνι, ούτε καμπούριαζε το σώμα της. Ήταν πάντα κοκέτα… τα μαλλιά της τα έβαφε ένα διακριτικό γκρίζο που της πήγαινε τόσο πολύ, πριν ακόμα προλάβουν να εμφανιστούν οι άσπρες τρίχες.
Δεν συνήθιζε να φοράει μαντίλες και μισούσε τα μαύρα ρούχα, επειδή τα φόρεσε πολύ νωρίς, χάνοντας τον άνδρα της… τον παππού μου, που ποτέ δεν γνώρισα, αλλά έχω ακούσει τόσα γι΄ αυτόν… λέγανε ότι ήταν σπάνιος άνθρωπος, ήρεμος, ευγενικός και χαμηλών τόνων. Καμία σχέση με τη γιαγιά μου δηλαδή…
Η γιαγιά μου ήταν περήφανη, δραστήρια και δυναμική. Ξεροκέφαλη και ισχυρογνώμων, με σταθερή κοσμοθεωρία που πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να την αλλάξει.
Είχε θαυμαστή ψυχική ισορροπία, την αίσθηση της δικαιοσύνης μέσα της και ένα δυνατό ένστικτο που σαν φάρος καθοδηγούσε τα βήματά της.
Αυτό το λέω με σιγουριά. Αυτή η γυναίκα ήξερε να διαβάζει τα σημάδια…
Δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενη. Δεν πήγαινε εκκλησία, ούτε μιλούσε για τον θεό με παραμυθάκια όπως μας έχουν διδάξει στο σχολείο.
Μου έλεγε πως δεν υπάρχει ένας θεός αλλά πολλοί … ότι ο καθένας από μας μπορεί να γίνει και από ένας και αν ψάξουμε μέσα μας θα δούμε ότι εκεί κατοικεί μια μικρή θεότητα.
Άκουγε μικρασιάτικα ρεμπέτικα και έτσουζε απαραιτήτως ένα ποτηράκι κρασί με το μεσημεριανό φαγητό. Κάθε χρόνο έπαιρνε τον Καζαμία και στην τηλεόραση έβλεπε ντοκιμαντέρ με αγαπημένα της αυτά του Κουστώ.
Δεν ήταν συνηθισμένη γιαγιά. Καθόλου μάλιστα. Είχε άποψη για όλα και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αυτή έκανε τελικά κουμάντο στην οικογένεια.
Αυτή μας μεγάλωσε εμένα και την αδερφή μου.… 22 χρόνια ζήσαμε μαζί στο ίδιο σπίτι και κάθε μέρα, περισσότερο εγώ που της πήγαινα κόντρα, είχα να κάνω με την γκρίνια της.
Όλα πάνω μου τα περνούσε από κόσκινο.
Σχόλια που είχαν να κάνουν με το ντύσιμο, το κούρεμά μου, τα σκουλαρίκια, τον τρόπο που μιλάω, τους φίλους μου τους «αλήτες», την μουσική που ακούω και την έντασή της, το πώς μασάω το φαγητό, το πώς αναπνέω…
Ανησυχούσε για μένα και όλα τα έκανε από υπερβολική προστασία, αλλά με τη γιαγιά μου, από την οποία κληρονόμησα και το όνομά μου, συνέχεια μαλώναμε.
Ήμουν το μαύρο πρόβατο… και όλων η προσοχή στην οικογένεια ήταν στραμμένη πάνω μου.
Μια εποχή ένιωθα τέτοιο πνίξιμο με όλους συνέχεια να με παρατηρούνε που γυρνούσα σπίτι μόνο για να κοιμηθώ και να φάω.
Γι΄ αυτό θύμωνα μαζί της, γιατί ειδικά η γιαγιά έβαζε φιτιλιές… ότι έκανα το έκανα κρυφά της, γιατί τα κάρφωνε όλα στον πατέρα μου… και όταν τα μάθαινε εκείνος, αυτό σήμαινε τον περιορισμό των προσωπικών μου ελευθεριών.
Όταν μετά με έβλεπε τιμωρημένη, να κοντεύω να φάω τα ντουβάρια στο δωμάτιό μου, μη μπορώντας να βγω έξω με τους φίλους μου, το ξέρω ότι το μετάνιωνε, του μιλούσε εκ των υστέρων προσπαθώντας να με δικαιολογήσει, αλλά σε μένα δεν έδειχνε το παραμικρό ίχνος μετάνοιας.
Έτσι όμως ήταν η γιαγιά μου… ήθελε να φαίνεται σκληρή αλλά μέσα της ήταν μια ψυχούλα!
Την θυμάμαι συχνά μέσα στην κουζίνα να φουσκώνει τα φασόλια από το βράδυ, να καθαρίζει κρεμμύδια και να φτιάχνει πικάντικες κόκκινες σάλτσες με μυρωδικά για τα κρεατικά.
Τη μαμά μου δεν την άφηνε να μαγειρέψει σχεδόν τίποτα «δεν ξέρεις εσύ τις έλεγε… δεν τα κάνεις καλά».
Ήταν στ΄ αλήθεια πρώτη μαγείρισσα και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει καμία από τις συνταγές της, άσχετα αν μερικά φαγητά ήταν πολύ βαριά για τα γούστα της μαμάς μου που είναι της υγιεινής διατροφής!
Το τετράδιο με τις συνταγές το έχουμε σε ένα από τα ράφια της κουζίνας.
Βέβαια το να καταφέρεις να μαγειρέψεις όπως η γιαγιά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, πολύπλοκο…
Εκτός ότι δεν καταλαβαίνεις τα γράμματα στο τετράδιο (γραφικός χαρακτήρας τρελογιατρού) μερικές από τις δοσολογίες δεν τις γράφει καν.. οπότε αυτοσχεδιάζεις και πρέπει να βάλεις μπόλικη φαντασία!
Τα καλοκαίρια στον Πλαταμώνα η γιαγιά δεν είχε ησυχία. Εκεί παλιότερα μέναμε 3 ολόκληρους μήνες, όσο δηλαδή είναι κλειστά τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής οπότε δεν είχε υποχρεώσεις και επιπλέον όλοι γουστάρουμε με τρέλα το μέρος.
Τώρα πια, πάμε κανένα μήνα το πολύ, γίναμε όλοι πολυάσχολοι βλέπεις…!
Στον Πλαταμώνα λοιπόν η γιαγιά ξεσάλωνε εντελώς… δεν την χωρούσε ο τόπος!
Μπλεκόταν με όλους και με όλα… Μπερδεύονταν με το λάστιχο για να ποτίσει το γκαζόν, έκοβε τα τριαντάφυλλα και κλάδευε όλα τα δέντρα.
Ο πατέρας μου, που την είχε και μάνα, της έβαζε συνέχεια τις φωνές, μέχρι και την κεραία της τηλεόρασης πείραζε για να φύγουν τα χιόνια… η οποία κεραία είναι στη στέγη (!). Τη χαλούσε χειρότερα φυσικά… και άντε μετά να πιάσεις καλό σήμα!!
Έναν φίλο μου τον έδιωξε, λέγοντάς του πως δεν είμαι σπίτι, γιατί είχε μακριά μαλλιά και μούσια και εγώ τον περίμενα όλο το μεσημέρι να πάμε για μπάνιο.
Τότε δεν υπήρχαν και τα κινητά… και δεν ήταν εύκολο να συνεννοηθείς… που να ψάξεις να τον βρεις!
Όλους μας την έσπαγε αλλά δεν την πτοούσε τίποτα. Ακάθεκτη η γιαγιά έπαιζε κάθε μέρα με τα νεύρα μας!
Από το τελευταίο καλοκαίρι της στον Πλαταμώνα θυμάμαι ένα σκηνικό πολύ έντονα.
Ήταν Ιούλιος νωρίς το απόγευμα και καθόμασταν όλοι στην βεράντα.
Από τις σπάνιες στιγμές που ήμασταν όλοι μαζί, γιατί τα καλοκαίρια σκορπιζόμαστε δεξιά αριστερά.
Είχαμε τελειώσει το φαγητό, τρώγαμε καρπούζι και είχαμε και τσιπουράκι.
Η γιαγιά πρέπει να την άκουσε στέρεο από το τσίπουρο. Μας έλεγε κάτι ιστορίες και γελούσε ξεκαρδιστικά!
Θυμάμαι ότι πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο του πατέρα μου και κάπνιζε.
Δεν μου άρεσε αυτό… γιατί οι γιαγιάδες δεν πρέπει καπνίζουν – τι σημαίνει πρέπει – δεν μου άρεσε ίσως γιατί δεν την είχα ξαναδεί ποτέ με τσιγάρο.
Το απόγευμα κύλησε μέσα σε γέλια.
Απολάμβανα πολύ εκείνη την οικογενειακή στιγμή!
Ήταν τόσο ευχάριστα…
Είχε βραδιάσει και ακόμα καθόμασταν έξω. Η συζήτηση είχε ήδη σοβαρέψει.
Τώρα το κεντρικό θέμα ήταν πολιτικοοικονομικό.
Με την αδερφή μου είχαμε βαρεθεί και σκεφτόμασταν να βγούμε καμιά βόλτα στην παραλία!
Η γιαγιά συνέχιζε να καπνίζει… μετά είπε ότι νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά της και ένα μπούκωμα… μας τρόμαξε πολύ αυτό και πέσαμε όλοι καταπάνω της!!
Την ίδια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο για να μας ενημερώσουν ότι η αδερφή της γιαγιάς μου πέθανε!!
Λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς την ακολούθησε και η γιαγιούλα μου… χωρίς να έχει προβλήματα υγείας… έφυγε έτσι απλά, από γηρατειά!
Πόσο σημαντική είναι για μένα αυτή η χρονιά, αυτός ο μήνας…
Νομίζω για κάθε άνθρωπο έρχεται μια στιγμή που έρχονται τα πάνω κάτω, που γίνεται κάτι στην ζωή του, και του αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεται με κλίση 180 μοίρες…
Την χρονιά αυτή έπαθα ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με μηχανή, (όχι του κιμά) … μηχανή ανωμάλου!
Αλλού έπρεπε να βρίσκομαι και αλλού ήμουνα.
Οι γονείς μου νόμιζαν ότι είμαι στην Κομοτηνή και τα παιδιά στην Κομοτηνή ότι είμαι Λάρισα.
Σε όλους έλεγα ψέματα… η μοναδική μου αλήθεια εκείνη την εποχή ήταν ότι τουλάχιστον στον εαυτό μου παραδεχόμουνα το ψέμα μου.
Το ατύχημα έγινε στη Μυτιλήνη ενώ εγώ ήμουνα χαμένη σε ένα δικό μου τρελό κόσμο.
Δεν θυμάμαι τίποτα. Ούτε πως έγινε, ούτε πως πέσαμε…
Δεν ήμουν καθόλου νηφάλια. Θυμάμαι μόνο το πριν και το μετά.
Είχα ανέβει πάνω σ΄ ένα μόλο στο λιμάνι ενώ φυσούσε δυνατά.
Ο αέρας μου μαστίγωνε το πρόσωπο αλλά δεν μ΄ ένοιαζε. Μου άρεσε και γελούσα.
Είχα τόσο έπαρση… ένιωθα τόσο ευτυχία…σαν να ήμουν το κέντρο του σύμπαντος… μετά ξύπνησα από τα δυνατά φώτα μέσα στο χειρουργείο, καθώς με ράβανε ρωτώντας τους γιατρούς τι έγινε.
Έμεινα 2 βδομάδες στο νοσοκομείο του νησιού χωρίς να ξέρει κανένας το παραμικρό.
Μου τηλεφωνούσανε και εγώ έλεγα ότι είμαι καλά, για να μην τους ανησυχήσω… ότι περνάω τέλεια ενώ ήμουνα μόνη στο κρεβάτι ενός ψυχρού νοσοκομειακού δωματίου με ράμματα, ένα πόδι σπασμένο, μια βίδα στον ώμο και ένα walkman συντροφιά!
Ο φίλος μου, που πέσαμε μαζί, ήταν σε ένα άλλο δωμάτιο μακριά από το δικό μου… ούτε που μπορούσαμε να σηκωθούμε να δει ο ένας τον άλλον!
Από το αεροδρόμιο της Θεσ/νίκης τηλεφώνησα στους γονείς μου. «Να με περιμένετε. Έρχομαι».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο της μάνας μου όταν άνοιξε την πόρτα και με είδε με πατερίτσες και ένα πρόσωπο γεμάτο πληγές.
Ο μπαμπάς ξυρίζονταν στο μπάνιο και η γιαγιά στην κουζίνα ανακάτευε μια κατσαρόλα.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος… με κοιτούσαν άφωνοι… με μάτια γεμάτα απορία… σαν να μην πίστευαν αυτό που έβλεπαν!! Και νόμιζαν ότι τα είχαν δει όλα από μένα!
Τώρα, μετά από χρόνια η μαμά λέει ότι από εκείνη τη μέρα της έχει δημιουργηθεί ένα άγχος και μια φοβία που ποτέ δεν είχε.
Μου ευχήθηκε ποτέ να μην ζήσω σαν μάνα κάτι παρόμοιο και τα παιδιά μου να μην μου μοιάσουν!
Η γιαγιά τελευταία δεν ήταν και πολύ καλά. Έχασε την ενεργητικότητά της και δεν γκρίνιαζε τόσο, ούτε ασχολούνταν πολύ με τα κοινά του σπιτιού.
Με ρωτούσε συνέχεια πότε θα βγάλω τις πατερίτσες.
Τρεις μέρες αφού πήγα στο γιατρό και έβγαλα τον γύψο, αργά το απόγευμα, τον ίδιο μήνα, τον Οκτώβριο του 99, η γιαγιά με φώναξε στο κρεβάτι της γιατί ήθελε να μου μιλήσει. Δεν είπε πολλά. Μια φράση μόνο.
Μια συμβουλή γεμάτη νόημα που εμπεριείχε απόσταγμα όλης της σοφίας της.
Είχε φωνάξει και την αδερφή μου, που έτυχε εκείνο το Σάββατο να μην είναι Θεσ/νίκη όπου σπούδαζε, αλλά στο σπίτι. Και αυτής κάτι της είπε. Και της μαμάς επίσης… σαν να ήξερε…
Μετά τα μεσάνυχτα, η γιαγιά μου πέταξε για άλλους πλανήτες και έγινε σκόνη αστρική…έφυγε αθόρυβα και χαμογελαστά καθώς κοιμόταν!
H θλίψη για το θάνατο της γιαγιάς, σε συνδυασμό με το ατύχημα, έφεραν μέσα μου την ανατροπή! Αυτός ο μήνας ήταν το οριακό σύνορο.
Ένιωθα μια ντροπή μέσα μου σαν να είχα πιάσει πάτο.
Τελικά πρέπει να πατώσεις για να την πάρεις χαμπάρι και να αφυπνιστείς.
Για μένα υπάρχει η Stefania πριν και η Stefania μετά.
Ήταν σαν να έγινε το θαύμα… ηρέμησα, βρήκα μια κάποια ισορροπία που δεν είχα και μεταμορφώθηκα σε έναν άλλον άνθρωπο, πολύ πιο προσιτό και συνειδητοποιημένο.
Έπιασα δουλειά σαν γραφίστρια σε διαφημιστική, όπου δουλεύω μέχρι σήμερα και όλα πήραν το δρόμο τους.
Βέβαια κατάλοιπα υπάρχουν, ο άνθρωπος δεν αλλάζει χαρακτήρα, σίγουρα όμως από τότε ησύχασε και η μανούλα μου… πόσα τράβηξε αυτή η γυναίκα!!
Τροποποιήθηκε από τον Stefania την Δευτέρα 24 Οκτ 2005, 10:58 GMT. Συνολικά τροποποιήθηκε 1 φορά
Καμιά φορά στεναχωριέμαι που δεν ζει η γιαγιά μου να με δει σήμερα!
Θα χαιρόταν πάρα πολύ… συνήθιζε να μου λέει πως όποιος μπλέξει μαζί μου θα καταστραφεί, το έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά αν ήταν δίπλα μου τώρα μάλλον θα με καμάρωνε και σίγουρα θα άλλαζε το μότο της.
Αχ, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο…
Μου λείπεις γιαγιούλα μου! Μου λείπεις πολύ…
Έξι χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγες και σε αναφέρουμε σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι.
Έρχεσαι τα βράδια στα όνειρά μου και τα λέμε, αλλά δεν είναι αρκετό… γιατί δεν είσαι εδώ!
Μια φορά που σε είδα, ξύπνησα κλαίγοντας… σε παρακαλούσα να μείνεις και μου έλεγες ότι δεν μπορείς.
Αν έβλεπες τώρα το σπίτι στον Πλαταμώνα θα σου άρεσε πάρα πολύ.
Δεν ήθελες να το ανακαινίσουμε, αλλά το ξέρω ότι θα σου άρεσε και σένα.
Τώρα έχουμε και τζάκι και ψήνουμε κάθε Πάσχα στην αυλή!
Τον σταυρό σου τον έχω φυλαχτό. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτόν… είναι η ευλογία σου, όταν τον φοράω νιώθω τα χέρια σου πάνω μου να μην αφήνουν τίποτα να με πειράξει, κανένα να μου κάνει κακό!
Την τελευταία σου συμβουλή την τήρησα!
Και αν κάποτε σε πίκρανα συγχώρεσέ με…
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να απαντήσετε σε μηνύματα αυτού του forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τα μηνύματα σας σε αυτό το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να διαγράψετε τα μηνύματα σας από το forum ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ψηφίσετε σε δημοψηφίσματα σε αυτό το forum
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
