Stefania
Ελιωσα στα posts
Mέλος από: Feb 19, 2004
Μηνύματα: 630
|
 Στάλθηκε: Δευτέρα 6 Φεβ 2006, 20:28 GMT Τίτλος Μηνύματος: a tribute to my first love... |
 |
|
Περασμένα καλοκαίρια… Ιούλιοι και Αύγουστοι μιας άλλης εποχής… τότε ακόμα που το λευκό ήταν λευκό και το ροζ ροζ...
Απέναντι από το σπίτι μου έβλεπα κάθε μέρα ένα αδύνατο, ψηλό αγόρι με κοτσίδα….
Κάθε μεσημέρι έβγαινε στη βεράντα και έτρωγε.
Μόλις τον μπάνιζα έπαιρνα το πιάτο μου και έτρεχα και εγώ στη βεράντα.
Στην αρχή έκανα πως δεν τον είχα προσέξει… έτρωγα και κοιτούσα κλεφτά αλλά μάλλον αδιαφορούσε…
Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας τον έχανα!
Έπαιρνε το παπάκι και εξαφανιζόταν.
Τα καλοκαιρινά εκείνα μεσημέρια είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου.
Τότε ήμουνα δεν ήμουνα 13 και αυτός θα ήταν 19.
Το πρώτο καλοκαίρι πέρασε έτσι… αδιάφορα… εγώ πήγαινα με φίλους για μπάνιο και το βράδυ παραλία ή σε καμιά καφετέρια.
Δεν τον συναντούσα πουθενά αλλού. Περίεργο… σ΄ ένα τόσο μικρό χωριουδάκι… Μόνο στη βεράντα!
Καθώς περνούσαν οι Χειμώνες στην πόλη οι πλατωνικοί έρωτές μου εναλλασσόταν.
Ο Γιώργος όμως ήταν η καλοκαιρινή σταθερή μου αξία.
Μεγαλώνοντας… άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά… τα βράδια έξω… στην παραλία που έπαιζα ρακέτες και φυσικά στην βεράντα…
Ένα βράδυ είχα μείνει μέσα και διάβαζα. Από τις γρίλιες κοίταξα τη δική του βεράντα. Ήταν εκεί με φίλους… μεγάλη παρέα…
Πίναν μπύρες και γελούσαν δυνατά ενώ μια κόκκινη μεγάλη καύτρα έφερνε βόλτες από χέρι σε χέρι. Μετά που φύγανε όλοι… έμεινε με μια κοπέλα… μπήκανε μέσα, έκλεισαν τα φώτα και όλα χάθηκαν… μαζί και η γη κάτω από τα πόδια μου…
Εγώ ήμουνα πλέον 15 και αρκετά υποψιασμένη πιτσιρίκα… εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι… ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πληγωμένη!
Πρώτη φορά που έσπασε η καρδιά μου κομματάκια… καλωσήρθατε στον αληθινό κόσμο! Έρωτας… σκληρός και άγριος… εκείνη τη μέρα μου έδειξε τα δόντια του και τον φοβήθηκα…
Όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι έτρωγα στην κουζίνα με τους υπόλοιπους… Ήρθε το Φθινόπωρο, άνοιξαν τα σχολεία και όλα ξεχάστηκαν…
Μέχρι που άνοιξε εκείνη η βαριά ξύλινη πόρτα στο Borsalino… το στέκι μου τα βράδια και φάνηκε… γεμάτος αυτοπεποίθηση… Δεν ήξερα καν ότι είναι από τη Λάρισα… δεν είχα ρωτήσει ποτέ κανέναν γι΄ αυτόν… άλλωστε ήταν κρυφός ο έρωτάς μου…
Ήρθε κατευθείαν και μου μίλησε… «Επ…Η όμορφη γειτόνισσα… τι κάνεις εσύ τέτοια ώρα εδώ? Δεν έχετε σχολείο αύριο?»
Φορούσα το πιο φαρδύ πουλόβερ μου με ένα παμπάλαιο τριμμένο τζιν και καθόμουνα με κάτι βλαμμένα από το σχολείο που συμπλήρωναν την χάλια εικόνα…
Παρόλα αυτά κάθισε μαζί μας με τον φίλο του.
Μιλούσαμε συνέχεια… ήταν πολύ σοβαρός και με κόμπλαρε ενώ εγώ έλεγα συνέχεια αστεία για να δείχνω άνετη.
Το βράδυ άργησα να πάω σπίτι. Μάλωσα με τους γονείς μου… το πρωί έχασα την πρώτη ώρα στο μάθημα αλλά λίγο το κακό… ήμουνα ευτυχισμένη γιατί είχαμε ραντεβού!
Το πρώτο μας… θα τον ξανάβλεπα στο Borsalino…
……………………………
Ο Γιώργος ήταν ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας…
Νομίζω έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα επιλογές μου…
Όλοι κατά ένα περίεργο τρόπο του μοιάζανε…
Χωρίσαμε πολύ γρήγορα, αφού δεν μπορούσε να έχει πλατωνικές σχέσεις… εγώ από την άλλη στην άνοιξη της εφηβείας μου ήμουνα πολύ ανέμελη και απορροφημένη από τα ηλεκτρονικά, τις μουσικές, τις παρέες μου, τις πλάκες μου, τις κοπάνες μου για να μπω στον περιπετειώδη φωσφόριζε κόσμο του σεξ…
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που τον συνάντησα τελευταία φορά!
Τώρα είναι στα 34…Ξέρω ότι κάνει εργένικη ζωή στο Παρίσι όπου ζει μόνιμα και δουλεύει σαν βιοχημικός…
Κάθε φορά που τον σκέφτομαι η καρδιά μου πλημμυρίζει χαρά και αθωότητα… μια αθωότητα που στάζει τρυφερές αναμνήσεις και αυγουστιάτικες μυρωδιές…
Μια αθωότητα που ψάχνω και δεν βρίσκω… ίσως έχει στερέψει ή είναι καλά κρυμμένη από χρόνια στον βυθό και έχει πια μουχλιάσει…
Αν υπήρχε ένας παράλληλος πλασματικός virtual κόσμος τον Γιώργο για 2 μήνες τον παντρεύτηκα, έκανα παιδιά μαζί του και χόρευα ρέγκε κάθε μεσημέρι μισομεθυσμένη στην αγκαλιά του σ΄ ένα σουρεαλιστικό σκηνικό με χρώματα και πινελιές βγαλμένο από πίνακα του Νταλί… |
|
Νίκος από Πάτρα ζήτησε Χαμογέλα στα παλιά.
Βοήθεια
Αναζήτηση
Ομάδες Χρηστών
Προφίλ
Σύνδεση
TOP-20
